Εθνικές Γιορτές

[kostikas]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!!
Η αυριανή μέρα γιορτής είναι μέρα μνήμης για όσους μπαρουτοκαπνισμένους υπάρχουν ακόμα, σε όσους έφυγαν από κοντά μας και όσοι έχουν γραφτεί στις επιτύμβιες στήλες. Πρέπει να τους τιμήσουμε μαζί και την βαριά ιστορία μας και να σταθούμε αντάξιοι τους.
Ψηλά οι σημαίες μαζί με την αξιοπρέπεια μας για να αγωνιστούμε για το δύσκολο μέλλον που διαφαίνεται.

 

[User V]

Δεν ξέρω αν μπορούμε να καταλάβουμε η να νιώσουμε πολλά από την τότε θυσία... τις τότε συνθήκες...

"Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι."
..είπε εκείνος ο έρμος ο Σωκράτης.

 

[User V]

Η χήρα Βασίλενα Αλαφοδήμενα είχε τον 27χρονο γιο της Κώστα στο μέτωπο.
Ο Κώστας για να μην ανησυχεί τη χήρα μανά του, της έστελνε συχνά γράμματα, σχεδόν κάθε μέρα. Όμως μετά από κάποιο διάστημα το τρένο ερχόταν και έφευγε χωρίς να φέρνει νέα από τον Κώστα.
Κοντεύει ένας μηνάς κι η γερόντισσα μανά δεν έχει λάβει γράμμα ακόμη, όμως καθημερινά την βρίσκεις στον σταθμό να περιμένει με προσμονή. Ο ταχυδρόμος ερχόταν, τη χαιρετούσε καλοσυνάτα , αλλά νέα δεν της έφερνε και μόλις το τρένο έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι και με ανάμικτα συναισθήματα ανηφόριζε για το σπιτικό της.



Από την μια αναστέναζε με ανακούφιση και από την άλλη περνούσαν από το μυαλό της κακές σκέψεις. Όσο δεν έπαιρνε νέα από το γιο της, τόσο και περισσότερο φοβόταν ότι θα πάρει κάποια μέρα έναν φάκελο με σφραγίδες και μέσα ο θρήνος…



Μετά από 40 ημέρες προσμονής και αγωνιάς και με την αίσθηση ότι ο Κώστας της είχε χαθεί, φτάνει το τρένο κι ο ταχυδρόμος βγαίνοντας στην πόρτα το πρώτο όνομα που φωνάζει είναι της θειάς Βασίλενας.



Με τρεμάμενα χέρια η γερόντισσα μανά παίρνει το γράμμα και το φιλεί, τα ματιά της βουρκώνουν και το βάζει στον κόρφο της να αγγίξει την καρδιά της.
Χαρά και τρόμος, τι θα γράφει μέσα, γεμάτη αγωνία το δίνει να το διαβάσουν και μαθαίνει ότι ο Κώστας της είναι καλά. Μόλις ακούει αυτό το χαρούμενο νέο, κάνει τον σταυρό της και δοξάζει την Παναγία που έχει καλά τον Κώστα της.



Ο λόγος που ο Κώστας δεν έστελνε γράμματα ήταν ότι ο λόχος του είχε αποκοπεί και είχε εγκλωβιστεί από ιταλικά στρατεύματα.
Όλοι οι Μποχωρίτες που ήταν στον σταθμό βούρκωσαν από δάκρυα χαράς και η θειά Βασίλενα κρατώντας σφικτά στον κόρφο της το γράμμα του γιου της και με δάκρυα χαράς ανηφορίζει για το σπιτικό της.

 

[User V]

Το ταχυδρομείο έρχονταν με το πρωινό τρένο και ταχυδρόμος ήταν, ο Γεώργιος Μπερίτσης από το Περιθώρι .
Το τρένο σταματούσε για λίγα λεπτά, ο ταχυδρόμος έβγαινε στην πόρτα του βαγονιού και φώναζε τα ονόματα που είχαν γράμμα. Συνήθως τα γράμματα για να φτάσουν από το μέτωπο έκανα 6 έως 10 ημέρες, ανάλογα που ήταν η μονάδα.
Όμως κάθε μέρα στον σταθμό του τρένου μαζευόταν οι συγγενείς των στρατιωτών και περίμεναν τον ταχυδρόμο για να δουν εάν έχουν νέα ή να στείλουν αυτοί γράμματα ή ρούχα στα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Όταν ο ταχυδρόμος φώναζε το όνομα τους και έπαιρναν το γράμμα ένα ρίγος διαπερνούσε το κορμί τους και μια σκέψη στο μυαλό κολλημένη.
Τι γράφει μέσα;



Ήταν τέλος Νοέμβριου 1940, στον σταθμό αρκετός κόσμος, περιμένοντας υπομονετικά το ταχυδρομείο. Το τρένο σταματάει στον σταθμό κι ο ταχυδρόμος μοιράζει τα γράμματα. Για μια στιγμή στον σταθμό επικρατεί αναταραχή και στην συνεχεία νεκρική σιγή…



Υπάρχει ένα γράμμα που μέσα έχει θρήνο…
Το κρατά ο μπάρμπα Γιάννης Ψεύτης και δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο του. Είναι από το αρχηγείο Στρατού, ο 26χρονος γιος του Γεώργιος οπού υπηρετούσε στο 42ο Σύνταγμα Ευζώνων, “…. έπεσε ηρωικά μαχόμενος υπέρ πατρίδος ….”.



Όλοι οι Μποχωρίτες που ήταν στον σταθμό ένιωσαν πως έχασαν τον δικό τους άνθρωπο και δάκρυα κύλησαν σε όλα τα πρόσωπα.
Με βουρκωμένα μάτια ο μπάρμπα Γιάννης και με τον ξάδελφο του Αθανάσιο Ψεύτη στο πλευρό του, ξεκίνησε για το σπιτικό του να πει τα κακά μαντάτα στην γριά του και στον μικρό του γιο Αναστάσιο.



Την άλλη μέρα ο Αθανάσιος Ψεύτης με μεγάλη αγωνία περιμένει τον ταχυδρόμο για να δει εάν έχει νέα από τα τρία παλληκάρια του, που πολεμούν στο μέτωπο. Ακούγοντας το τρένο να σφυρίζει από μακριά πλησιάζει τον σταθμό , βλέποντας τον μικρό Δημήτρη Παπατσίρο, του πιάνει το χέρι και αναστενάζοντας του ψιθυρίζει…
“Δημητράκη, άραγε έμενα τι θα μου φέρει ο ταχυδρόμος;”
Ο Δημητράκης τον ρωτά αθώα “γιατί το λες αυτό μπάρμπα Θανάση;”
Και του άπαντα “ο Γιάννος ένα παιδί είχε στο πόλεμο και το έχασε, εγώ που έχω τρία θα τα ξαναδώ;”

Και τα δύο από:https://www.evinochori-kalidona.gr/

 

[maik900]

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ 40-44


Το ρολόι της ιστορίας φαινόταν παγωμένο σταματημένο στις 4 Αυγούστου 1936. Τότε που η κυβέρνηση Μεταξά κατέλυσε την Δημοκρατία και εγκαθίδρυσε το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά.

Αυτή ήταν η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα όταν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 η κυβέρνηση της Αθήνας ανήγγειλε στον Ελληνικό λαό ότι η Ιταλία μας είχε κηρύξει τον πόλεμο.

Οι καμπάνες χτυπούσαν από άκρη σε άκρη της Ελληνικής γης για να γνωστοποιήσουν το γεγονός. Και τότε όπως οι χρονικογράφοι της εποχής έγραφαν, ένα χαρούμενο ξάφνιασμα στα μάτια των ανθρώπων σάμπως όλος αυτός ο κόσμος να μάθαινε ξαφνικά πως έχει μέσα του κρυμμένα νιάτα δύναμη να αρχίσει ένα καινούργιο αγώνα για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της πατρίδας.

Ολόκληρη η χώρα δονήθηκε από ισχυρό πατριωτικό παλμό, οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια στους δρόμους κα στις πρώτες διαδηλώσεις που συγκροτήθηκαν στις πόλεις με αποφασιστικότητα διακήρυξαν το μεγάλο ΟΧΙ.




Το ρολόι της ιστορίας κουρδίστηκε από την ψυχή του λαού και ξεκίνησε να δουλεύει. Ήταν η αρχή του μεγάλου αγώνα 40-44 και αποτέλεσε μια από τις ενδοξότερες σελίδες αυτού του τόπου.

Οι ένδοξες αγωνιστικές πατριωτικές υποθήκες του έθνους είχαν ρίξει βαθιές ρίζες στην ψυχή του λαού. Οι ζωντανές παραδόσεις του 21 και των κατοπινών δημοκρατικών αγώνων αποτέλεσαν ισχυρή δύναμη παρόρμησης του ελληνικού λαού για το μεγάλο αγώνα για την ελευθερία και την αντίστασή του στο υπέρτερο αριθμητικά και πάνοπλο επιδρομέα

Το εγερτήριο αυτό σάλπισμα για την αντίσταση στον γερμανοιταλό εισβολέα βρήκε την Ελληνίδα στο μετερίζι

Στον εθνικό – απελευθερωτικό αυτό πόλεμο σοβαρή δύναμη με την συμβολή και την δράση της με τον ηρωισμό και τη θυσία της έγινε η γυναίκα εθνική αγωνίστρια στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας αλλά και μέσα στις πολιτείες στα βουνά και στα στρατόπεδα. Αρματωμένη και πεινασμένη πολέμησε γενναία τον εχθρό και ανέμισε πλάι στον άνδρα, πατέρα και αδερφό, την σημαία του ματωμένου αγώνα



Μαζικά οι Ελληνίδες ακολούθησαν τα χνάρια της Μπουμπουλίνας και της Τζαβέλενας και κατά εκατοντάδες χιλιάδες κράτησαν ψηλά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την τιμή της πατρίδας. Δε χρειάστηκε να γίνει νόμος για την επιστράτευση της γυναίκας.

Αυτοεπιστρατεύθηκε μόνη της.

Γνωρίζει το μεγάλο χρέος της να βοηθάει τα αδέρφια της και τα παιδιά της πάνω στα βουνά της Πίνδου. Συμπολεμάει κατά του Ιταλού Εισβολέα.

Γυναίκες της Πίνδου


Σε αυτή την μεγάλη μάχη που άρχισε, μάχη η οποία μας επεβλήθη έχει σπουδαία αποστολή η γυναίκα Ελληνίδα.

Ενώ πολεμούν οι άνδρες επάνω στα βουνά – όσοι άνδρες είχαν την τύχη να φέρουν όπλα – και στέλνουν εδώ ανδραγαθήματα και προελάσεις και νίκες οι γυναίκες μπορούν από εδώ με τη ψυχραιμία το θάρρος και την πνοή τους να κρατούν τον αγώνα. Χθες ακόμη οι γυναίκες της Πίνδου έδωσα κάτι περισσότερο από το θάρρος και την πνοή.

Έδωσαν την ζωή και τα χέρια τους. Όταν η 8η Μεραρχία διετάχθη να προελάσει και να καταλάβει ορισμένες διαβάσεις έστω και χωρίς εφοδιοπομπές μαζί με τους γέροντες και τα παιδιά βγήκαν από τα σπίτια τους και οι γυναίκες έφεραν στις κορυφές των βουνών τα πυροβόλα τα πυρομαχικα τις οβίδες εν ώρα μάχης.

Γυναίκες της Πίνδου πρέπει να γίνουν τώρα όλες οι Ελληνίδες.(Τ.Α Βλάχου Άρθρα του Πολέμου 1940-41)


Γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά.


7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33 ου συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φώναξαν εμπρός για την Ρώμη.

Ο θάνατος αυτός αντί να μας δειλιάσει μας έδωσε περισσότερα φτερά για να κυνηγήσουμε τους Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήταν 88 ετών. Μία μου είπε κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα για να βοηθήσει το στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δύο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για το στρατό με το φώς 2 κεριών που είχε μέσα σε ένα ποτήρι.

Τα χιόνια, ο πάγος , το τρομερό κρύο δεν φαινόταν να τους τρομάζει. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ότι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά.

Αλήθεια γυναίκες- θαύμα.

(Από το ημερολόγιο πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού)


Αναδείχθηκε αλύγιστη και θαρραλέα αγωνίστρια στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Από την γυναίκα της Πίνδου την νεαρή μαθήτρια, φοιτήτρια , εργάτρια, αγρότισσα ως την νοικοκυρά και επιστημόνισα αυτοεπιστρατεύθηκε, προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στην υπόθεση του αγώνα.

Αποδείχθηκε έτσι για μια ακόμα φορά ότι η νίκη κερδίζεται μόνο όταν αγωνίζονται για αυτήν όλες οι δυνάμεις του Έθνους.

Και αν σε μια εποχή πολέμου η ανθρώπινη δραστηριότητα συγκεντρώνεται σε ορισμένες εκδηλώσεις, σε εποχή ειρήνης απλώνεται στην πολυδιάστατη έκφραση του κόσμου με την θεωρία και την πράξη.



Σήμερα σε μια εποχή κρίσης η χώρα μας παλεύει παρά τις αρνητικές συγκυρίες και αντιξοότητες να βγει απο το τέλμα της υποανάπτυξης κι όπως το έπος του 40-44 γράφτηκε από άνδρες και γυναίκες έτσι και τώρα πρέπει να παλέψουμε εμείς οι γυναίκες μαζί με τους άνδρες σε πνεύμα συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού, σε πνεύμα αλληλοκατανόησης και συμπόρευσης και όχι ανεύθυνων κηρύξεων και συναισθηματικών παρορμήσεων. Και με το παράδειγμα της δικής μας δουλειάς και συμπεριφοράς να καταλάβουμε εμείς οι ίδιες και να αποδείξουμε ότι συμβάλλουμε στην προκοπή της χώρας, και ότι επηρεάζουμε και διαμορφώνουμε σαν κοινωνικά υπεύθυνα άτομα στις αξίες που πιστεύει ο λαός μας και αγωνίζεται για αυτές ο λαός μας.

Γιατί δεν μπορεί να νοηθεί αγώνας και πρόοδος χωρίς τη γυναίκα. Με σεβασμό στη μνήμη των αγωνιστών ανδρών και γυναικών στο έπος του 40

 

[panostsi]

Μνημείο για την ηρωίδα ηπειρωτισα

Στάλθηκε από το RNE-L21 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Σάββας]

Χρόνια Πολλά Έλληνες !

 

[User V]

Το χρέος μας..

"Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει."
Νίκος Καζαντζάκης

 

[User V]

Η Ελένη Ιωαννίδου έχει ανακηρυχθεί ως σύμβολο της Ελληνίδας Μάνας του έπους του 1940.
Στη βάση του αγάλματος προς τιμήν της βρίσκεται η επιστολή που έστειλε στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας με αφορμή τον θάνατο του γιού της στο μέτωπο.

Πρὸς τὸν Πρόεδρον τῆς Κυβερνήσεως
Κύριον Ἀλέξανδρον Κορυζήν

Ὁ υἱός μου, Εὐάγγελος Ἰ. Ἰωαννίδης, ἀπωλέσθη εἰς τὰς ἐπιχειρήσεις τῆς Κλεισούρας.
Παρήγγειλα εἰς τοὺς τέσσαρας ἤδη ὑπηρετοῦντας υἱούς μου: Χρῆστον, Κώσταν, Γεώργιον καὶ Νίκον Ἰ. Ἰωαννίδην, νὰ ἐκδικηθῶσιν τὸν θάνατον τοῦ ἀδελφοῦ των.

Κρατῶ εἰς ἐφεδρείαν ἄλλους τέσσαρας: Πάνον, Ἀθανάσιον, Γρηγόριον καὶ Μενέλαον Ἰ. Ἰωαννίδη, κλάσεων 1917 καὶ νεωτέρων.

Παρακαλῶ κληθῶσιν ὀνομαστικῶς καὶ οὗτοι, εἰς πάσαν περίπτωσιν ἀνάγκης τῆς Πατρίδος ἢ τυχὸν ἀπωλείας ἑτέρου τέκνου μου πρὸς ἐκδίκησιν ἐχθροῦ.
Γνωρίσατε Βασιλέα μας ὅτι ὕστατον ἐπιφώνημα θέλει εἶναι:
ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΣ

Ἑλένη Ἰωάννου Ἰωαννίδου
Κυπαρισσία, 2 Φεβρουαρίου 1941

Τ

 

[maik900]

Πράγματα που δεν ήξερες για την 28η Οκτωβρίου
Μικρές και μεγάλες αλήθειες και άγνωστες πληροφορίες για την επέτειο του «ΟΧΙ» και της εισόδου της Ελλάδας στον πόλεμο.

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Την 28η Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα μπαίνει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είχε ξεκινήσει ήδη από το ’39. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα τα οποία δεν αναδεικνύονται συνήθως στους εορτασμούς και είναι ιδιαίτερα σημαντικά, αλλά και ενδιαφέροντα για να κατανοήσουμε τη γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στη χώρα.

Για να ξεσκονίσουμε λίγο τα γεμάτα λέξεις και γεγονότα ιστορικά σεντούκια εκείνης της εποχής, απευθυνθήκαμε στον κ. Μενέλαο Χαραλαμπίδη, ιστορικό και συγγραφέα που έχει ερευνήσει την Αθήνα της κατοχής, της αντίστασης, της απελευθέρωσης, έχοντας μάλιστα κάνει διδακτορική διατριβή – και μετέπειτα βιβλίο από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια – την «Εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα».

Η συνομιλία μαζί του φέρνει στο φως άγνωστες για πολλούς πτυχές της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.


Μια «γιορτή» για την αρχή του πολέμου

Είναι πολύ σημαντικό πως σε αυτήν την πρώτη φάση του Πολέμου, της εξάπλωσης δηλαδή των ναζιστικών δυνάμεων, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που κέρδισε τον αντίπαλό της. Γι’ αυτό άλλωστε πολλές φορές αναφέρεται ως παράδοξο πώς γιορτάζουμε την αρχή του πολέμου και όχι τη λήξη, όμως δεν είναι: μόνο η Ελλάδα θα μπορούσε να γιορτάσει την αρχή του πολέμου, αφού μόνο η Ελλάδα νίκησε σε αυτήν την πρώτη φάση

«Ήταν μάλιστα η πρώτη νίκη συμμαχικών δυνάμεων που αναπτέρωσε το ηθικό όλων των συμμάχων αφού έως τότε υπήρχαν μόνο ήττες. Αν δηλαδή δούμε πώς καταλήφθηκε όλη η υπόλοιπη Ευρώπη – Γαλλία, Σκανδιναβικές χώρες, Τσεχία κ.α. - στην Ελλάδα είχαμε την πρώτη ήττα του Άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.

Βρετανική προπαγανδιστική αφίσα υποστήριξης της ελληνικής πολεμικής προσπάθειας, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο – Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

»Επίσης, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως ακριβώς επειδή ηττήθηκαν οι Ιταλοί, αναγκάστηκαν να εισβάλουν στην Ελλάδα και οι Γερμανοί. Έτσι ήμασταν η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που πολέμησε ταυτόχρονα και κατά των δύο κύριων δυνάμεων του Άξονα: κατά των Ιταλών στο αλβανικό μέτωπο και κατά των Γερμανών που εισέβαλαν από τα βόρεια σύνορα της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας.

»Ένα τρίτο σημαντικό στοιχείο, είναι πως η Ελλάδα καταλήφθηκε από τρεις αξονικές δυνάμεις. Είχαμε δηλαδή τριπλή κατοχή – γερμανική, βουλγαρική, ιταλική – κάτι που συνέβη μόνο στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Η τριπλή αυτή κατοχή δημιούργησε τεράστια προβλήματα στην επιβίωση των ανθρώπων. Ουσιαστικά απαγόρευε τις οικονομικές συναλλαγές μεταξύ των τριών κατοχικών ζωνών για εμπορεύματα και ανθρώπους και ήταν από τους βασικούς λόγους πίσω από τον μεγάλο Λιμό της Κατοχής. Η τριπλή διαφορετική διοίκηση επιβάρυνε πάρα πολύ την κατάσταση στη χώρα», επισημαίνει ο κ. Χαραλαμπίδης.

Αναχώρηση για το Μέτωπο. Στρατιώτες στην Πλατεία Συντάγματος, Αρχείο ΕΡΤ – Πέτρος Πουλίδης

Ηθικόν ακμαιότατον και αντιφασιστικόν

Σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαδικασία του πολέμου, η Αθήνα σύμφωνα με τον κ. Χαραλμπίδη έζησε έντονα την πολεμική κινητοποίηση. Ο κόσμος συμμετείχε μαζικά δηλώνοντας παρόν στην γενική επιστράτευση που έγινε αμέσως μετά την 28η Οκτωβρίου και την κήρυξη του πολέμου.

«Είχαμε μαζική παραγωγή από τους αμάχους ειδών για την ένδυση και την υπόδυση των στρατιωτών, καθώς ο Ελληνικός στρατός δεν ήταν έτοιμος για μια τόσο μεγάλου μεγέθους κινητοποίηση. Οι Έλληνες πήγαν πρόθυμα να πολεμήσουν, αφού έβλεπαν έναν πατριωτικό και αντιφασιστικό αγώνα ενάντια στους Ιταλούς. Για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους η στάση τους ήταν μια απάντηση στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά η οποία είχε εγκαθιδρυθεί από το 1936.

»Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπήρχε φόβος και ανησυχία για το τι θα γίνει και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και μπορεί στην πρώτη φάση να είχαμε μεγάλες νίκες και απώθηση των Ιταλών στην Αλβανία, όταν όμως άρχισαν να καταφθάνουν χιλιάδες τραυματίες του μετώπου στην Αθήνα, τότε για πρώτη φορά οι Αθηναίοι άρχισαν να καταλαβαίνουν την άσχημη πλευρά του πολέμου μιας και μέχρι τότε πανηγύριζαν τις μεγάλες νίκες του ελληνικού στρατού. Οι ανάπηροι του πολέμου ήταν η πρώτη άσχημη εικόνα που ήρθε από το μέτωπο», περιγράφει χαρακτηριστικά.

Η άναρχη υποχώρηση και ο μεγάλος Λιμός

Ο τρόπος που κατέρρευσε το μέτωπο και η συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου οδήγησε σε μια άναρχη υποχώρηση του στρατού, με τους έλληνες στρατιώτες να αναγκάζονται να επιστρέψουν με τα πόδια στην Αθήνα και αλλού.

«Δεν υπήρχε μια οργανωμένη υποχώρηση. Σκεφτείτε πόσο ήδη καταπονημένοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι με τις μάχες στα βουνά και μετά αναγκάστηκαν να περπατήσουν μέχρι τις πόλεις, κάτι αδιανόητο για εμάς σήμερα. Είχαμε επίσης την τραγική εικόνα στρατιώτες του αλβανικού μετώπου που είχαν εγκλωβιστεί στην Αθήνα, κυρίως άνθρωποι από την Κρήτη και άλλα νησιά που δεν είχαν τα μέσα για να γυρίσουν στα χωριά τους, να πεθαίνουν από το λιμό της Κατοχής που ξεκίνησε αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή και κορυφώθηκε το χειμώνα του ’41. Ήρωες του αλβανικού μετώπου πεθαίναν από την πείνα στην πόλη.

Διανομή συσσιτίου στην Αθήνα, Αρχείο ΕΡΤ – Πέτρος Πουλίδης

»Πολλοί από αυτούς τους ανάπηρους πολέμου, οι οποίοι μετέπειτα οργανώθηκαν στην Αντίσταση και στο ΕΑΜ, πιάστηκαν στο περίφημο Μπλόκο των Νοσοκομείων τον Νοέμβρη του 1943 από τα τάγματα ασφαλείας και παραδόθηκαν πολλοί από αυτούς στους Γερμανούς για να εκτελεστούν. Συνήθως αναφερόμαστε μόνο στους ανάπηρους του μετώπου, αλλά δεν αναφέρουμε τι απέγιναν αυτοί οι ανάπηροι στη συνέχεια», προσθέτει.

 

[maik900]

Η στάση του Μεταξά

Όπως λέει ο κ. Χαραλαμπίδης, «Ο Μεταξάς δεν είχε αρνηθεί τη γοητεία που του ασκούσε ο φασισμός, πολλά χρόνια πριν, όχι μόνο το ’36 που έγινε Δικτάτορας. Από πριν πίστευε σε αυτήν την πολιτική λύση. Ήταν δηλαδή συγγενική πολιτική δύναμη του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού.

»Όμως από την άλλη πλευρά, πίστευε πώς τα συμφέροντα της Ελλάδας ήταν με τη Μεγάλη Βρετανία. Οπότε προσπάθησε να κρατήσει ουδέτερη στάση για να μην εμπλακεί η χώρα στον πόλεμο και γι’ αυτό δεν απαντά στις προκλήσεις των Ιταλών με τη βύθιση της Έλλης στις 15 Αυγούστου του ’40. Προσπαθεί να μην προκαλέσει και να κρατήσει μια ουδέτερη στάση μήπως και μπορέσει να κρατήσει την Ελλάδα εκτός πολέμου.

»Το τελεσίγραφο όμως του ιταλού πρέσβη που ζητά να επιτραπεί στον ιταλικό στρατό να μπει στα ελληνικά εδάφη, είναι κάτι που ο Μεταξάς δεν μπορεί να δεχτεί. Γυρνώντας το ερώτημα ανάποδα: Θα μπορούσε να πει το «ναι» ο Μεταξάς δεδομένου του κλίματος που υπήρχε στην Ελλάδα με τη δικτατορία τεσσάρων ετών και δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάποιος προηγούμενος ηγέτης που να συνθηκολόγησε με αυτόν τον τρόπο; Ήταν πολύ δύσκολο να δεχτεί να παραδώσει τη χώρα στην Ιταλία, ακόμα και τις φιλικότερες σχέσεις να είχε με τον Μουσολίνι. Δεν έχει να κάνει βέβαια μόνο με το θέμα των πολιτικών ισορροπιών, αλλά και με το θέμα του πατριωτισμού – αν έλεγε το «ναι» θα είχε μια ολόκληρη κοινωνία εναντίον του».

Προσωπικό ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά. Στην εγγραφή της 28ης Οκτωβρίου αναφέρει: «Νύκτα στις τρεις με ξυπνούν… Έρχεται ο Grazzi. – Πόλεμος! … Αναφέρω Βασιλέα – Καλώ Πάλαιρετ και ζητώ βοήθειαν Αγγλίας – Κατεβαίνω 5 Υπουργικόν Συμβούλιον … Φανατισμός του λαού αφάνταστος … Βομβαρδισμοί. Σειρήνες. … Ο Θεός βοηθός!!», Γενικά Αρχεία του Κράτους – Κεντρική Υπηρεσία

Η επιστημονική έρευνα και ο επίσημος λόγος

Η αναντιστοιχία προόδου της επιστημονικής ιστορικής έρευνας και του επίσημου λόγου για τις επετείους είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε, σύμφωνα με τον κ. Χαραλαμπίδη.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «άλλο πράγμα ο επίσημος λόγος που γίνεται στις παρελάσεις και στις σχολικές εορτές και άλλο πράγμα η επιστημονική έρευνα. Δυστυχώς, ο επίσημος λόγος επαναλαμβάνεται χωρίς να ανανεώνεται τη στιγμή που η επιστημονική έρευνα έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Έχουν προκύψει πάρα πολλά δεδομένα για τη δύσκολη αυτή περίοδο, που δυστυχώς δεν έχουν ενσωματωθεί στον επίσημο λόγο, ο οποίος σαν αποτέλεσμα έχει μείνει λίγο απολιθωμένος.

»Γι’ αυτό βλέπουμε γενικά βαριεστημένο τον κόσμο με όλους αυτούς τους «παλαιού τύπου» εορτασμούς. Και αυτό παρά το ότι η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σημαντική επέτειος, βάζει την Ελλάδα στην αφετηρία μιας πάρα πολύ δύσκολης και τραυματικής δεκαετίας, η οποία ξεκινά με τον πόλεμο, συνεχίζεται με την κατοχή, συνεχίζει με τα Δεκεμβριανά και καταλήγει στον Εμφύλιο.

»Από την 28η Οκτωβρίου του ’40, μέχρι και τον Αύγουστο του ’49 που λήγει επίσημα ο Εμφύλιος, έχουμε μια πλήρη δεκαετία πολεμικών αναμετρήσεων και πολιτικών αναταραχών, η 28η Οκτωβρίου είναι το ξεκίνημα. Είναι πολύ σημαντικό να τη δούμε και σε σχέση με αυτά που ακολούθησαν αλλά και με αυτά που προηγήθηκαν. Γιατί η Ιστορία δεν γράφεται με χειρουργικές τομές, δεν γίνεται να αποκόψουμε μια περίοδο και να γιορτάζουμε αυτό χωρίς να ξέρουμε τι έγινε πριν και τι έγινε μετά.

»Πρέπει το κάθε γεγονός να το βλέπουμε στο ιστορικό του πλαίσιο για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε. Με άλλα μάτια βλέπουμε εμείς οι επαγγελματίες ιστορικοί την 28η Οκτωβρίου και με πολύ διαφορετικά μάτια δυστυχώς οι πολίτες της χώρας. Η διαφορά μας είναι η γνώση, που δεν περνάει στο ευρύ κοινό».

Αντί επιλόγου: Η σημασία της Δημόσιας Ιστορίας

«Είναι πολύ σημαντικό να γιορτάσουμε – όχι με στεγνές επετείους – κάτι που αφορά το παρελθόν. Πρέπει να προκαλέσουμε τον κόσμο να ασχοληθεί με το παρελθόν, να διαβάσει επιστημονικά συγγράμματα, απομνημονεύματα, ημερολόγια ανθρώπων που ζήσαν την περίοδο. Αυτό λέγεται Δημόσια Ιστορία και είναι ένας ολόκληρος κλάδος της ιστορικής επιστήμης», καταλήγει και προσθέτει:

«Το ζητούμενο είναι να καλύψουμε το μεγάλο χάσμα γνώσης που υπάρχει μεταξύ της επιστημονικής έρευνας και αυτών που ξέρει ο κόσμος. Γι’ αυτό η ακαδημαϊκή έρευνα πρέπει να βγει στο δημόσιο χώρο. Αλλά για να βγει, θα πρέπει να βρει τα κατάλληλα εργαλεία, πρέπει να κάνει πράγματα ενδιαφέροντα για τον κόσμο: Μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, κόμιξ. Πρέπει να βρούμε τρόπους για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για το παρελθόν.

»Κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τίποτα δεν λέγεται και τίποτα δεν δείχνεται. Για παράδειγμα, θα ήταν πολύ πιο ουσιαστικό, και γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, απλοί πολίτες σε κάθε πόλη να τυπώσουν τη φωτογραφία ενός Έλληνα στρατιώτη που σκοτώθηκε στο μέτωπο και να κάνουν μια πορεία, όχι απαραίτητα παρέλαση, στους κεντρικούς δρόμους της πόλης αναδεικνύοντας τα πρόσωπα αυτών που δώσαν τη ζωή τους. Είναι κάτι που τιμά πολύ πιο ουσιαστικά τη μνήμη των ανθρώπων αυτών.

»Στις τελετές αυτές πηγαίνουμε για να δούμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας ή να περάσουμε ωραία; Ή πηγαίνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των ανθρώπων; Ασχολούμαστε μόνο με την τελετή και έχουμε χάσει το περιεχόμενο, αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε στον τρόπο που γιορτάζουμε τις μεγάλες επετείους.

»Πρέπει να σκεφτούμε πριν κάνουμε μια εκδήλωση τι θέλουμε να πούμε στον κόσμο. Μια παρέλαση τι ακριβώς λέει για την 28η;. Εξηγεί πώς έγινε η κινητοποίηση; Δείχνει τι πέρασαν οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί στο αλβανικό μέτωπο; Τις δυσκολίες κάτω από τις οποίες πολέμησαν; Γιατί κέρδισαν τον πόλεμο; Τι έγινε μετά με αυτούς τους ανθρώπους;».

Ομολογω καποια δε τα ηξερα

 

[duke200]

Το 1940 ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς είχε ήδη προβλέψει αρκετά χρόνια πριν την ήττα του Αξονα και είχε προετοιμάσει άριστα το κράτος για τον Ελληνοιταλικο και Ελληνογερμανικο αγώνα 1940-41.
Σε αντιδιαστολή με το 1974 που οι κοιμωμενοι πολιτικοί μας (ή μήπως προδότες πολιτικοί μας) και ο ανόητος Ιωαννίδης δεν προέβλεψαν την έκταση της τουρκικής εισβολής, παρα τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών. Και το 39 όμως οι Ιταλοί διαβεβαίωναν το Μεταξά ότι δεν θα επιτεθούν στην Ελλάδα, ψέμα που φυσικά δεν έχαψε ο Μεταξάς

https://m.lifo.gr/articles/archaeol...es-giati-apantise-oxi-sto-italiko-telesigrafo

Sent from my ASUS_X00HD using Tapatalk
Υ

 

[Σάββας]

Γραμμή <<ΜΕΤΑΞΑ>> : http://www.ioannismetaxas.gr/Varius/GrammiMetaxa.html