''Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες νευρικές απολήξεις που ενεργοποιούν την έκκριση αδρεναλίνης, κρίσιμη ουσία για την επιβίωση του πρωτόγονου θηρευτή.
Το θήραμα μετατράπηκε σε στιγμές, αλλά η αδρεναλίνη συνεχίζει να εκκρίνεται, ίσως η μόνη ουσία, μαζί με τις αισθήσεις, που σπιντάρει τον εγκέφαλο.
Ξάφνου, εκεί που διασχίζεις βαρετές επαρχιακές οδούς, βρίσκεσαι σε ένα δάσος-χρονομηχανή. Ανακαλύπτεις ξεχασμένες μυρωδιές, αποχρώσεις του πράσινου, που δεν ήξερες πως υπάρχουν ακόμη.
Γεύεσαι τον αέρα, αντιμιλάς αυθάδικα σε ότι προσπαθεί να σε τραβήξει πίσω, από εκεί που πάσχισες να δραπετεύσεις.
Αδυνατείς να πιστέψεις πως όλο αυτό πρέπει κάποτε να τελειώσει.
Ένα μήλο που δαγκώθηκε και εξορίστηκες από έναν παράδεισο.
Μια απόδραση που τέλειωσε νωρίς, γιατί κάποτε θα πρέπει και να επιστρέψεις.
Ένα ''γαμώ το'' που το τέλος μιας αέναης ερωτικής πράξης ήρθε τόσο νωρίς...
Τι μένει?
Το άγγιγμα του ονείρου.
Μας άγγιξε και μπήκε για πάντα μέσα μας.
Είμαστε οι ξενιστές του ονείρου, τόσο εγωιστικό, μα τόσο αληθινό...'' P.H.
