Αφού κάναμε τον καλύτερο μας ύπνο στην Ιταλία, παίρνουμε το πρωινό μας, ετοιμάζουμε τα πράγματα, τα οποία θα αφήναμε στο δωμάτιο για να μην τα κουβαλάμε μαζί, και αναχώρηση για La Spezia όπου το τραίνο για τα Cinque Terre μας περίμενε για να δούμε μετά από ημέρες θάλασσα.
Αυτά τα όχι και τόσο γνωστά χωριά μου είχαν κινήσει την περιέργεια εδώ και χρόνια και από τις φωτογραφίες φαινόντουσαν πολύ όμορφα και ήθελα να τα δω επιτέλους από κοντά…
Επειδή όμως η διαδρομή με τις μηχανές θα μας περνούσε πολύ ψηλά και δεν θα βλέπαμε τίποτα, είχαμε αποφασίσει από πριν να πάρουμε το τραίνο, που με 14 ευρώ σε πηγαίνει απεριόριστες φορές σε όλα τα χωριά.
Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται λέει ο λαός μας, και έτσι είναι.
Μπαίνοντας για πρώτη φορά στην Autostrada χάνω την έξοδο και παίρνω τον δρόμο για Φλωρεντία, κάνουμε αναστροφή, πληρώνουμε και φεύγουμε στην σωστή κατεύθυνση τελικά.
Μερικά χιλιόμετρα μετά μας κάνει δώρο ένα μποτιλιάρισμα γιατί κάνουν έργα στην εθνική.
Τότε θυμάμαι ότι φίλοι μου έχουν πει ότι στην Ιταλία τα μηχανάκια επιτρέπονται στην ΛΕΑ, μπαίνω μπροστά με alarm, η ομάδα ακολουθεί, κανένας δεν ασχολείται μαζί μας και έτσι ξεπερνάμε το εμπόδιο.
Και ενώ είχαμε βρει παρκινγκ για να αφήσουμε τις μηχανές με ασφάλεια και σε σκιά, αυτό είναι ασφυκτικά γεμάτο και θέσεις δεν υπάρχουν πουθενά.
Ανεβαίνουμε στον σταθμό, σταματάμε τις μηχανές κάτω από κάτι δέντρα και βλέπουμε έναν με στολή να διώχνει κόσμο αλλά με εμάς δεν ασχολείται.
Το παίζουμε και εμείς τουρίστες, τις αφήνουμε στην σκιά και βγάζουμε εισιτήρια.
Αποφασίσαμε να πάμε από μακρινό και να γυρίζουμε προς τα πίσω.
Δυστυχώς απογοητευτήκαμε ομαδικά.
Στα χωριά όλα…Εγκατάλειψη, αφρόντιστα, πολύ στενά και με πάρα πολύ κόσμο, που σε συνδυασμό με την ζέστη της ημέρας έκανε την κατάσταση αφόρητη.
Επίσης η παράλιες τους δεν είναι για Έλληνες, οι δίκες μας είναι απλά σε …άλλο επίπεδο.
Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα, πηγαίνετε στην Πάργα που είναι 100 φορές ομορφότερη.
Η παρέα όμως δεν χάνει το κέφι της με τίποτα, σαν σχολική εκδρομή ένα πράγμα.
Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας, τρώμε το panini μας στην Manarola και παίρνουμε το τραίνο να γυρίσουμε στην La Spezia και εκεί μας περιμένει η πιο άσχημη στιγμή της εκδρομής.
Η μηχανή του Βαγγέλη είναι πεσμένη κάτω! Η φρεσκοασφαλτωμένοι δρόμοι, έκρυβαν πολύ καλά τις τρύπες και δυστυχώς μία ήταν κάτω από το σταντ της μηχανής.
Τρέχουμε, την σηκώνουμε και βλέπουμε τις απώλειες.
Ευτυχώς η μηχανή δεν έχει κάτι, πέρα από μια σπασμένη ζελατίνα.
Τώρα τι κάνουμε;
Θα αντέχει τον αέρα ή όχι;
Εκείνη την στιγμή βλέπω το φρυδάκι που έχω στην δική μου, το βγάζω και το τοποθετούμε στην δική του, να μειώσουμε λίγο τον αέρα.
Το φρυδάκι σε συνδυασμό με της πιο χαμηλές ταχύτητες που διατηρούμε ευτυχώς τον βοηθάει και ακολουθεί κανονικά και έτσι το κακό τρίτωσε και η ημέρα κύλησε καλά μετά.
Φτάσαμε στην Λούκα, φορτώσαμε βαλίτσες και αναχωρούμε με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Τοσκάνης, την πόλη των Μέδικων, την Φλωρεντία.
Ξανά Autostrada, που μας οδηγεί γρήγορα και με ασφάλεια στο ξενοδοχείο μας οπού θα συναντήσουμε την Χριστίνα, την κόρη του Νίκου που μιλάει Ιταλικά και γνωρίζει και την πόλη για να ξεναγηθούμε.
Τελικά σε κάθε ταξίδι της Ομάδας στο εξωτερικό βρίσκεται πάντα κάποιος ανθρωπος να αναλάβει χρέη ξεναγού και να μας χαρίσει απλόχερα γνωσεις και όμορφες εικόνες..
Φτάνουμε, ξεφορτώνουμε και ξανά πάνω στην μηχανή γιατί ο Γιάννης πρέπει να παραδώσει το Ducati Multistrada 950 που είχε νοικιάσει.
Οδηγώ στους δρόμους της Φλωρεντίας και παρατηρώ ότι δεν διαφέρουν και πολύ από εμάς στην οδήγηση τους, ειδικά οι οδηγοί σκούτερ πάνε χωρίς αύριο.
Παραδίνοντας το μηχανάκι του, εγώ χαζεύω τα υπεραυτοκίνητα που έχει εκεί μέσα. Άπιαστα όνειρα για μερικούς…
Γυρνώντας μας λένε από το ξενοδοχείο ότι σε απόσταση 3 χλμ έχει τραμ που μας μεταφέρει στην πόλη και αποφασίζω εγώ με την Άρτεμη να προσεγγίσουμε έτσι την πόλη, ο Βαγγέλης, η Μαρία, ο Στέλιος και η Τόνια θα έρχονταν με μηχανή ενώ ο Νίκος, ο Γιάννης και ο Αντρέας θα κατεβαίναν με ταξί για να βρουν την Χριστίνα που ήταν ήδη στην πόλη.
Η τοπικές συγκοινωνίες σου δείχνουν πράγματα που δεν τα βλέπεις με όχημα, βλέπεις του ντόπιους και πως κινούνται. Οσφρίζεσαι τον παλμό της πόλης.
Το τραμ περνάει πάνω από τον Άρνο και μας αφήνει δίπλα στον κεντρικό σταθμό του τραίνου, από εκεί περπατάμε για να βρούμε τους υπολοίπους στην Ponte Vecchio, την γνωστότερη γέφυρα της Φλωρεντίας που έχει πολλά μαγαζιά κατά μήκος του, κυρίως κοσμηματοπωλεία.
Η ώρα όπως έχει περάσει και το στομάχι και πάλι… διαμαρτύρεται, πλησιάζει 22:00 και οι κουζίνες σε πολλά μαγαζιά έχουν κλείσει αλλά βρίσκουμε να φάμε την πίτσα μας διπλά στο Palazzo Vecchio.
Τρομερό, είμαστε στο λίκνο της ιταλικής Αναγέννησης, διπλά στο αρχικό σπίτι των Μέδικων και το χαμόγελο έχει φτάσει στα αυτιά.
Η ώρα πέρασε αρκετά, κατευθυνόμαστε πάλι στην Ponte Vecchio ψάχνοντας για ταξί οι 6 που δεν πήραμε τις μηχανές, κανένα ελεύθερο δεν περνάει, με το αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και τότε συμβαίνει το πιο τρελό σκηνικό της εκδρομής.
Σταματάει ένα Prius, του λέμε που πάμε και μας λέει «θα σας πάρω και τους 6»!
Που θα μας βάλει;
Τότε ο τύπος μπαίνει μέσα και τραβάει 2 επιπλέον θέσεις στο πίσω μέρος και μπαίνουμε μέσα όλοι!!!!
Με το στόμα ανοικτό γυρνάμε στο ξενοδοχείο γιατί και η αυριανή ημέρα έχει πολύ περπάτημα.