Ανεβάζοντας στροφές στον ουρανό
Ένα ξεχωριστής αισθητικής εμφάνισης γιαπωνέζικο προσπέκτους του ’80, της σχολής των κόμικς, μας κάνει να θυμηθούμε μια από τις μικρές βολίδες, τετρακύλινδρες 250αρες της εποχής.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και οι τέσσερις κατασκευαστές μοτοσυκλετών της Ιαπωνίας είχαν παρουσιάσει 4κύλινδρα, τετράχρονα 250άρια, ικανά να παράγουν μέχρι και 45 ίππους. Έτσι δίπλα στα Honda CBR 250, Yamaha FZR 250 και Suzuki GSX-R 250 βρισκόταν και το πράσινο-μπλε Kawasaki ZXR 250 R.
Kawasaki ZXR 250 R, 1989
Οι μικρού κυβισμού – κι όχι απαραίτητα και μεγέθους – μοτοσυκλέτες προορίζονταν σχεδόν αποκλειστικά για τη γιαπωνέζικη αγορά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Μια από τις τυχερές χώρες που πήρε στην αγκαλιά της αυτά τα μικρά διαμάντια μοντέρνας μηχανολογίας ήταν και η Ελλάδα, μέσω των ανεξάρτητων εισαγωγών μεταχειρισμένων.
Είναι η δεκαετία του ’90 που θα φέρει “καραβιές” μοτοσυκλετών από την Ιαπωνία, μέσω δραστηριων εμπόρων που εκτός από την Αθήνα έχουν έδρα στα Τρίκαλα, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, κ.α.
Με αυτόν τον τρόπο εμφανίζονται αρκετά, αλλά όχι πολλά ZXR 250 R, που κάνουν τη διακριτική εμφάνισή τους στους δρόμους. Λέμε διακριτική γιατί τις περισσότερες φορές όταν έβλεπες το ZXR δίπλα σου στα φανάρια είχες την εντύπωση ότι πρόκειται για 400, που ήταν πιο δημοφιλές, μέχρι βεβαίως να ακούσεις τον διαπεραστικό ήχο του κινητήρα που ανέβαζε στροφές μέχρι τον Θεό… Πόσες στροφές; Πολλές, από 18.000 μέχρι και 19.000 rpm, που ήταν το κόκκινο στο στροφόμετρο, αλλά και μετά από κει, μπορεί και 20.000 rpm!
Όσες στοφές δηλαδή ανέβαζαν τα αγωνιστικά της δεκαετίας του ’60, που κέρδιζαν παγκόσμια πρωταθλήματα, τόσα ανέβαζε και το μικρό Kawasaki, θυμίζοντας ότι η εταιρία είχε τις ρίζες της στις γρήγορες μοτοσυκλέτες και τις πίστες αγώνων.
Παράλληλα ο κινητήρας ήταν τόσο εξελιγμένος και ελαστικός που μπορούσε να τραβάει χωρίς κομπιάσματα από τις 2.000 rpm και 6η, τελευταία σχέση στο σασμάν!
Kawasaki ZXR 250 R, 1991
Τη μεθεπόμενη χρονιά, το 1991, έρχονται οι μεγαλύτερες αλλαγές στο μοντέλο, που ονομάζεται ZXR 250C, και θα το συνοδεύσουν μέχρι το τέλος της παραγωγής του.
Η βασική, εμφανής διαφορά σε σχέση με το πρώτο ZXR, που το κάνει άμεσα διακριτό, είναι ο μονός προβολέας-χαμόγελο. Βελτιώθηκε επίσης το πλαίσιο, οι αναρτήσεις, ο κινητήρας και η τροφοδοσία του, που γινόταν από μια τετράδα καρμπυρατέρ Keihin CVK 30mm.
Kawasaki ZXR 250 R, 1993
Η ισχύς έφτανε τους 45 ίππους στις 15.000 rpm, και η ροπή τα 2,6 στις 11.500 rpm.
Οι αισθητικές αλλαγές και οι βελτιώσεις σε πλήθος σημείων θα σταματήσουν το 1999 όταν τελειώνει η παραγωγή του 250, το οποίο στην τελευταία του έκδοση του – 1998 – είχε πλέον αλλάξει σε Kawasaki ZZR 250 και έχει “τουριστικοποιηθεί”, με εμφάνιση ZZR και ογκωδέστερο φέρινγκ.
Η εποχή των καταπληκτικών σπορ 250αριών-μινιατούρες είχε δυστυχώς τελειώσει.
Kawasaki ZXR 250 R, 1990
Ο κινητήρας του Kawasaki ZXR 250 ήταν 4-χρονος τετρακύλινδρος, υγρόψυκτος, DOHC, 16-βάλβιδος και άγγιζε την εξωπραγματική απόδοση των 180 ίππων στο λίτρο.
Το πλαίσιο ήταν περιμετρικό, με δυο μεγάλες δοκούς φτιαγμένο από αλουμίνιο (Ε-Box το έλεγε η Kawasaki), με αφαιρούμενο υποπλαίσιο και γωνία κάστερ 24 μοιρών.
Το εξώφυλλο του προσπέκτους έδειχνε έναν υπερήρωα “Οι περιπέτειες του ZXR 250” είχε σαν τίτλο…
Το πιρούνι ήταν ανάποδο, ανοδιωμένο χρυσό με ρυθμίσεις απόσβεσης συμπίεσης και επαναφοράς! Από τότε, ναι, το διομισαράκι, ναι… Πίσω υπήρχε ανάρτηση με αλουμινένιο ψαλίδι, κι ένα αμορτισέρ ρυθμιζόμενης προφόρτισης ελατηρίου και ρυθμιζόμενης πάνω βάσης του, σε μια τύπου Uni-Τrak διάταξη, το μεταξόνιο έφτανε τα 1,360 mm.
Τα φρένα ήταν δύο δίσκοι των 310 mm (!) μπροστά με δύο έμβολα και κόντρα γλύστρα και ένας δίσκος πίσω 240 mm με δαγκάνα δύο εμβόλων.
Οι τροχοί ήταν 17 ιντσών μπροστά και 18 πίσω, με ελαστικά 110/ 70 και 140/60 αντίστοιχα, και τα φρένα δυο μεγάλα δισκόφρενα μπροστά και ένα πίσω.
Kawasaki ZXR 250 R, 1995
Η σέλα απείχε λίγο από το έδαφος στα 735 mm και το βάρος ήταν χαμηλό στα μόλις 141 kg.
Το Kawasaki ZXR 250 R είχε τελική κοντά στα 195-200 km/h (“περίπου” στο κοντέρ) και έπιανε τα 100 km/h σε 5,3 δευτερόλεπτα. Όλα τα μοντέλα που έρχονταν από ανεξάρτητες εισαγωγές είχαν κοντέρ που τελείωνε στα 180 km/h (για αυτό λέμε “περίπου” στο κοντέρ), όπως όριζε η γιαπωνέζικη νομοθεσία. Ένδειξη την οποία όχι μόνο τερμάτιζαν, αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ…
Πηγη
motorbike.gr
fghg
