Η Παλιά Αθήνα

[maik900]

Καλλιμάρμαρο, 1981.

Για καφέ στο Σύνταγμα 1986. Εκεί βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο Παπασπύρου ενώ, το 1991, εγκαινιάστηκε το πρώτο κατάστημα McDonalds στη χώρα μας.



Αύγουστος 1983, Όθωνος & Φιλελλήνων – Σύνταγμα. Φωτο: Barbro Bjornemalm


Ο σταθμός του «Ηλεκτρικού» στο Μοναστηράκι το 1987.


Τρόλεϊ στην Αθήνα το 1981. Φωτο: Alessandro Albe


H είσοδος και τα ακυρωτικά μηχανήματα στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι, το 1989. Φωτο: Michael Horsle



Η οδός Νικ. Θεοτόκη στο Μετς, το 1980. Φωτο: Jan Willemsen



Κολωνάκι, Ιούλιος 1981. Φωτο: Snaebyllej2

 

[maik900]

Οι γειτονιές της παλιάς Αθήνας και οι ονομασίες τους​

Πού βρίσκονταν τα Κατσικάδικα; Πώς λέγονται σήμερα οι Κουκουβάουνες; Πού είναι το Τουρκολίμανο.

Κατσικάδικα: Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: «Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: «Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Βουρλοπόταμος: Είναι η σημερινή Αμφιθέα, του Παλαιού Φαλήρου, η οποία τότε δανειζόταν το όνομά της από το ρέμα που την διέσχιζε.

Λεβί: Ένα από τα πιο άγνωστα παλιά τοπωνύμια της Αθήνας, το εβραϊκό Λεβί έγινε αργότερα επίθετο –ο Δημήτρης Λεβής ήταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της αγροικίας στον Ελαιώνα, που δάνειζε το όνομά της στην γειτονιά γύρω της.

Αλώνια: Λεγόταν το Θησείο μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Δουργούτι: Απλούστερα γνωστό και ως «τα προσφυγικά του Νέου Κόσμου», είναι η γειτονιά πίσω από το Intercontinental της λεωφόρου Συγγρού. Θα την αναγνωρίσετε εύκολα από τις γιγάντιες εργατικές πολυκατοικίες που χτίστηκαν την δεκαετία του ’60, για να αντικαταστήσουν τα (άνευ αποχετεύσεως, νερού και ρεύματος) παραπήγματα που στέγαζαν από το 1922 τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Μια πολύ ωραία φωτογραφική βόλτα στο Δουργούτι έχει εδώ το blog του Πιγκουίνου.

Γεράνι: Αυτό που οι περισσότεροι εξ ημών αποκαλούμε «τα δρομάκια κάτω από την Ομόνοια», και πιο συγκεκριμένα το τρίγωνο που περικλείουν οι οδοί Επικούρου, Ευριπίδου, Αθηνάς και Πειραιώς. Πήρε το όνομά του από τους μικρούς γερανούς που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί Αθηναίοι για να αντλούν νερό από τα πηγάδια που βρίσκονταν εδώ.

Χαυτεία: «Δεν ζη κανείς εις τας Αθήνας αν δεν περνά μίαν τουλάχιστον ώραν την ημέραν εις τα Χαυτεία» γράφει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος στην «Εφημερίς» τον Ιούλιο του 1913. Η γειτονιά που πήρε το όνομά της από το καφενείο του Ιωάννη Χάφτα (και άρα έπρεπε να γράφεται Χαφτεία, αντί του Χαυτεία που επικράτησε) αντιστοιχεί αρχικά στα τετράγωνα της Πατησίων από την οδό Βερανζέρου μέχρι τη Σταδίου. Σήμερα, το όνομα χρησιμοποιείται για το κομμάτι της Αιόλου ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου (ή, για να το θέσουμε απλούστερα, τα τετράγωνα γύρω από το καφεκοπτείο του Λουμίδη).

Τζιτζιφιές: Η γειτονιά που παλιότερα λεγόταν «Αράπικα» απλώνεται εκεί όπου η Παραλιακή διασταυρώνεται με την λεωφόρο Θησέως. Πήρε το όνομά της από τα ομώνυμα δέντρα που φύτρωναν στην γειτονιά –η οποία κάποτε ήταν ολόκληρος συνοικισμός: το 1955 είχε 2.843 κατοίκους. Υπήρξε θρύλος τη δεκαετία του ’70 για τα νυχτερινά κέντρα όπως η Νοσταλγία.

Αέρηδες: Κι όμως, είναι και επίσημα όνομα γειτονιάς –το ποιας γειτονιάς υποθέτουμε το μαντεύετε εύκολα: εκείνης γύρω από το Λουτρό των Αέρηδων. Τόσο επίσημα, που αναφέρεται και στο Google Map της Αθήνας. Κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα, εδώ ήταν το κέντρο της πόλης, με την κεντρική αγορά και τον στρατώνα όπου στρατοπέδευε ο βαυαρικός στρατός. Το 1904 με Βασιλικό Διάταγμα «περί αλλαγής ονομάτων τοποθεσιών» η γειτονιά μετονομάσθηκε σε συνοικία Αδριανού, όνομα που δεν επικράτησε ποτέ.

Σούρμενα: Είναι η γειτονιά του Ελληνικού πάνω από την λεωφόρο Βουλιαγμένης. Πήρε το όνομά της από τους πρόσφυγες από την Σούρμενα του Πόντου που εγκαταστάθηκαν εδώ το 1922.

Θυμαράκια: Η γειτονιά γύρω από την ομώνυμη πλατεία, η οποία είναι επίσημα γνωστή ως πλατεία Αθανασίου Διάκου. Βρίσκεται ανάμεσα στα Σεπόλια, τον Λόφο Σκουζέ και την Πλατεία Αμερικής, κάτω από τις γραμμές του τραίνου.

Μυκονιάτικα: Τι νομίζατε, ότι υπάρχουν μόνο «Αναφιώτικα»; Τα Μυκονιάτικα είναι γειτονιά των Αγίων Αναργύρων, πολύ κοντά στη λεωφόρο Κηφισού. Υποθέτουμε ότι περιττεύει να εξηγήσουμε από πού πήραν το όνομά τους.

Γούβα: Είναι η «γούβα» ανάμεσα στις λεωφόρους Ηλιουπόλεως και Βουλιαγμένης. Αν έχετε κατέβει από το Παγκράτι την Υμηττού με κατεύθυνση προς Νέο Κόσμο, σίγουρα μπορείτε να μαντέψετε από πού πήρε το όνομά της.

Μπύθουλας: Μπούθουλα ή Μπύθουλα ονόμαζαν οι παλιοί Αθηναίοι μια γειτονιά του Κολωνού, όπου λίμναζαν στάσιμα νερά σε ξεροπόταμο. Το όνομα της γειτονιάς όπου έμενε η Μαντάμ Σουσού κάνει ωραία ηχητική αντίθεση με τον Βούθουλα, τη γειτονιά δίπλα στην Αγία Φωτεινή. Σε αντίθεση με τον Μπύθουλα, τα νερά του Βούθουλα ήταν τρεχούμενα: Εκεί βρισκόταν μια λιμνούλα στα νερά της οποία κατέληγε ένας μικρός καταρράκτης. Η λαϊκή φράση «ο Βούθουλας κι ο Μπούθουλας» χρησιμοποιούταν για να εκφράσει διαφορετικότητα –όπως λέμε «λαός και Κολωνάκι».

Βατραχονήσι: Ήταν νησί του ποταμού Ιλισού, στη σημερινή ομώνυμη συνοικία του Παγκρατίου στην Αθήνα. Αποτελούσε μια κατάφυτη επίπεδη λωρίδα γης ανάμεσα στις δύο όχθες του ποταμού που διασχίζει σήμερα υπόγεια τη πόλη.[1] Το Βατρανονήσι εκτεινόταν από το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο του Ζαππείου μέχρι το Προεδρικό Μέγαρο. Η ευρύτερη περιοχή σήμερα είναι γνωστή ως Μετς. Στη νησίδα αυτή, υπήρχαν ιερά της αρχαιότητας και χριστιανικοί ναοί. Στα νεότερα χρόνια η περιοχή ήταν αδόμητη, μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1870 που κατασκευάστηκε το θέατρο του "Παραδείσου", το πρώτο θέατρο στην Αθήνα, ενώ αργότερα λειτούργησαν καφωδεία.

Tο νησί σήμερα δεν υπάρχει καθώς ο Ιλισός έχει καλυφθεί στο μεγαλύτερο μήκος του. Τα έργα κάλυψης του ποταμού ξεκίνησαν λίγο πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, αρχικά στο βόρειο τμήμα του, και έπειτα το υπόλοιπο τμήμα στα μέσα του 20ου αιώνα από διάφορες κυβερνήσεις.

Ποδαράδες: Ήταν το όνομα μιας σημαντικής βυζαντινής οικογένειας, η οποία κατείχε τα κτήματα της περιοχής, και η περιοχή αυτή ήταν τεράστια. Έτσι, όποιος πήγαινε εκεί έλεγε «πάω στην περιοχή των Ποδαράδων», και με την πάροδο του χρόνου έγινε «πάω στους Ποδαράδες». Σημερινή ονομασία Νέα Ιωνία.

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[Sapiokaravo]

Οι γειτονιές της παλιάς Αθήνας και οι ονομασίες τους​

Πού βρίσκονταν τα Κατσικάδικα; Πώς λέγονται σήμερα οι Κουκουβάουνες; Πού είναι το Τουρκολίμανο.

Κατσικάδικα: Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: «Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: «Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Βουρλοπόταμος: Είναι η σημερινή Αμφιθέα, του Παλαιού Φαλήρου, η οποία τότε δανειζόταν το όνομά της από το ρέμα που την διέσχιζε.

Λεβί: Ένα από τα πιο άγνωστα παλιά τοπωνύμια της Αθήνας, το εβραϊκό Λεβί έγινε αργότερα επίθετο –ο Δημήτρης Λεβής ήταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της αγροικίας στον Ελαιώνα, που δάνειζε το όνομά της στην γειτονιά γύρω της.

Αλώνια: Λεγόταν το Θησείο μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Δουργούτι: Απλούστερα γνωστό και ως «τα προσφυγικά του Νέου Κόσμου», είναι η γειτονιά πίσω από το Intercontinental της λεωφόρου Συγγρού. Θα την αναγνωρίσετε εύκολα από τις γιγάντιες εργατικές πολυκατοικίες που χτίστηκαν την δεκαετία του ’60, για να αντικαταστήσουν τα (άνευ αποχετεύσεως, νερού και ρεύματος) παραπήγματα που στέγαζαν από το 1922 τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Μια πολύ ωραία φωτογραφική βόλτα στο Δουργούτι έχει εδώ το blog του Πιγκουίνου.

Γεράνι: Αυτό που οι περισσότεροι εξ ημών αποκαλούμε «τα δρομάκια κάτω από την Ομόνοια», και πιο συγκεκριμένα το τρίγωνο που περικλείουν οι οδοί Επικούρου, Ευριπίδου, Αθηνάς και Πειραιώς. Πήρε το όνομά του από τους μικρούς γερανούς που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί Αθηναίοι για να αντλούν νερό από τα πηγάδια που βρίσκονταν εδώ.

Χαυτεία: «Δεν ζη κανείς εις τας Αθήνας αν δεν περνά μίαν τουλάχιστον ώραν την ημέραν εις τα Χαυτεία» γράφει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος στην «Εφημερίς» τον Ιούλιο του 1913. Η γειτονιά που πήρε το όνομά της από το καφενείο του Ιωάννη Χάφτα (και άρα έπρεπε να γράφεται Χαφτεία, αντί του Χαυτεία που επικράτησε) αντιστοιχεί αρχικά στα τετράγωνα της Πατησίων από την οδό Βερανζέρου μέχρι τη Σταδίου. Σήμερα, το όνομα χρησιμοποιείται για το κομμάτι της Αιόλου ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου (ή, για να το θέσουμε απλούστερα, τα τετράγωνα γύρω από το καφεκοπτείο του Λουμίδη).

Τζιτζιφιές: Η γειτονιά που παλιότερα λεγόταν «Αράπικα» απλώνεται εκεί όπου η Παραλιακή διασταυρώνεται με την λεωφόρο Θησέως. Πήρε το όνομά της από τα ομώνυμα δέντρα που φύτρωναν στην γειτονιά –η οποία κάποτε ήταν ολόκληρος συνοικισμός: το 1955 είχε 2.843 κατοίκους. Υπήρξε θρύλος τη δεκαετία του ’70 για τα νυχτερινά κέντρα όπως η Νοσταλγία.

Αέρηδες: Κι όμως, είναι και επίσημα όνομα γειτονιάς –το ποιας γειτονιάς υποθέτουμε το μαντεύετε εύκολα: εκείνης γύρω από το Λουτρό των Αέρηδων. Τόσο επίσημα, που αναφέρεται και στο Google Map της Αθήνας. Κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα, εδώ ήταν το κέντρο της πόλης, με την κεντρική αγορά και τον στρατώνα όπου στρατοπέδευε ο βαυαρικός στρατός. Το 1904 με Βασιλικό Διάταγμα «περί αλλαγής ονομάτων τοποθεσιών» η γειτονιά μετονομάσθηκε σε συνοικία Αδριανού, όνομα που δεν επικράτησε ποτέ.

Σούρμενα: Είναι η γειτονιά του Ελληνικού πάνω από την λεωφόρο Βουλιαγμένης. Πήρε το όνομά της από τους πρόσφυγες από την Σούρμενα του Πόντου που εγκαταστάθηκαν εδώ το 1922.

Θυμαράκια: Η γειτονιά γύρω από την ομώνυμη πλατεία, η οποία είναι επίσημα γνωστή ως πλατεία Αθανασίου Διάκου. Βρίσκεται ανάμεσα στα Σεπόλια, τον Λόφο Σκουζέ και την Πλατεία Αμερικής, κάτω από τις γραμμές του τραίνου.

Μυκονιάτικα: Τι νομίζατε, ότι υπάρχουν μόνο «Αναφιώτικα»; Τα Μυκονιάτικα είναι γειτονιά των Αγίων Αναργύρων, πολύ κοντά στη λεωφόρο Κηφισού. Υποθέτουμε ότι περιττεύει να εξηγήσουμε από πού πήραν το όνομά τους.

Γούβα: Είναι η «γούβα» ανάμεσα στις λεωφόρους Ηλιουπόλεως και Βουλιαγμένης. Αν έχετε κατέβει από το Παγκράτι την Υμηττού με κατεύθυνση προς Νέο Κόσμο, σίγουρα μπορείτε να μαντέψετε από πού πήρε το όνομά της.

Μπύθουλας: Μπούθουλα ή Μπύθουλα ονόμαζαν οι παλιοί Αθηναίοι μια γειτονιά του Κολωνού, όπου λίμναζαν στάσιμα νερά σε ξεροπόταμο. Το όνομα της γειτονιάς όπου έμενε η Μαντάμ Σουσού κάνει ωραία ηχητική αντίθεση με τον Βούθουλα, τη γειτονιά δίπλα στην Αγία Φωτεινή. Σε αντίθεση με τον Μπύθουλα, τα νερά του Βούθουλα ήταν τρεχούμενα: Εκεί βρισκόταν μια λιμνούλα στα νερά της οποία κατέληγε ένας μικρός καταρράκτης. Η λαϊκή φράση «ο Βούθουλας κι ο Μπούθουλας» χρησιμοποιούταν για να εκφράσει διαφορετικότητα –όπως λέμε «λαός και Κολωνάκι».

Βατραχονήσι: Ήταν νησί του ποταμού Ιλισού, στη σημερινή ομώνυμη συνοικία του Παγκρατίου στην Αθήνα. Αποτελούσε μια κατάφυτη επίπεδη λωρίδα γης ανάμεσα στις δύο όχθες του ποταμού που διασχίζει σήμερα υπόγεια τη πόλη.[1] Το Βατρανονήσι εκτεινόταν από το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο του Ζαππείου μέχρι το Προεδρικό Μέγαρο. Η ευρύτερη περιοχή σήμερα είναι γνωστή ως Μετς. Στη νησίδα αυτή, υπήρχαν ιερά της αρχαιότητας και χριστιανικοί ναοί. Στα νεότερα χρόνια η περιοχή ήταν αδόμητη, μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1870 που κατασκευάστηκε το θέατρο του "Παραδείσου", το πρώτο θέατρο στην Αθήνα, ενώ αργότερα λειτούργησαν καφωδεία.

Tο νησί σήμερα δεν υπάρχει καθώς ο Ιλισός έχει καλυφθεί στο μεγαλύτερο μήκος του. Τα έργα κάλυψης του ποταμού ξεκίνησαν λίγο πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, αρχικά στο βόρειο τμήμα του, και έπειτα το υπόλοιπο τμήμα στα μέσα του 20ου αιώνα από διάφορες κυβερνήσεις.

Ποδαράδες: Ήταν το όνομα μιας σημαντικής βυζαντινής οικογένειας, η οποία κατείχε τα κτήματα της περιοχής, και η περιοχή αυτή ήταν τεράστια. Έτσι, όποιος πήγαινε εκεί έλεγε «πάω στην περιοχή των Ποδαράδων», και με την πάροδο του χρόνου έγινε «πάω στους Ποδαράδες». Σημερινή ονομασία Νέα Ιωνία.

Πηγη https://apotis4stis5.com

Παμε παλι για αυτοκινητα της φωτο. Corolla που δεν σπαει δεν χαλαει και οσοι τα ειχαν ουτε λαμπες δεν αλλαζαν.
Και διπλα της η θεα, για τον κοσμο βατραχος, και εμπορικη ονομασια πρωτα ID και μετα DS.
Κυριακος παλι τα χρονια μου θυμηθηκα!

 

[maik900]

Η ωραία των Αθηνών: Η παλαιότερη πολυκατοικία της Αθήνας​

Στην οδό Πατησίων βρίσκεται η παλαιότερη πολυκατοικία της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης ένοικός της από το 1954, διηγείται την ιστορία της.

Την εποχή που η οδός Πατησίων ήταν ακόμη χωματόδρομος και οι δεσποινίδες ανασήκωναν λιγάκι τα φορέματά τους για να μη σκονιστούν από τον δρόμο, την ώρα που έκαναν τη βόλτα τους στην περίφημη κηπούπολη Κυπριάδου, ένας Κεφαλλονίτης εφοπλιστής, ο Γιαννουλάτος, έχτισε ή αγόρασε ένα εντυπωσιακό κτίριο το οποίο διασώζεται ακόμη και σήμερα, στη συμβολή των οδών Πατησίων 346 και Λασκαράτου 2. Είναι η πολυκατοικία η οποία πιθανολογείται ως η παλαιότερη της Αθήνας, χτισμένη περίπου το 1925.

Κάθε τόσο κάποιος από τους περαστικούς από την πολύβουη Πατησίων κοντοστέκεται και κοιτάει το υπέροχο αυτό σπίτι. Πολλοί αναρωτιούνται αν κατοικείται. Μια πιο προσεκτική ματιά στα μπαλκόνια, τα οποία είναι γεμάτα λουλούδια, δίνει την απάντηση. «Είναι φρέζες. Μ’ αρέσουν τα χρώματά τους. Είναι από τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης και βγάζουν ένα πολύ ωραίο άρωμα, αλλά δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ, 20 με 40 ημέρες, ανάλογα με τον καιρό. Ευτυχώς ο φετινός Μάρτιος ήτανε κρύος και κρατήσανε περισσότερο», λέει ο άνθρωπος που τα περιποιείται καθημερινά. Είναι ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ο οποίος κατοικεί εδώ από τότε που γεννήθηκε, από το 1954. Ο παππούς του, Κωνσταντίνος Δημητριάδης κι εκείνος, έμπορος από την Κωνσταντινούπολη, αγόρασε αυτό το σπίτι, γύρω στο 1930, από τη σύζυγο του Γιαννουλάτου όταν εκείνος πέθανε.

© Θανάσης Καρατζάς

Σχέδια του σπιτιού και πολλές πληροφορίες, όπως για το ποιος ήταν ο αρχιτέκτονας που το έφτιαξε, δεν υπάρχουν, άλλωστε ό,τι και να υπήρχε στην πολεδομία θα καταστράφηκε στη διάρκεια της Κατοχής, αναφέρει ο Κ. Δημητριάδης. Η Ειρήνη Γρατσία, «ψυχή» της Monumenta (www.monumenta.org), της αρχιτεκτονικής ομάδας που από το 2013 καταγράφει τα αθηναϊκά κτίρια που κατασκευάστηκαν πριν από το 1940, λέει ότι ήταν το πρώτο κτίριο που κατέγραψε η ομάδα της. Είναι εκλεκτικιστικού στιλ, ενός αρχιτεκτονικού στιλ του 19ου και του 20ού αιώνα που ως βασικό χαρακτηριστικό είχε τη χρησιμοποίηση ποικιλίας στοιχείων διαφόρων εποχών και ρυθμών σε ένα ενιαίο κτίσμα.

© Θανάσης Καρατζάς

Ο ηλεκτρικός σταθμός του Αγίου Ελευθερίου εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 1961 και ο Κ. Δημητριάδης λέει ότι, εκείνα τα χρόνια, τον έβλεπε τον σταθμό από το μπαλκόνι του, δεν είχε χτιστεί τίποτα μπροστά που να κόβει τη θέα. «Ήταν αλλιώς εκείνες οι εποχές. Πολλά σπίτια δεν είχανε ακόμη ρεύμα και η μόνη ηλεκτρική συσκευή που υπήρχε ήταν το ραδιόφωνο. Τις Κυριακές μαζευόμασταν όλο το σόι και πηγαίναμε στην Κηφισιά για εκδρομή. Και θυμάμαι που οι γονείς μου καλούσαν κόσμο στο σπίτι, τους συγγενείς μας κυρίως. Αλλά τότε οι άνθρωποι μπορούσαν να καλούν κόσμο γιατί τα σπίτια τους είχαν χώρο. Τώρα στα διαμερίσματα των 40 και των 50 τετραγωνικών είναι λίγο δύσκολο».

© Θανάσης Καρατζάς

Αν αναζητήσετε στο Διαδίκτυο την πολυκατοικία της Πατησίων 346, σε κάποιες περιπτώσεις θα τη βρείτε ως «γκρίζα πολυκατοικία», χαρακτηρισμός που μάλλον την αδικεί. Επίσης, η αρχική μορφή του κτιρίου δεν ήταν όπως η σημερινή. Μπροστά στην Πατησίων υπήρχε ένας ψηλός μαντρότοιχος που δεν επέτρεπε στα αδιάκριτα μάτια να δουν προς τα μέσα, καθώς και μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Ακόμη, τα υπόγεια της αριστερής πλευράς ήταν καταστήματα και ο παππούς Δημητριάδης τα μετέτρεψε σε διαμερίσματα. Και σήμερα μπροστά στην είσοδο υπάρχει ο λασπωτήρας. «Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους, οι εννιά δεν θα ξέρουν τι είναι», λέει ο Κ. Δημητριάδης. Ούτε εγώ ήξερα. Είναι ένα μικρό σιδερένιο όρθιο πραγματάκι «για να σκουπίζεις τα παπούτσια σου από τις λάσπες, γιατί ο δρόμος τότε ήτανε χωματόδρομος».

© Θανάσης Καρατζάς

Οι τοίχοι του κτιρίου είναι από πέτρα, όχι από τούβλα, κι έχουν πάχος 70 εκατοστά. Γερή κατασκευή. Ο Κ. Δημητριάδης θυμάται ένα ακριβώς παρόμοιο κτίριο που υπήρχε ακριβώς απέναντι, από την πλευρά της οδού Λασκαράτου, το οποίο κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1960 για να γίνει πολυκατοικία. «Να φανταστείς ότι χρησιμοποίησαν μέχρι και δυναμίτη για να το ρίξουν», λέει.

Η πολυκατοικία στη γωνία Πατησίων και Λασκαράτου, με εφτά διαμερίσματα, έχει αρκετούς ιδιοκτήτες, καθώς ο παππούς Δημητριάδης είχε πολλούς απογόνους. Το διαμέρισμα του Κωνσταντίνου Δημητριάδη είναι σχεδόν 200 τετραγωνικά μέτρα. «Είναι σαν όλα τα παλιάς κατασκευής σπίτια. Με πολλούς χώρους, οι οποίοι σήμερα θεωρούνται “νεκροί”, όπως το τεράστιο χολ. Με δωμάτια τα οποία το καθένα έχει δύο πόρτες, άρα με δύο εισόδους και εξόδους για το κάθε δωμάτιο. Και ψηλοτάβανο, πέντε μέτρα ύψος έχει από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι». Σας το έχουνε ζητήσει ποτέ για πολυκατοικία; «Ήδη από την εποχή του παππού το ζητούσανε».

© Θανάσης Καρατζάς

Ο Κ. Δημητριάδης, εκτός από τα πέντε χρόνια που έζησε στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής και άλλα τρία που εργάστηκε στην Πάτρα, δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό το σπίτι και, από ό,τι κατάλαβα, δεν σκοπεύει να το κάνει. Έχει δύο παιδιά, δύο κορίτσια, που δεν ξέρει τι θα κάνουν, αλλά όπως λέει, «η ζωή τους είναι δική τους, δεν θα τους πω εγώ τι θα κάνουν».

Έξω, στη λιακάδα της αυλής, όπου η τριανταφυλλιά ετοιμαζόταν κι αυτή να ανθίσει, με συζητήσεις για τα επαγγέλματα που χάνονται, για τα καλά και τα κακά της τεχνολογίας, για τον Ισαάκ Ασίμοφ, για τη ζωή και για πολλά ακόμα, είχαμε με τον κύριο Κωνσταντίνο Δημητριάδη έναν αποχαιρετισμό που δεν μας άρεσε. Χωρίς χειραψία.

© Θανάσης Καρατζάς

Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα της αυλής για να βγω στο πεζοδρόμιο της Πατησίων κι ενώ γυρνάω να ρίξω μια τελευταία ματιά, μια κυρία, περαστική, ευγενέστατη, με ρωτάει. «Κύριε, ξέρετε αν κατοικείται αυτό το σπίτι; Περνάω συχνά και όλο αναρωτιέμαι». «Μα ναι, κοιτάξτε τα μπαλκόνια πόσα λουλούδια έχουν, κάποιος τα φροντίζει».

© Θανάσης Καρατζάς

Ήξερες για την κηπούπολη Κυπριάδου ότι…

▶ Η πολυκατοικία της Πατησίων 346 βρίσκεται στη συνοικία Κυπριάδου, γνωστή ως κηπούπολη Κυπριάδου. Όλα άρχισαν το 1891 όταν ο Μίνως Κυπριάδης, ο οποίος σε ηλικία 14 ετών είχε μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, γύρισε πίσω στην Ελλάδα και αγόρασε μια μεγάλη έκταση στα Πατήσια. Σε αυτήν την έκταση ο γιος του, Επαμεινώνδας Κυπριάδης, ανέλαβε να φτιάξει την οικοδόμηση της πρώτης κηπούπολης της Αθήνας, με τις αρχές της χαμηλής δόμησης, της απαγόρευσης άλλων χρήσεων, με άνετους ελεύθερους χώρους, μονοκατοικίες, μεγάλους δρόμους και πλατείες. Ο Κυπριάδης χρησιμοποίησε τυποποιημένα δομικά υλικά και κατασκεύασε φθηνές επαύλεις ευρωπαϊκού ρυθμού, τις οποίες διέθεσε σε δημοσίους και τραπεζικούς υπαλλήλους σε τιμή κόστους. Την περίοδο του Μεσοπολέμου έζησαν εδώ γνωστοί ζωγράφοι και γλύπτες, μεταξύ αυτών ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Ουμβέρτος Αργυρός, ο Σπύρος Βικάτος, ο Γιώργος Βακαλό, ο Γιάννης Σπυρόπουλος, η Νίτσα και η Φούλα Καναρέλλη, η Φρόσω Ευθυμιάδη-Μενεγάκη. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μεταπολεμικά και κυρίως από τη δεκαετία του 1970, όταν πολλά μεσοπολεμικά σπίτια κατεδαφίστηκαν δίνοντας τη θέση τους σε πολυώροφες πολυκατοικίες (πηγή: Μαριάνθη Μπέλλα, εκπαιδευτικός,)

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[Buckley]

Η ωραία των Αθηνών: Η παλαιότερη πολυκατοικία της Αθήνας​

Στην οδό Πατησίων βρίσκεται η παλαιότερη πολυκατοικία της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης ένοικός της από το 1954, διηγείται την ιστορία της.

Την εποχή που η οδός Πατησίων ήταν ακόμη χωματόδρομος και οι δεσποινίδες ανασήκωναν λιγάκι τα φορέματά τους για να μη σκονιστούν από τον δρόμο, την ώρα που έκαναν τη βόλτα τους στην περίφημη κηπούπολη Κυπριάδου, ένας Κεφαλλονίτης εφοπλιστής, ο Γιαννουλάτος, έχτισε ή αγόρασε ένα εντυπωσιακό κτίριο το οποίο διασώζεται ακόμη και σήμερα, στη συμβολή των οδών Πατησίων 346 και Λασκαράτου 2. Είναι η πολυκατοικία η οποία πιθανολογείται ως η παλαιότερη της Αθήνας, χτισμένη περίπου το 1925.

Κάθε τόσο κάποιος από τους περαστικούς από την πολύβουη Πατησίων κοντοστέκεται και κοιτάει το υπέροχο αυτό σπίτι. Πολλοί αναρωτιούνται αν κατοικείται. Μια πιο προσεκτική ματιά στα μπαλκόνια, τα οποία είναι γεμάτα λουλούδια, δίνει την απάντηση. «Είναι φρέζες. Μ’ αρέσουν τα χρώματά τους. Είναι από τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης και βγάζουν ένα πολύ ωραίο άρωμα, αλλά δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ, 20 με 40 ημέρες, ανάλογα με τον καιρό. Ευτυχώς ο φετινός Μάρτιος ήτανε κρύος και κρατήσανε περισσότερο», λέει ο άνθρωπος που τα περιποιείται καθημερινά. Είναι ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ο οποίος κατοικεί εδώ από τότε που γεννήθηκε, από το 1954. Ο παππούς του, Κωνσταντίνος Δημητριάδης κι εκείνος, έμπορος από την Κωνσταντινούπολη, αγόρασε αυτό το σπίτι, γύρω στο 1930, από τη σύζυγο του Γιαννουλάτου όταν εκείνος πέθανε.

© Θανάσης Καρατζάς

Σχέδια του σπιτιού και πολλές πληροφορίες, όπως για το ποιος ήταν ο αρχιτέκτονας που το έφτιαξε, δεν υπάρχουν, άλλωστε ό,τι και να υπήρχε στην πολεδομία θα καταστράφηκε στη διάρκεια της Κατοχής, αναφέρει ο Κ. Δημητριάδης. Η Ειρήνη Γρατσία, «ψυχή» της Monumenta (www.monumenta.org), της αρχιτεκτονικής ομάδας που από το 2013 καταγράφει τα αθηναϊκά κτίρια που κατασκευάστηκαν πριν από το 1940, λέει ότι ήταν το πρώτο κτίριο που κατέγραψε η ομάδα της. Είναι εκλεκτικιστικού στιλ, ενός αρχιτεκτονικού στιλ του 19ου και του 20ού αιώνα που ως βασικό χαρακτηριστικό είχε τη χρησιμοποίηση ποικιλίας στοιχείων διαφόρων εποχών και ρυθμών σε ένα ενιαίο κτίσμα.

© Θανάσης Καρατζάς

Ο ηλεκτρικός σταθμός του Αγίου Ελευθερίου εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 1961 και ο Κ. Δημητριάδης λέει ότι, εκείνα τα χρόνια, τον έβλεπε τον σταθμό από το μπαλκόνι του, δεν είχε χτιστεί τίποτα μπροστά που να κόβει τη θέα. «Ήταν αλλιώς εκείνες οι εποχές. Πολλά σπίτια δεν είχανε ακόμη ρεύμα και η μόνη ηλεκτρική συσκευή που υπήρχε ήταν το ραδιόφωνο. Τις Κυριακές μαζευόμασταν όλο το σόι και πηγαίναμε στην Κηφισιά για εκδρομή. Και θυμάμαι που οι γονείς μου καλούσαν κόσμο στο σπίτι, τους συγγενείς μας κυρίως. Αλλά τότε οι άνθρωποι μπορούσαν να καλούν κόσμο γιατί τα σπίτια τους είχαν χώρο. Τώρα στα διαμερίσματα των 40 και των 50 τετραγωνικών είναι λίγο δύσκολο».

© Θανάσης Καρατζάς

Αν αναζητήσετε στο Διαδίκτυο την πολυκατοικία της Πατησίων 346, σε κάποιες περιπτώσεις θα τη βρείτε ως «γκρίζα πολυκατοικία», χαρακτηρισμός που μάλλον την αδικεί. Επίσης, η αρχική μορφή του κτιρίου δεν ήταν όπως η σημερινή. Μπροστά στην Πατησίων υπήρχε ένας ψηλός μαντρότοιχος που δεν επέτρεπε στα αδιάκριτα μάτια να δουν προς τα μέσα, καθώς και μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Ακόμη, τα υπόγεια της αριστερής πλευράς ήταν καταστήματα και ο παππούς Δημητριάδης τα μετέτρεψε σε διαμερίσματα. Και σήμερα μπροστά στην είσοδο υπάρχει ο λασπωτήρας. «Αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους, οι εννιά δεν θα ξέρουν τι είναι», λέει ο Κ. Δημητριάδης. Ούτε εγώ ήξερα. Είναι ένα μικρό σιδερένιο όρθιο πραγματάκι «για να σκουπίζεις τα παπούτσια σου από τις λάσπες, γιατί ο δρόμος τότε ήτανε χωματόδρομος».

© Θανάσης Καρατζάς

Οι τοίχοι του κτιρίου είναι από πέτρα, όχι από τούβλα, κι έχουν πάχος 70 εκατοστά. Γερή κατασκευή. Ο Κ. Δημητριάδης θυμάται ένα ακριβώς παρόμοιο κτίριο που υπήρχε ακριβώς απέναντι, από την πλευρά της οδού Λασκαράτου, το οποίο κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1960 για να γίνει πολυκατοικία. «Να φανταστείς ότι χρησιμοποίησαν μέχρι και δυναμίτη για να το ρίξουν», λέει.

Η πολυκατοικία στη γωνία Πατησίων και Λασκαράτου, με εφτά διαμερίσματα, έχει αρκετούς ιδιοκτήτες, καθώς ο παππούς Δημητριάδης είχε πολλούς απογόνους. Το διαμέρισμα του Κωνσταντίνου Δημητριάδη είναι σχεδόν 200 τετραγωνικά μέτρα. «Είναι σαν όλα τα παλιάς κατασκευής σπίτια. Με πολλούς χώρους, οι οποίοι σήμερα θεωρούνται “νεκροί”, όπως το τεράστιο χολ. Με δωμάτια τα οποία το καθένα έχει δύο πόρτες, άρα με δύο εισόδους και εξόδους για το κάθε δωμάτιο. Και ψηλοτάβανο, πέντε μέτρα ύψος έχει από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι». Σας το έχουνε ζητήσει ποτέ για πολυκατοικία; «Ήδη από την εποχή του παππού το ζητούσανε».

© Θανάσης Καρατζάς

Ο Κ. Δημητριάδης, εκτός από τα πέντε χρόνια που έζησε στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής και άλλα τρία που εργάστηκε στην Πάτρα, δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό το σπίτι και, από ό,τι κατάλαβα, δεν σκοπεύει να το κάνει. Έχει δύο παιδιά, δύο κορίτσια, που δεν ξέρει τι θα κάνουν, αλλά όπως λέει, «η ζωή τους είναι δική τους, δεν θα τους πω εγώ τι θα κάνουν».

Έξω, στη λιακάδα της αυλής, όπου η τριανταφυλλιά ετοιμαζόταν κι αυτή να ανθίσει, με συζητήσεις για τα επαγγέλματα που χάνονται, για τα καλά και τα κακά της τεχνολογίας, για τον Ισαάκ Ασίμοφ, για τη ζωή και για πολλά ακόμα, είχαμε με τον κύριο Κωνσταντίνο Δημητριάδη έναν αποχαιρετισμό που δεν μας άρεσε. Χωρίς χειραψία.

© Θανάσης Καρατζάς

Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα της αυλής για να βγω στο πεζοδρόμιο της Πατησίων κι ενώ γυρνάω να ρίξω μια τελευταία ματιά, μια κυρία, περαστική, ευγενέστατη, με ρωτάει. «Κύριε, ξέρετε αν κατοικείται αυτό το σπίτι; Περνάω συχνά και όλο αναρωτιέμαι». «Μα ναι, κοιτάξτε τα μπαλκόνια πόσα λουλούδια έχουν, κάποιος τα φροντίζει».

© Θανάσης Καρατζάς

Ήξερες για την κηπούπολη Κυπριάδου ότι…

▶ Η πολυκατοικία της Πατησίων 346 βρίσκεται στη συνοικία Κυπριάδου, γνωστή ως κηπούπολη Κυπριάδου. Όλα άρχισαν το 1891 όταν ο Μίνως Κυπριάδης, ο οποίος σε ηλικία 14 ετών είχε μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, γύρισε πίσω στην Ελλάδα και αγόρασε μια μεγάλη έκταση στα Πατήσια. Σε αυτήν την έκταση ο γιος του, Επαμεινώνδας Κυπριάδης, ανέλαβε να φτιάξει την οικοδόμηση της πρώτης κηπούπολης της Αθήνας, με τις αρχές της χαμηλής δόμησης, της απαγόρευσης άλλων χρήσεων, με άνετους ελεύθερους χώρους, μονοκατοικίες, μεγάλους δρόμους και πλατείες. Ο Κυπριάδης χρησιμοποίησε τυποποιημένα δομικά υλικά και κατασκεύασε φθηνές επαύλεις ευρωπαϊκού ρυθμού, τις οποίες διέθεσε σε δημοσίους και τραπεζικούς υπαλλήλους σε τιμή κόστους. Την περίοδο του Μεσοπολέμου έζησαν εδώ γνωστοί ζωγράφοι και γλύπτες, μεταξύ αυτών ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Ουμβέρτος Αργυρός, ο Σπύρος Βικάτος, ο Γιώργος Βακαλό, ο Γιάννης Σπυρόπουλος, η Νίτσα και η Φούλα Καναρέλλη, η Φρόσω Ευθυμιάδη-Μενεγάκη. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μεταπολεμικά και κυρίως από τη δεκαετία του 1970, όταν πολλά μεσοπολεμικά σπίτια κατεδαφίστηκαν δίνοντας τη θέση τους σε πολυώροφες πολυκατοικίες (πηγή: Μαριάνθη Μπέλλα, εκπαιδευτικός,)

Πηγη https://apotis4stis5.com

Ωραίος και του λόγου σου...

 

[Neos]

εδώ στην Αρτέμιδα

Και μόνο που λες την Λούτσα ''Αρτέμιδα'', καλά σας κάνουνε

 

[The Owl.]

Και μόνο που λες την Λούτσα ''Αρτέμιδα'', καλά σας κάνουνε

Το σωστό θα ήταν "ζεφυρι με θαλλασα" αλλά είμαι επιεικής..
Ομως με τόσα αρχαία που έχει χαλάλι της..

 

[Beast]

Το σωστό θα ήταν "ζεφυρι με θαλλασα" αλλά είμαι επιεικής..
Ομως με τόσα αρχαία που έχει χαλάλι της..

Ε όχι και Ζεφυρι !!
Όλα τα παιδικά-εφηβικά μας καλοκαίρια, γεμάτα από αναμνήσεις στη Λούτσα, που λίγοι γνωρίζετε!!!!

 

[Στησίλαος]

Και μόνο που λες την Λούτσα ''Αρτέμιδα'', καλά σας κάνουνε

Προτιμώ το Ελληνικό όνομα καθ'οτι υπάρχουν και αρχαία εδώ.

 

[Neos]

Τα αρχαία δεν είναι καν στον Δήμο. Ο αρχαίος ναός της Αρτέμιδος, εκεί που πηγαίνανε οι αρχαίοι Αθηναίοι τις ''Άρκτους'', βρίσκεται στην επικράτεια του δήμου Μαρκοπούλου.

Τα αρχαία ονόματα τα προτιμάμε όταν είναι όντως τα αρχαία. Όχι αυτά που επέβαλαν τεχνητά οι ''αρχαιολάγνοι'' επί Χούντας σε υπάρχοντα ονόματα με ιστορία. Χώρια ότι και το Λούτσα, σωστότερα Λιούτσα, ελληνικότατο είναι.

Το πιο αστείο πάντως είναι το ''Ωραιοπήγαδο'' για το Βρωμοπούσι. Από κοντά και κάτι ''Κρωπία'' για το Κορωπί , ''Ασπρόπυργος'' για την Χασιά, ''Παιανία'' για το Λιόπεσι κ.ο.κ.

Θα υπήρχε ακόμα πιο αστείο, το ''Λιμην Μεσογαίας'' για το Πόρτο Ράφτη, αλλά αυτό, ευτυχώς, δεν έπιασε ποτέ.

 

[Στησίλαος]

Υπάρχει ναός στην παραλία που ανήκει στην Αρτέμιδα. απέναντι από το MyMarket. εκεί που αναφέρεις, είναι Βραυρώνα, αν δεν κάνω λάθος και όντως ανήκει σε άλλο δήμο. Γνωρίζω, όπως έχω διαβάσει, ότι το "Λούτσα" προέρχεται από το ξενόγλωσσο λούτσε, αν θυμάμαι καλά, όπου σημαίνει βαλτώδες, λόγω κάποιων σημείων που υπήρχαν στην περιοχή.

 

[The Owl.]

Τα αρχαία δεν είναι καν στον Δήμο. Ο αρχαίος ναός της Αρτέμιδος, εκεί που πηγαίνανε οι αρχαίοι Αθηναίοι τις ''Άρκτους'', βρίσκεται στην επικράτεια του δήμου Μαρκοπούλου.

Τα αρχαία ονόματα τα προτιμάμε όταν είναι όντως τα αρχαία. Όχι αυτά που επέβαλαν τεχνητά οι ''αρχαιολάγνοι'' επί Χούντας σε υπάρχοντα ονόματα με ιστορία. Χώρια ότι και το Λούτσα, σωστότερα Λιούτσα, ελληνικότατο είναι.

Το πιο αστείο πάντως είναι το ''Ωραιοπήγαδο'' για το Βρωμοπούσι. Από κοντά και κάτι ''Κρωπία'' για το Κορωπί , ''Ασπρόπυργος'' για την Χασιά, ''Παιανία'' για το Λιόπεσι κ.ο.κ.

Θα υπήρχε ακόμα πιο αστείο, το ''Λιμην Μεσογαίας'' για το Πόρτο Ράφτη, αλλά αυτό, ευτυχώς, δεν έπιασε ποτέ.

Ρε φίλε ειλικρινά τώρα.. Οπότε γράφεις κάτι, σε όποιο θέμα, βγάζεις κάτι περίεργα ζόρια να ουμε...
Πάντα όλα σε ενοχλούν κ είναι κακώς γινόμενα...
Χαλαρωσε λίγο ναουμε..δεν θα φτιάξεις εσύ τον κόσμο...

 

[maik900]

Οδός Τριπόδων: Ο πιο παλιός δρόμος της Αθήνας και η ιστορία του​

Υπήρξε μία από τις «μνημειωδέστερες στην ιστορία των πόλεων» για τον Μανώλη Κορρέ, ενώ πλέον το όνομα της οδού φιγουράρει στις σελίδες των ελληνικών ρεκόρ Guinness. Πάμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από το hype.​

Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 συνέβη ένας αρχαιολογικός μαραθώνιος στην ευρύτερη περιοχή γύρω από την Ακρόπολη: υπήρξαν έξι χρόνια έντονων ανασκαφικών εργασιών, έργων και μελετών συντήρησης, δοκιμαστικών τομών, σχεδίων για τη χωροθέτηση του σημερινού Μουσείου Ακρόπολης και αναστήλωσης μνημείων στον Ιερό Λόφο.

Ένας από τους λαγούς που έβγαλε τότε απ’ το καπέλο η Εφορεία Αρχαιοτήτων ήταν η μοναδική μνημειακή αξία ενός ολόκληρου δρόμου, όπου ανακαλύφθηκαν νέα κατάλοιπα από χορηγικά μνημεία, όπως και δείγματα μυκηναϊκών χρόνων πολύ κοντά.


Ο λόγος για ένα μικρό στενάκι στην Πλάκα, την οδό Τριπόδων, η οποία μετέπειτα βρέθηκε να φιγουράρει στις σελίδες των ελληνικών ρεκόρ Guinness, πλάι σε μια τυρόπιτα βάρους 862 κιλών από τη Θεσσαλονίκη, τη συλλογή από προτζέκτορες του Χρήστου Ψαθά και πόσα άλλα «επιτεύγματα» ποικίλης ύλης.
Ωστόσο, το κανονικό επίτευγμα έγκειται στους αρχαιολόγους της εποχής και συγκεκριμένα τον αρχιτέκτονα Κώστα Καζαμιάκη, ο οποίος διαμόρφωσε τον αρχαιολογικό χώρο στο Μνημείο του Λυσικράτη και ουσιαστικά «ευθύνεται» για το buzz της οδού που τρεντάρει ως ο «αρχαιότερος δρόμος της Ελλάδας και της Ευρώπης».

Τι γνωρίζουμε για την αρχαία οδό Τριπόδων​

Το Μνημείο του Λυσικράτη στη σημερινή οδό Βύρωνος, γνωστό και ως «Φανάρι του Διογένη», όπως διαμορφώθηκε από την παρέμβαση του Καζαμιάκη, αποτελεί στην εποχή μας το μόνο σημείο που μας επιτρέπει πραγματικά να ταξιδέψουμε στο μακρύ παρελθόν της οδού Τριπόδων. Γύρω από το μνημείο, ο επισκέπτης θα βρει μια κεραμιδί έκταση, στρωμένη με κεραμάλευρο. Το υλικό επιλέχθηκε για να μην αναπτυχθεί βλάστηση και αλλοιωθεί ξανά το επίπεδο του σημείου, μετά την αποκατάσταση της στάθμης, η οποία είναι –παρακαλώ– ίδια με εκείνη του 4ου αιώνα π.Χ.
Επίσης, το περίτεχνο κυλινδρικό μνημείο με την ανάγλυφη ζωφόρο που κάθεται επάνω στο τετράγωνο βάθρο είναι αρκούντως διατηρημένο για να ταΐσει τη φαντασία μας και να ζωντανέψουμε νοητά την αίγλη της αρχαίας οδού Τριπόδων: ήταν ένας φαρδύς δρόμος (περίπου έξι μέτρων), ο οποίος δεν είχε φτιαχτεί για να εξυπηρετεί τις καθημερινές διαδρομές των Αθηναίων, αλλά ήταν ο δρόμος της τέχνης και του πολιτισμού – η συντομότερη οδός για να φτάσει κάποιος από την Αρχαία Αγορά στη νότια κλιτύ και το Θέατρο του Διονύσου.
Αποτελούσε κατά συνέπεια ένα από τα πιο περίοπτα και λαμπρά σημεία της αρχαίας πόλης, ένας δρόμος-βιτρίνα θα λέγαμε σήμερα, εξού και τα χορηγικά μνημεία που τοποθετούνταν εκεί, όπως αυτό του Λυσικράτη.
Ως γνωστόν, στα αρχαία χρόνια οι δραματικοί αγώνες υποστηρίζονταν από χορηγούς, εύπορους δηλαδή πολίτες που με χαρά προσέφεραν τα χρήματά τους για να απολαύσουν την κοινωνική αναγνώριση και τη δόξα. Η πόλη προσέφερε στο χορηγό-νικητή ως αντάλλαγμα για την προσφορά του έναν ορειχάλκινο τρίποδα στο δημόσιο χώρο. Ο Λυσικράτης, για παράδειγμα, ήταν εκείνος που κέρδισε τα Μεγάλα Διονύσια το 334 π.Χ. στους αγώνες του Διθυράμβου.

Ποια η σχέση με τη σημερινή οδό Τριπόδων​

Περπατώντας στη σημερινή οδό Τριπόδων, μαζί με τουρίστες που ξεστράτισαν απ’ την Ακρόπολη για να γευτούν την αυθεντική greek salad παρέα με φραπέ, μπορείς άραγε να ταξιδέψεις δυόμισι χιλιάδες χρόνια και να νιώσεις την εικόνα που μετέφερε ο Παυσανίας στα περιηγητικά γραπτά του προ 20+ αιώνων;
«Εστί δε οδός από του πρυτανείου καλουμένη Τρίποδες∙ αφ’ ου καλούσι το χωρίον, ναοί όσον ες τούτο μεγάλοι και σφισιν εφεστήκασι τρίποδες, χαλκοί», έγραφε. Το εντυπωσιακό είναι ότι όντως μεγάλο μέρος της αρχαίας οδούς Τριπόδων ταυτίζεται με τη σημερινή. Γι’ αυτό και κυρίως για το γεγονός ότι έχει διατηρήσει το ίδιο όνομα εδώ και 2.500 χρόνια, είναι που ιντριγκάρει τους σημερινούς περιπατητές του κέντρου, στην προσπάθειά τους να ιχνηλατήσουν τα βήματα των αρχαίων Αθηναίων, των φιλοσόφων και των δραματουργών.
Ο Μανώλης Κορρές έχει γράψει χαρακτηριστικά για την Τριπίδων ότι «η οδός ήταν μοναδική για τον αριθμό, το μέγεθος, την κόσμηση και την καλλιτεχνική αξία των μνημείων της, ασφαλώς μία από τις μνημειωδέστερες στην ιστορία των πόλεων», ενώ σύμφωνα με τον καταξιωμένο ιστορικό των Αθηνών Δημήτρη Καμπούρογλου, η οδός Τριπόδων πιθανότατα κρύβει το μυστικό, απ’ όπου πήρε το όνομά της όλη η περιοχή: στο σημείο όπου η οδός Θέμιδος τέμνεται από τις οδούς Αδριανού και Τριπόδων, υπήρχε μία μεγάλη άσπρη πλάκα.
Τώρα αντικρίζεις στην οδό Τριπόδων το αρχέτυπο της Πλάκας: ήσυχους ρυθμούς, όμορφα νεοκλασικά, φαγάδικα και μαγαζιά με μαγνητάκια όπου προΐστανται φαλλικά σύμβολα για να τραβήξουν τα βλέμματα. Διόλου άστοχο στην περίπτωσή μας, καθώς –όπως διευκρινίζεται στο βιβλίο Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία των ιστορικών Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη– την οδό Τριπόδων διέσχιζαν επίσης νυχτερινές λαμπαδηφορίες προς τιμήν του Διονύσου, στις οποίες μεταξύ άλλων ακούγονταν «φαλλικά άσματα».
Η ιστορία ξυπνάει μόνο αν θες να την ακούσεις. Και η οδός Τριπόδων έχει πολλά που ψιθυρίζει στα ευήκοα ώτα.

Πηγη www.oneman.gr

 

[maik900]

Εξάρχεια: Μία ιστορική και αυθεντική γειτονιά της Αθήνας​

Η πλατεία Εξαρχείων

Τα Εξάρχεια μέσα από την ιστορία τους: Πώς πήραν το όνομά τους, ποιοι έζησαν εκεί, χαρακτηριστικά κτίρια και γκράφιτι και ο «επαναστατικός» τους χαρακτήρας.

Τα Εξάρχεια είναι μία από τις πιο παλιές, μεσοαστικές και όμορφες συνοικίες της Αθήνας με αρχιτεκτονικό πλούτο και ιδιαίτερο πολιτιστικό και πολιτικό ενδιαφέρον. Όμως, τα Εξάρχεια είναι και πολλά άλλα. Είναι μία γειτονιά αυθεντική, ζωντανή, νεανική, μποέμ, εκκεντρική, εναλλακτική, πολυπολιτισμική, ανήσυχη, πολυδιάστατη, ανυπότακτη. Είναι μία γειτονιά παρεξηγημένη δικαίως και αδίκως. Είναι μία γειτονιά αποκαλούμενη «άβατο», «γαλατικό χωριό», στέκι αναρχικών ή περιθωριακών. Είναι μία γειτονιά διακίνησης ιδεών, όπου πολλές, διαφορετικές πολιτικές απόψεις συνυπάρχουν με το έντονο αίσθημα της συλλογικότητας και αλληλεγγύης που διαθέτουν οι κάτοικοί της. Είναι μία γειτονιά που άλλοι την λατρεύουν και άλλοι την μισούν και την φοβούνται. Είναι μία γειτονιά που περικλείεται από χώρους πολιτισμού (Αρχαιολογικό Μουσείο, Πνευματικό Κέντρο Αθηνών), εκπαιδευτικά ιδρύματα (Νομική Σχολή, Πολυτεχνείο, Γαλλικό Ινστιτούτο, Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Εθνική Βιβλιοθήκη, Ακαδημία, Πανεπιστήμιο) και διαθέτει οάσεις πρασίνου (λόφος του Στρέφη και το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της οδού Ναυαρίνου). Είναι μια γειτονιά που οι κάδοι απορριμμάτων συχνά φιλοξενούν περισσότερες μολότοφ παρά σκουπίδια και κάθε λίγο και λιγάκι γίνονται λαμπάδα. Είναι μία γειτονιά που λειτουργεί σαν χώρος εκτόνωσης ετερόκλητων στοιχείων από άλλες περιοχές της Αθήνας, γεγονός που δημιουργεί τεράστια προβλήματα στους κατοίκους της. Είναι μία γειτονιά με έντονη την παρουσία της αστυνομίας στα πέριξ αυτής. Είναι μία γειτονιά που αγαπά το διάβασμα, τη μουσική, το θέατρο και γεμάτη με παλαιά αλλά και σύγχρονα βιβλιοπωλεία, πολλούς εκδοτικούς οίκους, καταστήματα με σπάνιους δίσκους βινυλίου και ρετρό κιθάρες, ωδεία, δραματικές σχολές, και μικρές μουσικές σκηνές. Είναι μία γειτονιά cult με «μυστικά», κρυμμένα στέκια, μικροσκοπικά μπαράκια και bistro, λογοτεχνικά καφέ, ψαγμένα εστιατόρια αλλά και φτηνά διαχρονικά μαγέρικα με μαμαδίστικο φαγητό, μέσα σε κήπους ή αυλές. Είναι μία γειτονιά με την πιο πλούσια και γοητευτική λαϊκή αγορά της Αθήνας, που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής.Είναι μία γειτονιά που έχει καταφέρει να επισκιάσει την πανέμορφη Νεάπολη, με την οποία συνορεύει, με πολύ κόσμο να νομίζει πως πρόκειται για την ίδια συνοικία όταν περπατάει στα δρομάκια που τις γεφυρώνουν.

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν την προσδιορίζει επακριβώς και εξ' ολοκλήρου, αλλά όλα αυτά μαζί διαμορφώνουν την εικόνα της και την αντίληψη που κυριαρχεί για αυτή την περιοχή που εξάπτει την φαντασία και είναι ιδιαίτερα ελκυστική για τη νεολαία, επενδυτές, επαγγελματίες, φοιτητές, καλλιτέχνες, τουρίστες.

Παλιά η περιοχή ονομαζόταν «Πιθαράδικα», λόγω των εργαστηρίων κατασκευής πιθαριών από πηλό, που υπήρχαν εκεί και προμηθεύονταν την πρώτη ύλη από τον λόφο του Στρέφη. Τα Εξάρχεια, σύμφωνα με τον ΦΕΚ 80, Τεύχος Δ, 04/02/1988 ορίζονται ως Συνοικία 5, του 1ο Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων, με την ονομασία "Μουσείο - Εξάρχεια - Νεάπολη". Ορίζονται από την οδό Πανεπιστημίου μέχρι την οδό Καλλιδρομίου, με τελευταίο σύνορο την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Βρίσκονται δυτικά της συνοικίας της Νεάπολης, με την οδό Χαριλάου Τρικούπη (πρώην Πινακωτών) ν’ αποτελεί το μεταξύ τους σύνορο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι στα μέσα του 19ου αιώνα η γειτονιά της Νεάπολης ήταν η προς βορράν (αυθαίρετη) επέκταση της πόλης της Αθήνας, αρκετά απομακρυσμένη από τα όρια της παλιάς πόλης, έμοιαζε με προάστιο και γι' αυτό τον λόγο όταν η περιοχή εντάχθηκε το 1865 στο σχέδιο πόλης, ένας από τους κεντρικούς της δρόμους, η μετέπειτα Εμμανουήλ Μπενάκη, ονομάστηκε οδός Προαστίου.

Η οδός Εμμανουήλ Μπενάκη.

Τα τοπωνύμια «Πευκάκια» και «Εξάρχεια» προέκυψαν στις αρχές του 20ού αιώνα και αναφέρονται σε περιοχές της συνοικίας της Νεάπολης. Τα «Εξάρχεια», στο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη 1929, αναφέρονται ως τοποθεσία των Αθηνών εν τη συνοικία της Νεαπόλεως και όπως λέγεται, το όνομα αυτό οφείλεται σ' έναν έμπορο από την Κόνιτσα, τον Βασίλειο Έξαρχο, που διατηρούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1880 ένα παντοπωλείο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους & Σολωμού. Αργότερα έφτιαξε δίπλα και άλλα «μαγαζεία» (καπνοπωλείο, μαγέρικο, φούρνο), τα οποία ήταν γνωστά για τις φθηνές τιμές των προϊόντων τους. Το πολυκατάστημα «Εξάρχεια» γκρεμίστηκε το 1969 και στη θέση του οικοδομήθηκε το ξενοδοχείο «Εξάρχειον».

Εκτός από τα σπίτια, υπήρχαν μάντρες που ήταν καρβουνιάρικα και πουλούσαν βαρελίσιο κρασί καθώς και συνοικιακά καταστήματα, ταβερνάκια και καφενεία, που εξυπηρετούσαν την γειτονιά, πολλά εκ των οποίων θυσιάστηκαν, με την πάροδο των χρόνων, στον βωμό της ανάπλασης και του εκσυγχρονισμού. Στην δε οδό Γραβιάς και τα γύρω δρομάκια ήταν συγκεντρωμένοι οίκοι ανοχής (νόμιμοι ή παράνομοι) που λειτουργούσαν υπό την επίβλεψη μίας «Μαμάς». Μία από ιερόδουλες που άφησε εποχή, όχι μόνο για τις «υπηρεσίες» της προς το ανδρικό φύλο αλλά για την καλλιέργειά της, το φιλανθρωπικό της έργο, την αρωγή της στην Αντίσταση και για το τραγικό της τέλος το 1991 (βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της, στην οδό Μάρκου Ευγενικού) ήταν η Ρωσίδα Γαβριέλλα Ουσάκοβα. Όσο για τις γυναίκες που επιθυμούσαν να διακόψουν μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη κατέφευγαν στην ξακουστή σ' όλη την Αθήνα μαία, την Ανθή Στεργίου. Λέγεται δε ότι έβαζε τα ασχημάτιστα έμβρυα μέσα σε γυάλινα μπουκάλια και τα έθαβε στην αυλή ενός σπιτιού της περιοχής.

Η ίδρυση και εγκατάσταση σχολών όπως της Νομικής (1880), του Πολυτεχνείου (1873) και του Χημείου (1890), κατέστησαν την περιοχή πόλο έλξης φοιτητών, καλλιτεχνών και διανοούμενων (Ηλίας Βενέζης, Νικόλαος Γύζης, Κώστας Καρυωτάκης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Στρατής Μυριβήλης, Γρηγόρης Ξενόπουλος, Κωστής Παλαμάς, Νίκος Σκαλκώτας, Γεώργιος Σουρής, Γιαννούλης Χαλεπάς, Αλεξ. Φιλαδελφεύς, Δημήτρης Φιλιππότης, κ.ά), δίνοντάς της έναν μποέμ αλλά και «επαναστατικό» χαρακτήρα. Σε πολλά δε κείμενα αυτών γίνονται αναφορές και όμορφες περιγραφές της περιοχής τα χρόνια που την έζησαν οι ίδιοι, είτε ως φοιτητές ή λογοτέχνες, είτε μέσω των ηρώων τους.

Οι φοιτητές από την επαρχία έψαχναν στέγη στην Νεάπολη, όπου ζούσαν είτε σαν εργένηδες, είτε σαν οικότροφοι σε δωμάτια σπιτιών αθηναϊκών οικογενειών τα οποία η σπιτονοικοκυρά τα είχε επιπλωμένα με τα απολύτως απαραίτητα. Σε μία σοφίτα της οδού Μεθώνης 30 έγραψε το 1936 ο νεαρός Γιάννης Ρίτσος, ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του, τον «Επιτάφιο», εμπνευσμένο από την εικόνα μίας μητέρας που θρηνούσε το σκοτωμένο παιδί της, στα επεισόδια του Μαϊου του 1936, στη Θεσσαλονίκη.

Στην συνοικία αυτή έγιναν οι πρώτες εξεγέρσεις και διαδηλώσεις φοιτητών, όπως τα Σκιαδικά (1859), τα Ευαγγελικά (1901) και κατά την πάροδο των χρόνων ακολούθησαν πολλά γεγονότα που σημάδεψαν την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας. Δύο πολύ σημαντικά μεταξύ αυτών είναι η ίδρυση του ΕΑΜ, σ' ένα σπίτι της οδού Μαυρομιχάλη και η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών Αθηναίων και κατακτητών, στην γωνία των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας, στις 5 Μαρτίου 1943, για το διάταγμα περί πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων πολιτών, που θα στέλνονταν στην Γερμανία, ως εργάτες στα πολεμικά εργοστάσια των Ναζί. Το κόστος αίματος ήταν βαρύ, αλλά το διάταγμα ακυρώθηκε!!!

Οδός Μπουμπουλίνας 20-20. Πολυκατοικία Λογοθετόπουλου Κτίστηκε το 1930 σε σχέδια του Κυπριανού Μπίρη. Σήμερα εκεί στεγάζεται το Υπουργείο Πολιτισμού.

Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών, η πλατεία Εξαρχείων και πολλές πολυκατοικίες γύρω απ' αυτήν, όπου μέσα τους οχυρώνονταν οι αριστεροί, έγινε θέατρο σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ Βρετανών και δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Τότε αρκετά κτίρια καταστράφηκαν ολοσχερώς, αλλά ευτυχώς υπάρχουν αρκετά που, αν και υπέστησαν ζημιές παραμένουν στη θέση τους, όπως η εμβληματική πολυκατοικία Μιχαηλίδη (Στουρνάρη και Ζαϊμη 1), αξιόλογο δείγμα του ριζοσπαστικού μοντερνισμού στη μεσοπολεμική Αθήνα.

Η πολυκατοικία Μιχαηλίδη (1933) σε σχέδια αφων Μιχαηλίδη & Θ. Βαλέντη. Αντιπροσωπευτικό δείγμα ριζοσπαστικού μοντερνισμού στην Αθήνα του Μεσοπολέμου.

Συνεχιζεται......

 

[maik900]

Εξάρχεια: Μία ιστορική και αυθεντική γειτονιά της Αθήνας

Τα χρόνια της Χούντας, στο Μέγαρο Λογοθετόπουλου (Μπουμπουλίνας 18), (κτίστηκε ως ιδιωτική κλινική του ιατρού Κων/νου Λογοθετόπουλου, αργότερα λειτούργησε ως ξενοδοχείο με την επωνυμία «White House», από το 1932 έως το 1935 στέγασε τη Στρατιωτική Σχολή Αθηνών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής το Υπουργείο Εργασίας), στεγάστηκε η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Πόλεως και στο πλυσταριό της ταράτσας βασανίστηκαν φρικτά εκατοντάδες αντιφρονούντες, μεταξύ αυτών ο Ανδρέας Λεντάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης, με το τραγούδι του, το «Σφαγείο», ν' αναφέρεται σ'αυτό το κολαστήριο. Το κτίριο κατεδαφίστηκε στη δεκαετία του 1970 και στη θέση του έχει κτιστεί μία μοντέρνα πολυκατοικία.

Μετά την κατάληψη της Νομικής, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973 αλλά και κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, η συνοικία πολιτικοποιείται έντονα, συγκεντρώνοντας μεταξύ άλλων, αναρχικές ομάδες οι οποίες συχνά προκαλούν επεισόδια, ζημιές, βανδαλισμούς και φασαρίες.

Η γειτονιά, από τα πρώτα χρόνια που κατοικήθηκε, διέθετε φιλολογικά καφενεία - τόποι συνάντησης των διανοούμενων («Μαύρος Γάτος», «Κοραής», «Βύρων», το καφενείο του Καρατζά, το καφενείο του Μπανίκα), το πρώτο βιβλιοπωλείο της περιοχής (το «Ακαδημαϊκόν»- έτος ίδρυσης 1889), έναν από τους πρώτους εκδοτικούς οίκους («Γκοβότσης»), κινηματογράφους («Βοξ», «Αλφαβίλ», «Παναθήναια») και θέατρα (Θέατρο Νεαπόλεως, Θέατρο «Πευκάκια», Θέατρον «Πικ-Νικ» Εξαρχείων κά) και δικαίως την αποκαλούσαν «Quartier Latin» των Αθηνών. Πολλά έντυπα και περιοδικά ξεκίνησαν και είχαν την έδρα τους σε κτίρια της συνοικίας («Ο Νουμάς», έντυπο των δημοτικιστών, ο σατυρικός «Ρωμιός», «Ο Μαύρος Γάτος» κά). Το δε σαλόνι του Σουρή, ο οποίος συνεχώς μετακόμιζε - πάντα όμως στη ίδια περιοχή - θεωρείτο το γνωστότερο και δημοκρατικότερο της Αθήνας της εποχής. Μία φιλολογική βραδιά στο εν λόγω σαλόνι απεικονίζει η ελαιογραφία του Γεωργίου Ροϊλλού «καθ ην παρίσταται ο ποιητής Προβελέγγιος αναγιγνώσκων εις το σαλόνι του Σουρή το έργο του "Ο Νικηφόρος Φωκάς" προς τους ποιητάς Γ. Σουρή, Κ. Παλαμά, Ι. Πολέμη, Σ. Στρατήγη και Γ. Δροσίνη».

Γείτονας με τους ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών υπήρξε ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος έμεινε με την αδελφή του Σοφία, από το 1883 και για δώδεκα χρόνια, σε μία τριώροφη οικία στη συμβολή των οδών Μαυρομιχάλη & Ακαδημίας 54.

Η συνοικία ήταν ιδιαίτερα ελκυστική και για τους ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου. Σε μια μικρή κάμαρα της οδού Ζωοδόχου Πηγής 9, ξεκίνησε στα χρόνια της Κατοχής, η πορεία του Θεάτρου Τέχνης από τον Κάρολο Κουν. Γύρω από την οδό Θεμιστοκλέους ήταν εγκατεστημένες πολλές εταιρείες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, με το «Μέγαρο της Εβδόμης Τέχνης» στην οδό Ακαδημίας 96-100 να κατακλύζεται καθημερινά από ηθοποιούς, παραγωγούς κα ανθρώπους του θεάματος.

Οδός Ζωοδόχου Πηγής & Κιάφας. Εκλεκτικιστικό κτίριο του 1930. Διατηρητέο

Δρόμοι, σπίτια και ταβέρνες αποτέλεσαν σκηνικά γνωστών ταινιών, όπως η διασταύρωση των οδών Καλλιδρομίου, Οικονόμου και Ιουστινιανού, όπου γυρίστηκε η τελευταία σκηνή της θρυλικής «Στέλλα» και ακούστηκε η ατάκα που άφησε εποχή: «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι». Και λίγο πιο κάτω, στην ταράτσα του εμβληματικού αλλά ερειπωμένου πύργου "ΑΙΟΛΟΣ" (Καλλιδρομίου 78), παίχτηκε η τελευταία πράξη της δραματικής ταινίας "Ναι μεν αλλά" του Π. Τάσσιου (1972). Στη ταβέρνα του «μπάρμπα-Γιάννη» (μία από τις ελάχιστες ιστορικές ταβέρνες που απομένουν στα Εξάρχεια, πρόσφατα ανακαινισμένη), ο Ορέστης Μακρής μεγαλουργούσε στον ρόλο του "Μεθύστακα", στην ομώνυμη ταινία του Γ. Τζαβέλλα (1950).

Εξαρχιώτες ήταν η Μίνα και ο Αλέξης, οι ερωτευμένοι πρωταγωνιστές της πρώτης ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη, «Κυριακάτικο Ξύπνημα», με την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χόρν στους αντίστοιχους ρόλους και πολλά πλάνα των Εξαρχείων του 1953.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της περιοχής των Εξαρχείων είναι τα γκράφιτι, τα διάφορα συνθήματα γραμμένα παντού, καθώς και οι πολλές αφίσες κολλημένες στους τοίχους και στις κολώνες, μέσω των οποίων γίνεται ενημέρωση ή κάλεσμα σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις διαμαρτυρίες κλπ. Πολλά γκράφιτι είναι εκπληκτικά, όπως η «Ζούγκλα» του Alex Martinez (Σολωμού και Σουλτάνη) ή το «Νο Land for the Poor» του WD (Εμμανουήλ Μπενάκη) και θεωρούνται έργα τέχνης , άλλα όμως - τα tagging - μπορούν να χαρακτηριστούν απλώς σαν μ*****τζούρες που ρυπαίνουν ανεπανόρθωτα τις προσόψεις των κτιρίων με τη δικαιολογία ενός τάχα εφήμερου ξεσπάσματος.

Το γκράφιτι του ΙΝΟ, με τίτλο «Πιάσε το χέρι μου».

Στην πλατεία Εξαρχείων βρίσκεται η περίφημη εξαώροφη μεσοπολεμική Μπλε Πολυκατοικία, αντιπροσωπευτικό δείγμα του μοντερνισμού, η οποία κτίστηκε το 1933 στη θέση του καφενείου του Σταυροπιερράκου για τον επιχειρηματία Κωστή Αντωνόπουλο, σε σχέδια του Κυριακούλη Παναγιωτάκου. Το μπλε του κοβαλτίου χρώμα για τις εξωτερικές επιφάνειες, χάρη στο οποίο έγινε γνωστή ως η «Μπλε Πολυκατοικία», ήταν επιλογή του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά, ο οποίος είχε συμμετέχει στη διακόσμηση της.

Ο αρχιτέκτονας είχε χρησιμοποιήσει στα σχέδιά του στοιχεία από την αρχιτεκτονική των πλοίων και αυτό φαίνεται από τα κοίλα τόξα πάνω στις πόρτες, που μοιάζουν με φινιστρίνια. Στο δώμα, εκτός από τους βοηθητικούς χώρους, δημιουργήθηκε ένα εντευκτήριο για τους ενοίκους, που τους έδινε την ευκαιρία για συναναστροφές, υπόδειγμα συνδυασμού συμβίωσης και κοινωνικής ζωής.

© ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ/ EUROKINISSI

Η πολυκατοικία αυτή είχε εντυπωσιάσει και τον αρχιτέκτονα και διακοσμητή Λε Κορμπυζιέ, όταν την είδε μισοτελειωμένη, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα και λέγεται ότι χάραξε σε τοίχο της εισόδου μία φράση: "c'est tres beau" (είναι πολύ ωραία).

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πολυκατοικία υπήρξε κέντρο αντικατασκοπίας. Στέγασε την αντιστασιακή οργάνωση «Μίδας 614» και το επιτελείο του αξιωματικού Μ. Τσιγάντε, τα δε υπόγεια χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγιο για απόκρυψη και φυγάδευση μελών της. Κατά τα Δεκεμβριανά κινδύνευσε τρεις φορές ν' ανατιναχθεί από μαχητές της ΕΛΑΣ.

Συνεχιζεται....

 

[maik900]

Εξάρχεια: Μία ιστορική και αυθεντική γειτονιά της Αθήνας

Μεταξύ άλλων, πολλοί άνθρωποι της πολιτικής, των γραμμάτων και τεχνών υπήρξαν κάτοικοι της Μπλε Πολυκατοικίας, όπως ο Ρένος Αποστολίδης, η Σοφία Βέμπο, ο Φρέντυ Γερμανός, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Αλέξης Μινωτής και η Κατίνα Παξινού, ο Μίμης Τραϊφόρος, ο Δημήτρης Χόρν κά.

Την γνωριμία του με τον Δημήτρη Χόρν χρησιμοποίησε ο ήρωας του Μενέλαου Λουντέμη, στο διήγημά του «Χαμόγελα σε πληγωμένα χείλη» και πήγε να του ζητήσει μία οποιαδήποτε δουλειά. Μέσα απ' αυτή την επίσκεψη περιγράφεται με χιούμορ η μπλε πολυκατοικία. «Κάθεται εκεί κατά τα Εξάρχεια, σε μία αρλεκίνικη οκέλα (προπολεμική πολυτελής πολυκατοικία), μπογιατισμένη παρδαλά, που μοιάζει με υπερωκεάνιο. Είναι τόση πολυτέλεια εκεί που βουϊζουν τ' αφτιά μου. Ο θυρωρός καμαρώνει σαν ναύαρχος». Αρκετές δε σκηνές από την ταινία «Ζηλιαρόγατος» (1956) γυρίστηκαν στα εσωτερικά της Μπλε Πολυκατοικίας.

Στο ισόγειο της λειτούργησε για πολλά χρόνια ο πολυχώρος του καφε-ζαχαροπλαστείου «Φλοράλ», όπου διοργανώνονταν συχνά πολιτιστικές δράσεις, όπως παρουσιάσεις βιβλίων, συζητήσεις και live εμφανίσεις με μικρά σχήματα καλλιτεχνών.

Απέναντι, βρίσκεται ο θερινός κινηματογράφος BOΞ, ένας από τους παλαιότερους της Αθήνας, ο οποίος εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 1938 με την ταινία «Η Κυρία με τας Καμελίας» και το 1997 κηρύχθηκε διατηρητέος.

Περπατώντας στους δρόμους, πεζόδρομους και δρομάκια των Εξαρχείων, όπως στην Ερεσσού με τα διώροφα αρχοντικά, στην Οικόνομου με τα νεοκλασικά με τα γερμανικά παραθυρόφυλλα, στη Βαλτετσίου, στη Μεθώνης, στη Ζωοδόχου Πηγής, στη Ζαϊμη, ο διαβάτης εντυπωσιάζεται από την θεατρικότητα που κυριαρχεί, από την πολυφωνία και πολυγλωσσία των αρχιτεκτονικών ρυθμών, αλλά και τα κατάλοιπα της αστικής ζωής που ξεπηδούν μέσα από αρκετά εγκαταλελειμμένα, ή μισογκρεμισμένα σπίτια. Τα κτίρια, νεοκλασικά, προπολεμικά - οι οκέλες, μεσοπολεμικά, μοντέρνα αφηγούνται την οικιστική και αρχιτεκτονική διαδρομή της συνοικίας αλλά και της νεότερης Ελλάδας γενικότερα.

Στην πρόσοψη ενός ανακαινισμένου κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 85, πάνω από την πόρτα, διακρίνεται πάνω από την πόρτα η μπλε μεταλλική ταμπέλα της Αδριατικής Ασφαλιστικής Εταιρείας «Εν Τεργέστη» (1838), (ιταλική ασφαλιστική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1838 στην Τεργέστη), η οποία μέχρι την ίδρυση της "Εθνικής" (1891) ήταν ο πρώτος πυρασφαλιστικός φορέας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Οδός Μαυρομιχάλη 85. Πάνω από την πόρτα φαίνεται η ταμπέλα της ΑΔΡΙΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΝ ΤΕΡΓΕΣΤΗ

Η οδός Θεμιστοκλέους, η οποία ξεκινά από την οδό Πανεπιστημίου και καταλήγει στην οδό Καλλιδρομίου, στις ρίζες του λόφου του Στρέφη, είναι η ζωτική αρτηρία των Εξαρχείων, με διαφορετικά χαρακτηριστικά ανά τετράγωνο, όπου συνυπάρχουν αρμονικά κτίρια διαφορετικών εποχών και λειτουργιών (εμπορικά μαγαζιά, βιβλιοπωλεία, μπαράκια, θέατρο, φούρνοι, ζαχαροπλαστεία, κατοικίες).

«Θεμιστοκλέους 33» ήταν ο τίτλος του δίσκου 33 στροφών που κυκλοφόρησε το 1964, με ορχηστρικά του Σταύρου Ξαρχάκου και σαν εξώφυλλο είχε το πατρικό σπίτι του συνθέτη που βρισκόταν στην εν λόγω διεύθυνση, όμορφα ζωγραφισμένο από τον Γιάννη Τσαρούχη. Δύσκολα μπορεί σήμερα κάποιος να φανταστεί ότι μία πολυκατοικία στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους 7 & Γαμβέτα είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει από το 1945 έως το 1947 γυναικείες φυλακές.

Τα χρόνια της κατοχής κυκλοφορούσε στην περιοχή μία ελληνίδα κατάσκοπος, η Αυγουστίνα, η οποία έδρασε με το ψευδώνυμο «Ροζαλία». Συνελήφθη το 1943 και καταδικάστηκε σε θάνατο για περίθαλψη και απόκρυψη Βρετανών κατασκόπων και Ελλήνων αντιστασιακών. Απ' αυτήν δανείστηκε την ονομασία της η ομώνυμη ιστορική ταβέρνα, στην οδό Βαλτετσίου.

Ταβέρνα η Ροζάλια.

Ένας από τους πιο όμορφους δρόμους των Εξαρχείων είναι η οδός Καλλιδρομίου, η οποία οφείλει το όνομά της στους αγώνες του Αθ. Διάκου στο όρος Καλλίδρομο και αποτελεί τη «συνοριακή γραμμή" με την Νεάπολη. Εκτός από τη διάσημη λαϊκή αγορά που στήνεται εκεί κάθε Σάββατο, αγαπημένος τόπος συνάντησης των κατοίκων της περιοχής και όχι μόνο, διαθέτει μερικά διαχρονικά στέκια, όπως το ιστορικό Καφενείο η "Μουριά", που λειτουργεί από το 1915, ή το εστιατόριο "Άμα Λάχει στης Νεφέλης" που στεγάζεται σ' ένα πανέμορφο νεοκλασικό με υπέροχη αυλή, πρώην δημοτικό σχολείο Εξαρχείων.

Ένα μαγαζάκι στον αριθμό 55 της Καλλιδρομίου, είχε μετατραπεί στον «Χώρο Προετοιμασίας» του Νικολάου Άσιμου (1949-1988), του αντισυμβατικού καλλιτέχνη, ο οποίος άφησε εποχή με τους στίχους και τα τραγούδια του, τις αυτοσχέδιες παραστάσεις που έδινε στον δρόμο, τα προβλήματά του με τον νόμο αλλά και την ψυχική του υγεία τα οποία τον οδήγησαν σε αυτοκτονία στην ηλικία των 39 ετών.

Στον αριθμό 12 της οδού, βρίσκεται από το 1983 το πολυσυζητημένο και πολύπαθο αστυνομικό τμήμα της συνοικίας.

Καλλιδρομίου & Πλαπούτα 2. Εκλεκτικιστικό κτίριο αρχών 20ου αιώνα, σε σχέδια Ν. Νικολαιδη. Αρχική ιδιοκτησία Αργ. Μανωλκίδη. Διατηρητέο

Ένα από τα γνωστά ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας, η «Ιόνιος Σχολή», (έτος ίδρυσης 1908) στο οποίο φοίτησαν μεταξύ άλλων ο λογοτέχνης Κώστας Καρυωτάκης, η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, η τραγουδίστρια Φλέρυ Νταντωνάκη, λειτούργησε μέχρι το 1961 στην οικία Γενναδίου (Ακαδημίας & Ζωοδ. Πηγής), κτίριο το οποίο κατεδαφίστηκε το 1972 και στη θέση του οικοδομήθηκε το μέγαρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Επίσης, το «Βαρβάκειο» Λύκειο, αμέσως μετά την καταστροφή του από φωτιά, το 1944 και για 38 χρόνια, μέχρι να εγκατασταθεί σε ιδιόκτητο κτίριο στο Ψυχικό, μεταφέρθηκε από την οδό Αθηνάς και φιλοξενήθηκε σε διάφορα κτίρια των Εξαρχείων, όπως στο οίκημα του 35ου Δημοτικού Σχολείου της οδού Κωλέττη και αργότερα στη συμβολή των οδών Ακαδημίας & Χαριλάου Τρικούπη.

Σελίδες ολόκληρες μπορεί να γράψει κάποιος για τα Εξάρχεια, για τα σημαντικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν και σημάδεψαν την περιοχή από τις πρώτες κιόλας μέρες που κατοικήθηκε από νησιώτες οικοδόμους, για τα ιστορικά σχολεία, για τα κτίρια, για τις προσωπικότητες που έζησαν εκεί, για αυτούς που μετακόμισαν άρον-άρον γιατί ένιωσαν ανασφάλεια και δεν άντεξαν το νέο πρόσωπο της γειτονιάς, αλλά και για αυτούς που δεν την αλλάζουν με τίποτα....

Όμως, κατά γενική ομολογία, ασχέτως αν αρέσει σε κάποιον ή όχι, ασχέτως αν ζει κάποιος ή δεν ζει εκεί, η συνοικία είχε εξ αρχής αλλά και εξακολουθεί να έχει κάτι που την διαφοροποιεί εντελώς από τις υπόλοιπες της πρωτεύουσας. Αυτό το "κάτι" μπορεί να μην έχει για όλους θετικό πρόσημο, αλλά εμπεριέχει αυθεντικότητα, διατηρεί ζωντανή την ιστορική μνήμη, συντηρεί τον μύθο και προσδίδει μία ιδιαίτερη γοητεία.

Από την Έλενα Ντακούλα

Πηγή: https://apotis4stis5.com

 

[Neos]

Οδός Τριπόδων: Ο πιο παλιός δρόμος της Αθήνας και η ιστορία του​

Και το σπίτι του Αντωνάκη που παίρνει το καπελάκι του και φεύγει, της κυρίας Ελενίτσας που πάλι αστεφάνωτη θα την έχει, της Παγώνας και της Ξ.Παπαμήτρου είναι στην οδό Τριπόδων, αριθμός 32, πάντα στέκομαι και το κοιτάω.

Διαβάστε >>> https://www.tilestwra.com/giati-spiti-tou-antonaki-ke-tis-elenitsas-stin-plaka-den-poulithike-pote/

Εκτός από την φανταστική ιστορία του, και η πραγματική που έχει ζήσει αυτό το κτίριο, δεν πάει πίσω.

Τα πράγματα που αρνούνται να πεθάνουν και συνεχίζουν ηρωικά να ανθίστανται στην φθορά του χρόνου, για εμένα είναι ιερά και πάντα νοιώθω σεβασμό, κατά κάποιο τρόπο σαν να είναι άνθρωποι με δική τους σκέψη και θέληση.

 

[maik900]

Η παλιά Αθήνα, όπως δεν την έχεις ξαναδεί​

Μια σελίδα στο Facebook ανεβάζει σπάνιες φωτογραφίες από μια υπέροχη ξεχασμένη πόλη, την πόλη μας
Μαρία Παππά


Το φωτογραφικό αρχείο της Λίζας είναι μια σελίδα στο Facebook όπου η διαχειρίστρια της ανεβάζει σπάνιες φωτογραφίες (αλλά και βίντεο) από μια ξεχασμένη Ελλάδα. Μερικές φωτογραφίες είναι πάρα πολύ παλιές που σε κάνουν να απορείς που τις βρίσκει. Σε φέρνουν επίσης αντιμέτωπο με το πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα στις πόλεις που είχες μεγαλώσει. Δεν είναι η μόνη σελίδα στο Facebook που έχει τέτοιο περιεχόμενο, αλλά σίγουρα είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες. Σε ένα σημείο γράφει ότι η σελίδα «περιλαμβάνει φωτογραφίες από το παρελθόν της Ελλάδας, από διάφορες πηγές και από την προσωπική συλλογή μου» και να συμπληρώσουμε ότι σε όλες υπάρχουν πηγές. Την ρωτήσαμε να μας πει πιο αναλυτικά το πώς ανακαλύπτει αυτές τις φωτογραφίες και τι αντιδράσεις προκαλούν:
«Τις φωτογραφίες τις βρίσκω στο Ίντερνετ, από διάφορες σελίδες δημοπρασιών, από Πανεπιστήμια του εξωτερικού, από Ελληνικές σελίδες κ.ά., καθώς και από την προσωπική συλλογή μου. Αφιερώνω αρκετές ώρες για τις ανακαλύψω και θέλει αρκετή υπομονή. Υπάρχουν φωτογραφίες που δεν τις αναγνωρίζω ή δεν υπάρχουν περαιτέρω πληροφορίες και έτσι μέσω της ανάρτησης ταυτοποιούνται από διάφορα μέλη. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά φωτογραφίες της προσωπικής μου συλλογής, τα συγκεκριμένα μέλη μ' έχουν βοηθήσει με την αναγνώριση διαφόρων τοποθεσιών και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για την βοήθειά τους. Προσπαθώ όσο μπορώ, να γράφω την πηγή και τον φωτογράφο της φωτογραφίας. Μια φορά, μόνο σε μία φωτογραφία μου ζητήθηκε, να την κατεβάσω ή να αναφέρω την πηγή. Αμέσως διόρθωσα τα στοιχεία της, διότι δεν είχα περισσότερες πληροφορίες και ήταν από τις πρώτες που είχα αποθηκεύσει στο αρχείο μου. Με τον καιρό έμαθα περισσότερα πράγματα και τις αποθηκεύω με όσες πληροφορίες υπάρχουν. Πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια και λόγω των σημερινών δύσκολων καταστάσεων, ο κόσμος όλο και περισσότερο αναπολεί το παρελθόν και τις εποχές που έζησε καλά. Υπάρχουν τόσες φωτογραφίες, που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη, μου αρέσουν οι πιο πολλές απ’ αυτές. Ως προς τις αντιδράσεις του κόσμου, βλέπω ότι ανταποκρίνεται πολύ θετικά και έχει πολλή απήχηση. Στα σχόλια πολλών φωτογραφιών βλέπω μία προσωπική διάσταση, καθώς πολλοί εξιστορούν αναμνήσεις, το οποίο με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Η ιδέα να κάνω την σελίδα, ήταν κατόπιν προτροπής μιας φίλης μου. Θα ήθελα να έχω την ελευθερία να την χειρίζομαι, και να αναρτώ φωτογραφίες με όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και οργανωμένη συλλογή».


Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου, φωτογραφία Οδυσσέα Φωκά, περίπου 1900, αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.



Αθήνα, άποψη από ψηλά, τέλη δεκαετίας '50, φωτογραφία του καθηγητή Machteld J. Mellink, αρχείο Bryn Mawr College.



Αθήνα, οδός Βουκουρεστίου, 1940's. ebay



Αθήνα, οδός Ιπποκράτους με την οδό Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 1944, φωτογράφος Dmitri Kessel, αρχείο Life Photo Collection.



Αθήνα, το Παναθηναϊκό Στάδιο, 22 Απριλίου 1906, φωτογράφος άγνωστος. From Queen Mary's Photograph Album, Volume 12.



Αθήνα, άποψη της Μητρόπολης Αθηνών, περίπου 1955.



Αθήνα, πλατεία Συντάγματος, 1923, συλλογή Frank and Frances Carpenter, αρχείο Library of Congress.



Αθήνα, οδός Εδουάρδω Λώ και Πανεπιστημίου και συνέχεια η Σίνα, δεξιά φαίνεται το Οφθαλμιατρείο, και δίπλα η Λεόντιος, 1910 ή 1916, φωτογραφία Albert Winslow Barker (1874-1947), αρχείο Bryn Mawr College.



Αθήνα, οδός Αθηνάς, κατάστημα αυγών, 1964, φωτογράφος David Hurn, αρχείο Magnum photos.

Πηγη www.lifo.gr

 

[maik900]

14 μαγαζιά της παλιάς Αθήνας που έκαναν πάταγο τις δεκαετίες '70 - '90​

Μαγαζιά τα οποία έχουν κάνει πάταγο εδώ και 30 χρόνια στην Αθήνα >>

1)Αυτοκίνηση του Μάκη Σαλιάρη – Το όνομα του θρυλικού κλαμπ δηλώνει το πάθος του Μάκη Σαλιάρη για τους αγώνες ταχύτητας, στους οποίους ο ίδιος συμμετείχε φανατικά.

2) Νεράιδα – Γλυφάδα

Η «Νεράιδα» βρισκόταν στην παραλιακή, στο ύψος του Αλίμου, απέναντι ακριβώς από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο.

Τις μεγαλύτερες δόξες της τις γνώρισε στα μέσα του ΄70 φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος.

Εκεί μάλιστα μπήκε και τέλος στο έθιμο πλέον, του σπασίματος των πιάτων. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Όλο το μαγαζί πάγωσε φυσικά με την παρουσία του και αφού αλλάχθηκε μέχρι και το ρεπερτόριο του προγράμματος όλα κύλησαν ομαλώς. Όλα; Μέχρι τη στιγμή που κάποιος… θερμόαιμος πελάτης έσπασε ένα πιάτο! Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων μπαίνει σε απαγόρευση.

Ένα βραδύ μετά όμως επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή κάνει τη δική του επανάσταση σπάζοντας αμέριμνος ό,τι πιάτο υπήρχε…

Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.

Από το 2003 η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί σε γνωστό bar restaurant , ενώ ο χώρος της μεγάλης στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα», με την επιγραφή «Νεράιδα» να συνεχίζει να διατηρείται έως σήμερα στο πλαϊνό μέρος του κέντρου (επί της Λ.Ποσειδώνος).

3)Φαντασία

Ξεκινώντας, να τονίσουμε ότι η Φαντασία εκείνων των χρόνων δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή «Fantasia» (το πρώην «Show Center») στο Ελληνικό. Η Φαντασία του 1950 και έπειτα βρισκόταν στη Λεωφόρο Ποσειδώνος στις αρχές του Αγίου Κοσμά, από την κάτω μεριά της παραλιακής, δίπλα στη θάλασσα δηλαδή.

Οι αδελφοί του τραγουδιστή Μιχάλη Μενιδιάτη, μαζί με τον ίδιο, ήταν εκείνοι που άνοιξαν τη Φαντασία. Η φήμη του Μενιδιάτη όταν ξεκίνησε την καριέρα του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και κάπως έτσι η οικογένεια Καλογράνη, όπως ήταν το πραγματικό της επώνυμο, αποφάσισε να ανοίξει το δικό της κέντρο.

Εκεί ήταν και το μέρος όπου σπάστηκαν τα πρώτα πιάτα, μία ενέργεια που έμελλε να γίνει σύμβολο και συνώνυμο της νυχτερινής διασκέδασης. Με τα πιάτα τότε να είναι 100% αληθινά. Πολύ αργότερα, για την ασφάλεια όλων, αντικαταστάθηκαν με τα γνωστά γύψινα «μπουζοκόπιατα».

Στη Φαντασία η εκλεκτή πελατεία ήταν μεγάλη. Αξιοσημείωτη ήταν φυσικά και η επίσκεψη του Στρατάρχη Τίτο, του πρώτου προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά το 1974. Λοιποί θαμώνες του ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Τέλυ Σαβάλας και πολλοί άλλοι.

Το κέντρο λειτούργησε μέχρι το 1997. Την άνοιξη του 2010, ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου ξύπνησε ένα πρωί με το όνειρο μίας «ελεύθερης» παραλιακής χωρίς νυχτερινά κέντρα που εμποδίζουν την πρόσβαση στις παραλίες. Το πρώτο του και μοναδικό θύμα ήταν η «Φαντασία».

Εκείνο το πρωινό σε ένα πανηγυρικό κλίμα ανάμεσα σε Υπουργούς, κάμερες και δημοσιογράφους έπεσαν τα εδώ και μία δεκαετία εγκαταλελειμμένα ερείπια της Φαντασίας. Τρία χρόνια μετά το μόνο που υπάρχει είναι ένα επίσης εγκαταλελειμμένο χωμάτινο οικόπεδο στο οποίο κανείς δεν έχει πρόσβαση…

4)Τα Δειλινά

Ένα όνομα, μία ιστορία. Το συγκεκριμένο κοσμικό κέντρο ονοματοδοτήθηκε από το ομώνυμο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, ένα κομμάτι σταθμός για το ελληνικό πεντάγραμμο και για την καριέρα της τραγουδίστριας.

Τα πρώτα «Δειλινά» βρίσκονταν στα Πατήσια, κοντά στην Πλατεία Κολιάτσου, επί των οδών Κέας & Ταϋγέτου. Το χειμώνα του 1966, η Μοσχολιού μετά από 2,5 χρόνια εμφανίσεων στο πλευρό του Ζαμπέτα αποφασίζει να ακολουθήσει τη δική της ξεχωριστή πορεία. Αποχωρεί από τα«Ξημερώματα» στα οποία εμφανίζονταν τότε μαζί (σ.σ. ακόμη ένα μαγαζί που πήρε το όνομά του από τραγούδι των εν λόγω δύο ατόμων) και στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ξεκινά στα «Δειλινά» έχοντας μαζί της το μεγάλο σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο.

«Και τα δειλινά, μια φωνή μου ψιθυρίζει, μυστικά, δε θα γυρίσεις πια…»

Στις αρχές του ΄70 τα Δειλινά είχαν μετακομίσει στη Γλυφάδα, όπου γνώρισαν νέες μεγάλες δόξες με το Στράτο Διονυσίου (ειδικά το ΄80) και σήμερα βρίσκονται στην Ιερά Οδό. Τα πρώτα χρόνια τα δύο κέντρα λειτουργούσαν παράλληλα με το πρώτο να μετονομάζεται σε «Παλιά Δειλινά» και το δεύτερο σε «Νέα». Πλέον λειτουργεί μόνο το μαγαζί της Ιεράς Οδού

5)Quinta – Κυψέλη

Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο club, κοντά στη σημερινή έννοια του όρου, που λειτούργησε στην Αθήνα. Βρισκόταν στην Κυψέλη, στη Φωκίωνος Νέγρη και στον αριθμό 82 και δημιούργησε μία high class φήμη στο σημερινό πεζόδρομο της περιοχής.

Ο ιδιοκτήτης της, ο Μπάμπης Μουτσάτσος, ήταν παίκτης του water polo στην ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς. Μαζί με άλλους δύο αθλητές, τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και το μπασκετμπολίστα Κώστα Μουρούζη πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα νέο κοσμικό κέντρο στην πόλη. Ο χώρος βρέθηκε, όμως οι Στεφανάκος και Μουρούζης εγκατέλειψαν το εγχείρημα και έτσι ο Μουτσάτσος, μόνος του, εγκαινιάζει την Quinta στη Φωκίωνος Νέγρη το 1959.

Σε χρόνο «dt» το μαγαζί έγινε το κέντρο συνάντησης όλου του ελληνικού jet set και όχι μόνο. Εκλεκτός θαμώνας (και εδώ) ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, το παρών έδινε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη και πολλοί άλλοι. Ο χώρος φιλοξένησε και φημισμένους ξένους πελάτες όπως ο Ομάρ Σαρίφ και στη σκηνή του πασίγνωστα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής σαν το Λούτσιο Ντάλλα. Στο πιο in στέκι της Αθήνας γύρισαν σκηνές τους και πολλές κινηματογραφικές ταινίες.

Το 1963 ήταν η χρονιά που βρέθηκε στην Αθήνα και η Ρίτα Κάντιλλακ, παγκοσμίως διάσημη στριπτιζέζ – ηθοποιός, και κατά τον καιρό της διαμονής της στην πρωτεύουσα επισκέφθηκε την Quinta, όπου γνώρισε το Μουτσάτσο. Ο τελευταίος, λάτρης του ωραίου φύλου, δεν της αντιστάθηκε και έτσι η Κάντιλακ λίγα χρονιά μετά τον πήρε μαζί της στο Παρίσι όπου και παντρεύτηκαν.

Η Quinta έκανε και την πρωτοτυπία της μεταφοράς κατά τους καλοκαιρινούς μήνες από το κέντρο στην παραλιακή και έτσι το θέρος εγκαθίστατο στο τουριστικό περίπτερο «Ζέρβας» στη Γλυφάδα.

Σήμερα στην Φωκίωνος Νέγρη έχει μείνει μόνο ο 80χρονος πλέον ιδιοκτήτης της να θυμίζει με τις ιστορίες του την αίγλη μιας άλλης εποχής

6)Το χρυσό Βαρέλι – Τζιτζιφιές

Χρυσό Βαρέλι», προς την παραλία του Μοσχάτου. Σ’ αυτό ήταν ο συνθέτης Βασίλης Βασιλειάδης και γι’ αυτό λεγόταν ΒΒ. Εκεί τραγουδούσε και η Λίτσα Διαμάντη, στις αρχές της καριέρας της.
Ο Βασιλειάδης ήταν ο πρώτος που έβαλε το αρμόνιο στα τραγούδια της εποχής• κάτι πρωτοποριακό στον καιρό του.

Σ’ αυτό το κέντρο, αργότερα, ήταν ο Βοσκόπουλος, στην αρχή της μεγάλης καριέρας του, και μάλιστα λέγανε ότι κατέβαινε στους ψαράδες και τους βοηθούσε οικονομικά. Ο κόσμος τον αγάπαγε πάρα πολύ στις Τζιτζιφιές.

Το «Φαληρικόν» το άνοιξε ο πατέρας μου το 1958. Απ’ αυτό το μαγαζί πέρασαν όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής: ο Παπαϊωάννου, ο οποίος ήταν Τζιτζιφιώτης, φίλος του πατέρα μου, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας, ο Βαμβακάρης, ο Μητσάκης, ο Τσαουσάκης, Τζιτζιφιώτης κι αυτός, η Μαρίκα Νίνου, η Μπέλλου, η Ρόζα, η Σακελλαρίου σε πολύ μικρή ηλικία, και άλλα μεγάλα τότε ονόματα.

7) Barbarella Disco – Πειραιάς

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, οι σαραντάρηδες, σήμερα, νοσταλγοί της Barbarella -στο ίδιο κτίριο τώρα στεγάζεται το προξενείο της Αιθιοπίας-, αναζητούν τις γλυκές αναμνήσεις της εφηβείας τους στις λίγες πλέον αυθεντικές ντισκοτέκ της Αθήνας. Μαζί τους και οι κατά πολύ νεώτεροί τους, ίσως και απόγονοί τους, οι οποίοι, παρόλο που γνώρισαν την δεκαετία του ’80 ως παρωδία, έμαθαν να διασκεδάζουν με τα ίδια τραγούδια –και αυτό έχει να πει πολλά. Οι δεύτεροι, βέβαια, θα προτιμήσουν τα πιο επιτηδευμένα disco events των σημερινών mainstream clubs και θα χορέψουν το «Staying alive» διακωμωδώντας το περισσότερο παρά επιχειρώντας πραγματικά να πετύχουν τις σωστές -αλλά δύσκολες- φιγούρες του Ηustle.
8)Bora Bora – Κολωνάκι
9)Mercedes – Γλυφάδα
10)Market – Καστέλλα
11)Sailin – Καστέλλα
12)Μπίτσουλας – Γλυφάδα – Μεταμεσονύχτια Ντισκοτέκ που άφησε εποχή
13)Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, όπου συγκεντρώνονταν και διάφοροι επώνυμοι όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος και η Ζωή Λάσκαρη.
14)La Playa – (νυν Vive Mar)

Πηγη https://apotis4stis5.com

 

[Buckley]

14 μαγαζιά της παλιάς Αθήνας που έκαναν πάταγο τις δεκαετίες '70 - '90​

Μαγαζιά τα οποία έχουν κάνει πάταγο εδώ και 30 χρόνια στην Αθήνα >>

1)Αυτοκίνηση του Μάκη Σαλιάρη – Το όνομα του θρυλικού κλαμπ δηλώνει το πάθος του Μάκη Σαλιάρη για τους αγώνες ταχύτητας, στους οποίους ο ίδιος συμμετείχε φανατικά.

2) Νεράιδα – Γλυφάδα

Η «Νεράιδα» βρισκόταν στην παραλιακή, στο ύψος του Αλίμου, απέναντι ακριβώς από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο.

Τις μεγαλύτερες δόξες της τις γνώρισε στα μέσα του ΄70 φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος.

Εκεί μάλιστα μπήκε και τέλος στο έθιμο πλέον, του σπασίματος των πιάτων. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Όλο το μαγαζί πάγωσε φυσικά με την παρουσία του και αφού αλλάχθηκε μέχρι και το ρεπερτόριο του προγράμματος όλα κύλησαν ομαλώς. Όλα; Μέχρι τη στιγμή που κάποιος… θερμόαιμος πελάτης έσπασε ένα πιάτο! Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων μπαίνει σε απαγόρευση.

Ένα βραδύ μετά όμως επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή κάνει τη δική του επανάσταση σπάζοντας αμέριμνος ό,τι πιάτο υπήρχε…

Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.

Από το 2003 η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί σε γνωστό bar restaurant , ενώ ο χώρος της μεγάλης στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα», με την επιγραφή «Νεράιδα» να συνεχίζει να διατηρείται έως σήμερα στο πλαϊνό μέρος του κέντρου (επί της Λ.Ποσειδώνος).

3)Φαντασία

Ξεκινώντας, να τονίσουμε ότι η Φαντασία εκείνων των χρόνων δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή «Fantasia» (το πρώην «Show Center») στο Ελληνικό. Η Φαντασία του 1950 και έπειτα βρισκόταν στη Λεωφόρο Ποσειδώνος στις αρχές του Αγίου Κοσμά, από την κάτω μεριά της παραλιακής, δίπλα στη θάλασσα δηλαδή.

Οι αδελφοί του τραγουδιστή Μιχάλη Μενιδιάτη, μαζί με τον ίδιο, ήταν εκείνοι που άνοιξαν τη Φαντασία. Η φήμη του Μενιδιάτη όταν ξεκίνησε την καριέρα του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και κάπως έτσι η οικογένεια Καλογράνη, όπως ήταν το πραγματικό της επώνυμο, αποφάσισε να ανοίξει το δικό της κέντρο.

Εκεί ήταν και το μέρος όπου σπάστηκαν τα πρώτα πιάτα, μία ενέργεια που έμελλε να γίνει σύμβολο και συνώνυμο της νυχτερινής διασκέδασης. Με τα πιάτα τότε να είναι 100% αληθινά. Πολύ αργότερα, για την ασφάλεια όλων, αντικαταστάθηκαν με τα γνωστά γύψινα «μπουζοκόπιατα».

Στη Φαντασία η εκλεκτή πελατεία ήταν μεγάλη. Αξιοσημείωτη ήταν φυσικά και η επίσκεψη του Στρατάρχη Τίτο, του πρώτου προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά το 1974. Λοιποί θαμώνες του ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Τέλυ Σαβάλας και πολλοί άλλοι.

Το κέντρο λειτούργησε μέχρι το 1997. Την άνοιξη του 2010, ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου ξύπνησε ένα πρωί με το όνειρο μίας «ελεύθερης» παραλιακής χωρίς νυχτερινά κέντρα που εμποδίζουν την πρόσβαση στις παραλίες. Το πρώτο του και μοναδικό θύμα ήταν η «Φαντασία».

Εκείνο το πρωινό σε ένα πανηγυρικό κλίμα ανάμεσα σε Υπουργούς, κάμερες και δημοσιογράφους έπεσαν τα εδώ και μία δεκαετία εγκαταλελειμμένα ερείπια της Φαντασίας. Τρία χρόνια μετά το μόνο που υπάρχει είναι ένα επίσης εγκαταλελειμμένο χωμάτινο οικόπεδο στο οποίο κανείς δεν έχει πρόσβαση…

4)Τα Δειλινά

Ένα όνομα, μία ιστορία. Το συγκεκριμένο κοσμικό κέντρο ονοματοδοτήθηκε από το ομώνυμο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, ένα κομμάτι σταθμός για το ελληνικό πεντάγραμμο και για την καριέρα της τραγουδίστριας.

Τα πρώτα «Δειλινά» βρίσκονταν στα Πατήσια, κοντά στην Πλατεία Κολιάτσου, επί των οδών Κέας & Ταϋγέτου. Το χειμώνα του 1966, η Μοσχολιού μετά από 2,5 χρόνια εμφανίσεων στο πλευρό του Ζαμπέτα αποφασίζει να ακολουθήσει τη δική της ξεχωριστή πορεία. Αποχωρεί από τα«Ξημερώματα» στα οποία εμφανίζονταν τότε μαζί (σ.σ. ακόμη ένα μαγαζί που πήρε το όνομά του από τραγούδι των εν λόγω δύο ατόμων) και στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ξεκινά στα «Δειλινά» έχοντας μαζί της το μεγάλο σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο.

«Και τα δειλινά, μια φωνή μου ψιθυρίζει, μυστικά, δε θα γυρίσεις πια…»

Στις αρχές του ΄70 τα Δειλινά είχαν μετακομίσει στη Γλυφάδα, όπου γνώρισαν νέες μεγάλες δόξες με το Στράτο Διονυσίου (ειδικά το ΄80) και σήμερα βρίσκονται στην Ιερά Οδό. Τα πρώτα χρόνια τα δύο κέντρα λειτουργούσαν παράλληλα με το πρώτο να μετονομάζεται σε «Παλιά Δειλινά» και το δεύτερο σε «Νέα». Πλέον λειτουργεί μόνο το μαγαζί της Ιεράς Οδού

5)Quinta – Κυψέλη

Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο club, κοντά στη σημερινή έννοια του όρου, που λειτούργησε στην Αθήνα. Βρισκόταν στην Κυψέλη, στη Φωκίωνος Νέγρη και στον αριθμό 82 και δημιούργησε μία high class φήμη στο σημερινό πεζόδρομο της περιοχής.

Ο ιδιοκτήτης της, ο Μπάμπης Μουτσάτσος, ήταν παίκτης του water polo στην ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς. Μαζί με άλλους δύο αθλητές, τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και το μπασκετμπολίστα Κώστα Μουρούζη πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα νέο κοσμικό κέντρο στην πόλη. Ο χώρος βρέθηκε, όμως οι Στεφανάκος και Μουρούζης εγκατέλειψαν το εγχείρημα και έτσι ο Μουτσάτσος, μόνος του, εγκαινιάζει την Quinta στη Φωκίωνος Νέγρη το 1959.

Σε χρόνο «dt» το μαγαζί έγινε το κέντρο συνάντησης όλου του ελληνικού jet set και όχι μόνο. Εκλεκτός θαμώνας (και εδώ) ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, το παρών έδινε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη και πολλοί άλλοι. Ο χώρος φιλοξένησε και φημισμένους ξένους πελάτες όπως ο Ομάρ Σαρίφ και στη σκηνή του πασίγνωστα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής σαν το Λούτσιο Ντάλλα. Στο πιο in στέκι της Αθήνας γύρισαν σκηνές τους και πολλές κινηματογραφικές ταινίες.

Το 1963 ήταν η χρονιά που βρέθηκε στην Αθήνα και η Ρίτα Κάντιλλακ, παγκοσμίως διάσημη στριπτιζέζ – ηθοποιός, και κατά τον καιρό της διαμονής της στην πρωτεύουσα επισκέφθηκε την Quinta, όπου γνώρισε το Μουτσάτσο. Ο τελευταίος, λάτρης του ωραίου φύλου, δεν της αντιστάθηκε και έτσι η Κάντιλακ λίγα χρονιά μετά τον πήρε μαζί της στο Παρίσι όπου και παντρεύτηκαν.

Η Quinta έκανε και την πρωτοτυπία της μεταφοράς κατά τους καλοκαιρινούς μήνες από το κέντρο στην παραλιακή και έτσι το θέρος εγκαθίστατο στο τουριστικό περίπτερο «Ζέρβας» στη Γλυφάδα.

Σήμερα στην Φωκίωνος Νέγρη έχει μείνει μόνο ο 80χρονος πλέον ιδιοκτήτης της να θυμίζει με τις ιστορίες του την αίγλη μιας άλλης εποχής

6)Το χρυσό Βαρέλι – Τζιτζιφιές

Χρυσό Βαρέλι», προς την παραλία του Μοσχάτου. Σ’ αυτό ήταν ο συνθέτης Βασίλης Βασιλειάδης και γι’ αυτό λεγόταν ΒΒ. Εκεί τραγουδούσε και η Λίτσα Διαμάντη, στις αρχές της καριέρας της.
Ο Βασιλειάδης ήταν ο πρώτος που έβαλε το αρμόνιο στα τραγούδια της εποχής• κάτι πρωτοποριακό στον καιρό του.

Σ’ αυτό το κέντρο, αργότερα, ήταν ο Βοσκόπουλος, στην αρχή της μεγάλης καριέρας του, και μάλιστα λέγανε ότι κατέβαινε στους ψαράδες και τους βοηθούσε οικονομικά. Ο κόσμος τον αγάπαγε πάρα πολύ στις Τζιτζιφιές.

Το «Φαληρικόν» το άνοιξε ο πατέρας μου το 1958. Απ’ αυτό το μαγαζί πέρασαν όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής: ο Παπαϊωάννου, ο οποίος ήταν Τζιτζιφιώτης, φίλος του πατέρα μου, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας, ο Βαμβακάρης, ο Μητσάκης, ο Τσαουσάκης, Τζιτζιφιώτης κι αυτός, η Μαρίκα Νίνου, η Μπέλλου, η Ρόζα, η Σακελλαρίου σε πολύ μικρή ηλικία, και άλλα μεγάλα τότε ονόματα.

7) Barbarella Disco – Πειραιάς

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, οι σαραντάρηδες, σήμερα, νοσταλγοί της Barbarella -στο ίδιο κτίριο τώρα στεγάζεται το προξενείο της Αιθιοπίας-, αναζητούν τις γλυκές αναμνήσεις της εφηβείας τους στις λίγες πλέον αυθεντικές ντισκοτέκ της Αθήνας. Μαζί τους και οι κατά πολύ νεώτεροί τους, ίσως και απόγονοί τους, οι οποίοι, παρόλο που γνώρισαν την δεκαετία του ’80 ως παρωδία, έμαθαν να διασκεδάζουν με τα ίδια τραγούδια –και αυτό έχει να πει πολλά. Οι δεύτεροι, βέβαια, θα προτιμήσουν τα πιο επιτηδευμένα disco events των σημερινών mainstream clubs και θα χορέψουν το «Staying alive» διακωμωδώντας το περισσότερο παρά επιχειρώντας πραγματικά να πετύχουν τις σωστές -αλλά δύσκολες- φιγούρες του Ηustle.
8)Bora Bora – Κολωνάκι
9)Mercedes – Γλυφάδα
10)Market – Καστέλλα
11)Sailin – Καστέλλα
12)Μπίτσουλας – Γλυφάδα – Μεταμεσονύχτια Ντισκοτέκ που άφησε εποχή
13)Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, όπου συγκεντρώνονταν και διάφοροι επώνυμοι όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος και η Ζωή Λάσκαρη.
14)La Playa – (νυν Vive Mar)

Πηγη https://apotis4stis5.com

Όταν πριν πολλά χρόνια πρωτοείδα την πάνω πάνω δεν πίστευα στα μάτια μου ότι έβλεπα τον Δ.Κ.