Στρατιωτικές μοτοσικλέτες στον Α΄ και Β΄ ΠΠ

[maik900]

Στρατιωτικές μοτοσικλέτες στον Α΄ και Β΄ ΠΠ: Πόλεμοι σε 2 τροχούς​

Δημήτρης Μανακανάτας

Η ιδέα της μοτοσικλέτας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας και της περιπέτειας. Είναι ευρέως γνωστό ότι με μια μοτοσικλέτα μπορεί να κανείς να προσεγγίσει και τις πιο απροσπέλαστες περιοχές σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μεταφορικό μέσο. Η εμφάνισή της στο ευρύ κοινό ως ολοκληρωμένο μέσο μεταφοράς και συγκεκριμένα ως ατμοκίνητη μοτοσικλέτα έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα, το 1868 με το δίκυκλο αμερικανικής κατασκευής Roper. Την περίοδο της Belle Epoque γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής, διότι αποτελούσε ένα οικονομικό, ελαφρύ και ευέλικτο μέσο μεταφοράς.

Ωστόσο, το μικρό της βάρος σε συνδυασμό με την ευελιξία, οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η μοτοσικλέτα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα όπλο σημαντικής επιχειρησιακής αξίας. Στην λογική αυτή έκανε την εμφάνισή της στα πεδία των μαχών του Α΄ Παγκοσμίου για να καταστεί στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ πολλαπλασιαστής ισχύος…

Η πρώτη ατμοκίνητη μοτοσικλέτα παρουσιάσθηκε 1868 και ανήκε στην αμερικανική εταιρεία Roper.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η πρόοδος της τεχνολογίας είχε θέσει νέα δεδομένα στην τέχνη του πολέμου. Το αυτόματο όπλο, το αεροπλάνο, και ο κινητήρας εσωτερικής καύσης άλλαζαν άρδην τις μέχρι τότε ισχύουσες τακτικές στο πεδίο της μάχης.

Ειδικά το αυτοκίνητο σε στρατιωτική χρήση, δημιουργούσε νέα δεδομένα για τη μεταφορά και υποστήριξη των στρατιωτικών δυνάμεων στο πεδίο της μάχης αλλά και στην ενσωμάτωση της νέα τεχνολογία σε οπλικά συστήματα. Για παράδειγμα, οι απόπειρες κατασκευής των πρώτων αρμάτων και των πρώτων θωρακισμένων οχημάτων με αξιώσεις για καθαρά στρατιωτική χρήση εντοπίζονται στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα σύννεφα του Α΄ ΠΠ είχαν διαφανεί από τις αρχές του αιώνα, παρά το κλίμα ευφορίας της Μπελ Επόκ που επικρατούσε από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα έως τις παραμονές του Α΄ ΠΠ.

Στη δήθεν όμως «χρυσή» περίοδο, οι Δυνάμεις της Αντάντ (αρχικά Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, στη συνέχεια προστέθηκαν ΗΠΑ και Ρωσία) ετοιμαζόταν για την επερχόμενη αναμέτρηση με τις δυνάμεις της Τριπλής Συμμαχίας (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Στη λογική αυτή προσπαθούσαν να ενσωματώσουν τις νέες τεχνολογίες σε στρατιωτική χρήση και ειδικά τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες.

Στιγμιότυπο από δοκιμές ενός Motor Scout το 1908.

Πρόκειται για το πρώτο οπλισμένο όχημα (με πολυβόλο Maxim) κινούμενο με κινητήρα εσωτερικής καύσης, το οποίο σχεδιάσθηκε από τον F.R. Simms το 1898.
Σε ό,τι αφορά το χώρο της μοτοσικλέτας επρόκειτο ουσιαστικά για κινητήρες εσωτερικής καύσης τοποθετημένους σε σκελετούς ποδηλάτων.

Παρότι οι μοτοσικλέτες της εποχής ομοίαζαν περισσότερο με ποδήλατα παρά με τα θηριώδη δίτροχα του Β΄ ΠΠ που μας έρχονται συνειρμικά στο μυαλό, η πρόοδος στην κατασκευή κινητήρων ήταν σημαντική διότι είχαν παρουσιαστεί μέχρι το 1910 όλοι οι μέχρι σήμερα γνωστοί τύποι. Ειδικότερα ο επίπεδος δικύλινδρος κινητήρας, ο V-2, o τετρακύλινδρος εν σειρά ακόμη και ο κινητήρας διάταξης V-8. Η διαπίστωση αυτή αποδεικνύει ότι στον τομέα των κινητήρων για μοτοσικλέτες ασχολούμαστε ακόμη, πάνω από ένα αιώνα αργότερα, με την εξέλιξη των τότε σχεδιάσεων.

Στον τομέα των επιδόσεων, το 1907 ο Γκλεν Κέρτις με μια μοτοσικλέτα Curtiss με κινητήρα V-8 με κυλίνδρους υπό γωνία 90 μοιρών, 2.000 κ.εκ. και ιπποδύναμης 40 ίππων κατάφερε να επιτύχει τελική ταχύτητα 220 χλμ./ώρα. Φυσικά, η εν λόγω μοτοσικλέτα ήταν αγωνιστικών προδιαγραφών και ουδεμία σχέση είχε με τα δίτροχα των κοινών θνητών που κατά κύριο λόγο επιτάχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του Α΄ ΠΠ.
Ωστόσο, οι διοργανώσεις αγώνων με μοτοσικλέτες και ειδικότερα το Isle of Man TT (που ξεκίνησε για αυτοκίνητα το 1905 και το 1907 για μοτοσικλέτες) οδήγησε στο να καταστεί η μοτοσικλέτα ένα οικονομικό όχημα παντός εδάφους.

Μια σπάνια τροποποίηση με την μοτοσυκλέτα να χρησιμοποιείται ουσιαστικά ως ελκυστήρας του πολυβόλου Vickers των .303 ιντσών.

Το μεγάλο μειονέκτημα των μοτοσικλετών της εποχής πριν τον Α’ΠΠ ήταν ότι δεν διέθεταν κιβώτιο ταχυτήτων στο σύστημα μετάδοσης κίνησης, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανέλθουν σε ανηφόρες με μεγάλη κλίση και με ικανοποιητική ταχύτητα.

Στην εξέλιξη της τεχνολογίας σε αυτό τον τομέα, οι διοργανώσεις αγώνων συνέβαλαν σημαντικά με αποτέλεσμα το 1911 στη διεθνή έκθεση των μοτοσικλετών, τα νέα μοντέλα που παρουσιάστηκαν να διαθέτουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία κιβώτια ταχυτήτων δύο ή τριών σχέσεων. Παρ’ όλα αυτά, στη βελτίωση της τεχνολογίας των κιβωτίων ταχύτητας τον κύριο λόγο έπαιξε ο Α΄ ΠΠ, διότι τα δίκυκλα θα έπρεπε να ανταποκριθούν στις δυσμενείς συνθήκες των πεδίων μαχών του πρώτου μεγάλου πολέμου της ανθρωπότητας.

Ο εφευρέτης του sidecar…

Η πρώτη εμφάνιση μοτοσυκλέτας με καλάθι, καταγράφεται στο μακρινό 1893, όταν μια γαλλική εφημερίδα ανακοίνωσε ένα μεγάλο για την εποχή χρηματικό έπαθλο, σε όποιον μπορούσε να κατασκευάσει ένα βολικό μεταφορικό μέσο για τον συνεπιβάτη δίτροχου. Δεδομένου ότι πολλοί συνεπιβάτες ήταν γυναικείου φύλου, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος οι γυναίκες να μετακινούνται χωρίς να χρειάζεται να «καβαλήσουν» μηχανή, κάτι που σίγουρα θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις στη συντηρητική κοινωνία του 19ου αιώνα.

Ένας γάλλος αξιωματικός του στρατού με το όνομα Μπερτού κέρδισε τον διαγωνισμό, όταν προσάρμοσε στο πλάι του μηχανοκίνητου ποδηλάτου ένα καλάθι. Δέκα χρόνια αργότερα, πολλές εταιρείες παραγωγής μηχανών κατασκεύασαν καλάθι για κάποια μοντέλα τους. Το 1903, τα αδέρφια Γκράχαμ από το Μίντλσεξ της Αγγλία πήραν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την «πατέντα» με το καλάθι κολλημένο στη μηχανή. Καθώς οι μηχανές με καλάθια ήταν πιο οικονομικές από το αυτοκίνητο, όλο και περισσότεροι κατασκευαστές παρείχαν εργοστασιακά μοντέλα με καλάθια στο πλάι, χωρίς απαραίτητα να προορίζονται για συνεπιβάτες.

Υπήρχαν καλάθια αποκλειστικά για μεταφορά εμπορευμάτων, αλλά και ειδικά για πυροσβεστικό εξοπλισμό. Μέχρι την έλευση του Α΄ Παγκοσμίου, παρουσιάσθηκαν στην αγορά πολλοί τύποι καλαθιών.

Συνεχίζεται…

Πηγη https://flight.com.gr

 

[maik900]

Στρατιωτικές μοτοσικλέτες στον Α΄ και Β΄ ΠΠ: 1914-1918 (Β’ Μέρος)​

Δημήτρης Μανακανάτας

Στις αρχές του Α΄Παγκοσμίου πολέμου ο Βρετανικός Στρατός δημιούργησε σώματα αγγελιοφόρων μοτοσικλετιστών οι οποίοι στην πλειονότητά τους ήταν εθελοντές και χρησιμοποιούσαν την ιδιωτική τους μοτοσικλέτα. Την ίδια τακτική ακολούθησαν σχεδόν όλες οι εμπλεκόμενες χώρες, χρησιμοποιώντας τους μοτοσικλετιστές σε διάφορες αποστολές, κυρίως υποστηρικτικής φύσης.

Η εικονιζόμενη πλήρως αγγλική αναπαλαιωμένη Triumph Model H, η γνωστή και ως «Trusty» (ελληνιστί: αξιόπιστη), ήταν η πλέον διαδεδομένη μοτοσυκλέτα της περιόδου του Α’ΠΠ.

Οι όρχοι μοτοσικλετιστών των στρατών του Α΄ΠΠ αποτελούταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από πολιτικού τύπου μοτοσικλέτες διαφόρων τύπων με αποτέλεσμα να προκύψουν πολλά προβλήματα υποστήριξης από την έλλειψη ομοιοτυπίας. Ωστόσο, είναι σαφές ότι οι γραμμές παραγωγής της εποχής δεν θα μπορούσαν να εφοδιάσουν τους ευρωπαϊκούς στρατούς με αξιόλογους αριθμούς τόσο μοτοσικλετών όσο και αυτοκινήτων, οπότε η μέθοδος της επίταξης πολιτικών οχημάτων αποτελούσε μονόδρομο.


Εκτός της υποστήριξης των μοτοσικλετών λόγω έλλειψης ανταλλακτικών εξαιτίας της πολυτυπίας, βασικό πρόβλημα ήταν η παντελής απουσία μέριμνας οργάνωσης του στόλου των μοτοσικλετών ανά τύπο, με αποτέλεσμα να αξιοποιούνται μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού στις διοικήσεις των πόλεων και μεσαίου στις ορεινές περιοχές, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Triumph Model H του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με αναβάτη μοτοσικλετιστή του Ιρλανδικού Στρατού.

Η Βρετανία αποτελούσε την κατεξοχήν χώρα παραγωγής μοτοσικλετών και για το λόγο αυτό αφενός διέθετε την καλύτερη διαχείριση στις στρατιωτικές μονάδες, ενώ προμήθευσε και σημαντικό αριθμό δικύκλων στις συμμαχικές χώρες. Όσον αφορά την οργάνωση, στα τέλη του 1914 στο Βρετανικό Στρατό αλλά και σε ορισμένους των συμμαχικών χωρών οργανώθηκαν πυροβολαρχίες 64 ανδρών έκαστη αποτελούμενες από έξι μοίρες. Η κάθε μοίρα ήταν εφοδιασμένη με τρεις μοτοσικλέτες, εκ των οποίων η μια έφερε πολυβόλο και οι άλλες δύο χρησιμοποιούνταν σε ρόλους υποστήριξης.

Πλήρως ανακατασκευασμένη μοτοσυκλέτα Clyno με δικύλινδρο κινητήρα των 750 κ. εκ. του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ειδικότερα η μια χρησιμοποιούνταν μόνο κατά τη διεξαγωγή επιθετικής ενέργειας ώστε να μπορεί να μεταφέρει το όπλο σε περίπτωση βλάβης της πρώτης μοτοσικλέτας, ενώ η τρίτη μετέφερε επιπλέον φορτίο πυρομαχικών. Η πλέον γνωστή μοτοσικλέτα που έφερε πολυβόλο ήταν της εταιρείας Scott Motorcycle εφοδιασμένη με δίχρονο κινητήρα των 532 κ.εκ. και κιβώτιο ταχυτήτων δύο σχέσεων. Επρόκειτο ουσιαστικά για «πολιτική» μοτοσικλέτα στην οποία είχε προστεθεί ένα τρίγωνο πλαίσιο όπου τοποθετούνταν η βάση για ένα υδρόψυκτο πολυβόλο Maxim ταχυβολίας 650 βλημάτων/λεπτό.

Πλήρως ανακατασκευασμένη μοτοσυκλέτα Clyno με δικύλινδρο κινητήρα των 750 κ. εκ. της περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Την περίοδο 1914-1915 κατασκευάστηκαν 1.020 μοτοσικλέτες Scott με δυνατότητα μεταφοράς πολυβόλου Maxim, ενώ στον Βρετανικός Στρατό για την ορθή διαχείριση των μέσων συστάθηκε η Μηχανοκίνητη Υπηρεσία Πολυβόλων. Με την εμφάνιση όμως των ελαφρών αρμάτων στα πεδία των μαχών η μοτοσικλέτα σταμάτησε σε μεγάλο ποσοστό να χρησιμοποιείται σε ρόλο επίθεσης εφοδιασμένη με πολυβόλο και απέκτησε καθήκοντα γενικής χρήσης. Οι πλέον διάσημες μοτοσικλέτες γενικής χρήσης οι επίσης αγγλικές Triumph Model, η γνωστή και ως «Trusty» (αξιόπιστη), και η Douglas με κινητήρα τύπου Βoxer των 349 κ.εκ., ιπποδύναμης 2 ¾ ίππων, γνωστή με το προσωνύμιο «Horse Transport Soldier» (το άλογο του στρατιώτη).

Η πολιτική Indian Powerplus εφοδιασμένη με κινητήρα 1.000 κ.εκ. και κιβώτιο ταχυτήτων 3 σχέσεων, χρησιμοποιήθηκε στα πεδία των μαχών του Α’ΠΠ αποκτώντας καλάθι και πολυβόλο.

Σε ό,τι αφορά την Triumph Model H, διέθετε αερόψυκτο κινητήρα των 499 κ.εκ. και μέχρι τα τέλη του 1918 είχαν κατασκευαστεί περισσότερες από 30.000 μονάδες, εκ των οποίων μεγάλος αριθμός διατέθηκε στις συμμαχικές χώρες στο πλαίσιο προγράμματος Δανεισμού και Εκμισθώσεως (Lend Lease Act). Αξίζει να αναφερθεί ότι σε αρκετές μονάδες του τύπου είχε τοποθετηθεί καλάθι (sidecar) της «Clyno» με πολυβόλο τύπου Vickers ταχυβολίας 500 βλημάτων/λεπτό. Μοτοσικλέτες εφοδιασμένες με πολυβόλα κατασκεύασαν και οι σύμμαχοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τροποποιώντας πολιτικά μοντέλα (τοποθετούσαν sidecar με βάση για πολυβόλο).

Την περίοδο του Α’ΠΠ τροποποιήθηκαν μοτοσυκλέτες Harley Davidson για στρατιωτική χρήση.

Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, η «πολιτική» Indian Powerplus εφοδιασμένη με κινητήρα 1.000 κ.εκ. και κιβώτιο ταχυτήτων 3 σχέσεων και δύο μοντέλα της Harley Davidson, το ένα με δικύλινδρο κινητήρα 1.000 κ.εκ. και το άλλο με μονοκύλινδρο των 500 κ.εκ.

Η Douglas «Horse Transport Soldier» (το άλογο του στρατιώτη), ήταν μια σημαντική παρουσία στην περίοδο του Α’ΠΠ. Μια σπάνια τροποποίηση της αφορούσε υπερκατασκευή για μεταφορά συσκευής τηλεγράφου.

Επίσης, κάποιες άλλες μοτοσικλέτες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν κυρίως τα «πολιτικά» μοντέλα της ευρωπαϊκής αγοράς, εκ των οποίων τα περισσότερα προέκυψαν από τις γραμμές παραγωγής των εργοστασίων NSU, FN, Adler, Peugeot, Rene Gillet, Corrado Frera και ABC.

Πηγη https://flight.com.gr

 

[maik900]

Welbike – H πτυσσόμενη μικροσκοπική μοτοσυκλετα του Βρετανικού στρατού​

Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αρκετές ήταν οι περιπτώσεις όπου οι ειδικές δυνάμεις των χωρών που πρωταγωνίστησαν, χρησιμοποιούσαν μοτοσυκλέτες για τις μεταφορές τους.

Κλασικά παραδείγματα ήταν μοτοσυκλέτες μεγάλων εταιριών όπως BMW, Zundapp, Moto Guzzi, Harley, Indian, BSA, Norton και άλλων. Τα περισσότερα μοντέλα ήταν πρωτότυπα και κατασκευάστηκε περιορισμένος αριθμός κομματιών με σκοπό την αποκλειστική χρήση από τους κομάντος κατά την διάρκεια του πολέμου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως είχε μια μικρή μοτοσυκλέτα, του Βρετανικού στρατού, το Welbike.


Το Welbike, ήταν μια ιδιαίτερα μικρή σε όγκο μοτοσυκλέτα, κατασκευασμένη από την Εxcelsior Motorcycles, για χρήση από τις ειδικές δυνάμεις του Βρετανικού στρατού. Κατασκευάστηκαν 3641 μονάδες που αποτελούν το σύνολο της μικρότερης μοτοσυκλέτας του Βρετανικού στρατού. Ο κινητήρας του ήταν δίχρονος, 98 κ.εκ, φυσικά αερόψυκτος, με μόνο ένα φρένο πίσω.
Ήταν τοποθετημένος σε οριζόντια θέση σε ένα εντελώς μινιμαλιστικό σωληνωτό πλαίσιο, το οποίο ήταν πτυσσόμενο, με την σέλα να κατεβαίνει όπως στα ποδήλατα και το τιμόνι να διπλώνει μικραίνοντας κατά πολύ τον όγκο του.

Και ο λόγος που το Welbike έπρεπε να είναι μικρό στον όγκο του, αλλά και ο λόγος που το κάνει τόσο ιδιαίτερο, ήταν ότι το μικρό δίτροχο που θυμίζει μικρό ποδηλάτου ή πατίνι, ήταν αερομεταφερόμενο. Η κυρία χρήση του ήταν από τους αλεξιπτωτιστές του Βρετανικού στρατού που μετά την ρήψη, άνοιγαν το ειδικό κουτί που ήταν συσκευασμένο το Welbike και σηκώνοντας την σέλα και το τιμόνι είχαν έτοιμο ένα μεταφορικό μέσο.


Το Welbike σχεδιάστηκε για να χωρέσει σε ένα πρότυπο δοχείο εφοδιασμένο με αλεξίπτωτο με διαστάσεις 130 cm σε μήκος, 38 cm πλάτος και 30 cm ύψος. Με την ολοκλήρωση της ρήψης, μπορούσε να συναρμολογηθεί εύκολα και να είναι έτοιμο για χρήση το συντομότερο δυνατό.
Έτσι έδινε την δυνατότητα στους αλεξιπτωτιστές να πραγματοποιούν πτώσεις σε απόσταση από το πεδίο της μάχης, ούτος ώστε να αποφεύγουν τα αντίπαλα πυρά. Για να μπορεί να χωρά στο μικρό κουτί μεταφοράς του, εξαρτήματα όπως αναρτήσεις, φώτα, όργανα και αλλά θεωρούνταν είδος πολυτελείας. Ακόμα και η ακινητοποίηση του εξαρτιόταν από ένα μόνο φρένο στο πίσω τροχό.

Η δεξαμενή καυσίμου έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη και επειδή όταν έπεφτε η στάθμη του καυσίμου, βρισκόταν χαμηλότερα από το ύψος του καρμπυρατέρ, έπρεπε περιστασιακά ο αναβάτης να πιέζει μια αντλία χειρός που ήταν ενσωματωμένη στη δεξαμενή. Η χωρητικότητα της δεξαμενής ήταν 3,7 λίτρα με την αυτονομία του να φτάνει τα 140 χιλιόμετρα με ταχύτητες περίπου 50 χλμ/ώρα.

Το Welbike ήταν συσκευασμένο μέσα στο δοχείο-αλεξίπτωτο με τέτοιον τρόπο που το μόνο που έπρεπε να κάνει ο στρατιώτης ήταν να στρίψει το τιμόνι στη θέση του μέχρι να κλειδώσει, να σηκώσει την σέλα, να ξεδιπλώσει τα μαρσπιέ και να ανάψει το δίχρονο κινητήρα. Στο πρωτότυπο είχαν γίνει εκτεταμένες δοκιμές πτώσης στην Σχολή Ειδικών Επιχειρήσεων στο Arisaig της Σκοτίας, και στόχος ήταν ο αλεξιπτωτιστής να αφαιρέσει την Welbike από το ειδικό πράσινο δοχείο του και να είναι στο δρόμο μέσα σε 11 δευτερόλεπτα.

Ωστόσο σε καταστάσεις μάχης, προέκυψαν και αρκετά αρνητικά για την χρήση του Welbike. Η διαφορά βάρους των αλεξιπτωτιστών και του δοχείου με την μοτοσυκλέτα, το ανάγκαζαν να προσγειώνετε ποιο γρήγορα και αρκετές φορές σε κάποια απόσταση μεταξύ τους. Έτσι συχνά έπρεπε να ψάξουν για το δοχείο χάνοντας χρόνο και πολλές φορές αρκετοί συνελήφθησαν από τις δυνάμεις του εχθρού ή δεν το έβρισκαν ποτέ.

Επίσης οι μικρές ρόδες αλλά και η μικρή απόδοση του κινητήρα δεν ήταν αρκετά για να αντιμετωπίσουν επαρκώς τις δύσκολες συνθήκες με τους ανώμαλους δρόμους και τα μονοπάτια της μάχης. Το αποτέλεσμα ήταν συχνά να εγκαταλείπονται από τους στρατιώτες αφού ήταν ευκολότερο να συνεχίσουν με τα πόδια. Ένα άλλο γεγονός που συνέβαλε στην παρακμή του Welbike, ήταν ότι από τη στιγμή που ήταν σε μαζική παραγωγή πολύ μεγαλύτερα αεροπλάνα, μπορούσαν να κουβαλούν μεγαλύτερες και πιο ισχυρές μοτοσικλέτες, όπως το Royal Enfield WD / RE, και να κάνουν πιο εύκολο το έργο των στρατιωτών.

Έτσι πλέον οι μοτοσυκλέτες αυτές βρίσκονται διάσπαρτες στα χέρια διαφόρων συλλεκτών σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ (όπου πουλήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) στον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και το Βέλγιο. Τα Welbikes είναι αρκετά σπάνια κομμάτια και πολύ λίγα επιβίωσαν με το πέρασμα του χρόνου. Όσα έχουν επιβιώσει φέρουν μόνιμη ταυτότητα, που είναι ένας αύξων αριθμός πλαισίου που είναι τυπωμένος στο μπροστινό μέρος, πάνω από το πιρούνι.
Επίσης κυκλοφορεί αρκετά σε καταστήματα μοντελισμού όπου αρκετοί συλλέκτες το προμηθεύονται, σε μικρότερη κλίμακα φυσικά.

 

[stelios62]

Α! Ρε britens κολλημενοι.
Και μετά σκέφτηκε η Honda τον αντίστοιχο μπόμπο ... μόνη της ...!