ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ?

[stelios62]

Αντί να ζωγραφίσει τα πρωτοδοκιμαζομενα κάθετου εφορμησεως ... αρεοπλανα Στουκας ...!

 

[maik900]

20 παράξενα αλλά αληθινά πράγματα για το διάστημα​

Το σύμπαν είναι ένα παράξενο μέρος​

Το σύμπαν είναι ένα παράξενο μέρος. Είναι γεμάτο από μυστηριώδεις εξωγήινους πλανήτες, αστέρια που είναι πολύ μεγαλύτερα από τον Ήλιο, μαύρες τρύπες ανεξιχνίαστης δύναμης και πολλά άλλα παράξενα που φαίνεται να αψηφούν τη λογική.​

Παρακάτω, μπορείτε να πάρετε γεύση από ένα μικρό δείγμα των αμέτρητων ασυνήθιστων διαστημικών γεγονότων και για τον δικό μας πλανήτη αλλά και για το απέραντο σύμπαν πέρα από αυτό.

1. Χρειάζονται 9 χρόνια για να περπατήσουμε έως το φεγγάρι
2. Ο Άρης ονομάζεται Κόκκινος Πλανήτης λόγω του κόκκινου χρωματισμού του, ο οποίος προέρχεται από τη μεγάλη ποσότητα οξειδίου του σιδήρου, γνωστό στη Γη ως σκουριά, στην επιφάνεια του πλανήτη.
3. Η θερμοκρασία του Ερμή ποικίλλει από -173° C στη νυχτερινή του πλευρά έως 426° C κατά τη διάρκεια της ημέρας.
4. Eάν μπορείτε να εντοπίσετε τον Γαλαξία της Ανδρομέδας με γυμνό μάτι, τότε μπορείτε να δείτε κάτι που βρίσκεται 14,7 δισεκατομμύρια μίλια μακριά.
5. Ο Ήλιος είναι 400 φορές μεγαλύτερος από τη Σελήνη, αλλά και 400 φορές πιο μακριά από τη Γη, με αποτέλεσμα και τα δύο να φαίνονται να έχουν το ίδιο μέγεθος στον ουρανό μας.
6. Ο Δίας είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης. Θα μπορούσε να περιέχει όλους τους άλλους επτά πλανήτες μόλις στο 70% του όγκου του.
7. Τα αστέρια δεν λαμπυρίζουν μέχρι το φως τους να περάσει μέσα από την ατμόσφαιρα της Γης.
8. Αν η Γη είχε το μέγεθος μιας μπάλας του τένις, ο Ήλιος θα ήταν μια σφαίρα με διάμετρο 7,5 μέτρα, σε απόσταση 800 μέτρων.
9. Από τα 9.113 επίσημα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Σελήνης, μόλις τα 421 (4,6%) δεν είναι κρατήρες.
10. Αν οδηγούσες ένα αυτοκίνητο προς το πλησιέστερο αστέρι με ταχύτητα 110 χλμ./ώρα, θα χρειαζόσουν περισσότερα από 356 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσεις.
11. Το φεγγάρι του Ποσειδώνα, Τρίτωνας, είναι το πιο κρύο γνωστό αντικείμενο στο ηλιακό σύστημα με μέση θερμοκρασία επιφάνειας -235° C.
12. Όταν η Σελήνη είναι μισογεμάτη, εκπέμπει μόνο το 10% της φωτεινότητας της Πανσελήνου.
13. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι τα πρώτα αστέρια σχηματίστηκαν περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang.
14. Η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία είναι μια αντικυκλωνική καταιγίδα, 22 μοίρες νότια του ισημερινού του πλανήτη.
15. Αν φτιάχνατε μια σήραγγα από τη μια άκρη της Γης στην άλλη και πηδούσατε μέσα, θα φτάνατε στην άλλη πλευρά σε 42 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα, με τελική ταχύτητα 28 χιλιάδων χιλιομέτρων ανά ώρα.
16. Για να ξεφύγει από τη βαρύτητα της Γης, ένα διαστημόπλοιο πρέπει να ταξιδέψει με πάνω από 40.000 χιλιόμετρα ανά ώρα.
17. Χρειάζεται 1 δισεκατομμύριο δευτερόλεπτα για να φτάσει στη Γη το φως από ένα αστέρι που απέχει 31,7 έτη φωτός μακριά.
18. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός ολοκληρώνει μια τροχιά γύρω από τη Γη σε περίπου 90 λεπτά.
19. Τα σύννεφα της Αφροδίτης παγιδεύουν πολύ από τη θερμότητα του Ήλιου, καθιστώντας τη θερμοκρασία της την πιο καυτή στο ηλιακό σύστημα: 461° C.
20. Αν ο Γαλαξίας μας είχε το μέγεθος μιας μπάλας του τένις, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας (M31) θα βρισκόταν 1,7 μέτρα μακριά.

 

[karellen]

Στο (4) έχει κάνει λάθος,είναι 14,7 εκατομμύρια τρισεκατομμυρίων μίλια.
ή 14,7 000.000.000.000.000.000 μίλια.
Το (15) δεν είναι επίσης σωστό,στην άλλη άκρη της Γης θα φτάσεις μεν μετά από 42 λεπτά όχι όμως με την ταχύτητα που λέει το άρθρο αλλά με σχεδόν μηδενική!

 

[stelios62]

20 παράξενα αλλά αληθινά πράγματα για το διάστημα​

......
............. Αν φτιάχνατε μια σήραγγα από τη μια άκρη της Γης στην άλλη και πηδούσατε μέσα, θα φτάνατε στην άλλη πλευρά σε 42 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα, με τελική ταχύτητα 28 χιλιάδων χιλιομέτρων ανά ώρα

Ενστασις ..... γιατι να βγεις απο την αλλη μερια και να μην μεινεις στο κεντρο λογω βαρυτητας ?

 

[karellen]

Ενστασις ..... γιατι να βγεις απο την αλλη μερια και να μην μεινεις στο κεντρο λογω βαρυτητας ?

Αληθεύει,απλώς θέλει μια μικρή ώθηση να συνεχίσει.

 

[stelios62]

Blue led , πάλι Γιαπωνέζος ...

Ένα ωραίο βίντεο που εξηγεί γιατί ενώ κατασκευαστηκαν κόκκινο και πράσινο led περάσαν 30 χρόνια οπου με την αυστηρή επιμονή και εργασιομανια του ιαπωνα Νακαμουρα φτιάχτηκε το απαραίτητο μπλε ώστε να μπορεί πλέον με αυτά τα βασικά χρώματα (red-green-blue) να διαμορφώνεται οτιδήποτε άλλο χρώμα όπως π.χ. και το λευκό led.
Εύγε του.

 

[maik900]

Η απίστευτη ιστορία της δημιουργίας του ΠΡΟΠΟ: Δημιουργήθηκε στην κόλαση του Αουσβιτς​

Νεκροθάφτης ο πρώτος νικητής του​

Μπορεί σήμερα να έχει χάσει την αίγλη του λόγω του στοιχήματος, αλλά για δεκαετίες το Προ-Πο ήταν η ναυαρχίδα των τυχερών παιχνιδιών στην Ελλάδα.​

Το Προ- Πο έτσι όπως το ξέρουμε είχε αρχική έμπνευση και προέλευση την Ιταλία και την ιδέα ενός δαιμόνιου Ιταλού, που στη φρίκη του Άουσβιτς συνέλαβε ένα παιχνίδι προγνωστικών.

Ο Μάσιμο ντε λα Πέργκολα γεννημένος στην Τεργέστη το 1912, ξεκίνησε να εργάζεται από μικρός για να βοήθησει στο οικογενειακό πορτοφόλι.
Έπιασε δουλειά σαν εφημερίδα και πολύ σύντομα έγινε αθλητικός συντάκτης.

Όταν ήρθε ο Μουσολίνι στην εξουσία ο Μάσιμο μπήκε στην αντίσταση, και όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν προσπάθησε να διαφύγει στην Ελβετία.

Συνελήφθη και μέσα σε μια νύχτα έγινε ο κρατούμενος με το νούμερο 26.915.
Χρειάστηκε να αλλάξει 7 στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δούλευε στα λατομεία και έσπαγε πέτρες και κουβαλούσε πολύτιμα μέταλλα για τους Γερμανούς.

«Κακό πράγμα το στρατόπεδο συγκέντρωσης» θα πει αργότερα ο ίδιος: «Γίνεσαι ζώο, κτήνος. Μόνο άνθρωπος δεν είσαι. Κι εγώ από μέσα έλεγα: Οχι. Δεν πρέπει να γίνεις έτσι. Δεν πρέπει ν’ αφήσεις τον εαυτό του να φθαρεί. Εσύ πολέμησες στο βουνό και θα σε φάνε τώρα οι γαλατάδες; Κάτι πρέπει να κάνεις».

Για να προσπαθήσει να σώσει το μυαλό του έκλεβε χαρτί και μολύβι από τα γραφεία των Ναζιστών και σχεδίαζε ιδέες γύρω από το Ιταλικό ποδόσφαιρο, πως θα μπορούσε να αναγεννηθεί.

Εκεί συνέλαβε την ιδέα του 1-Χ-2. 12 αγώνες και οι φίλαθλοι θα πρέπει να προβλέψουν τα αποτελέσματα. Ο Μάσιμο ήξερε πως οι φίλαθλοι νιώθουν πως τα ξέρουν όλα και η πρόκληση να νικήσουν τους "άλλους παίκτες" θα γίνει μανία.

Όταν τελειώνει ο πόλεμος γυρνάει στην Ιταλία, δανείζεται από φίλους και συγγενείς και ιδρύει μια εταιρεία που συνάπτει συμφωνία με την Ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου και το παιχνίδι ξεκινάει.

Στην αρχή η ζήτηση είναι μικρή και ο Μάσιμο κάθε Κυριακή αντί για κέρδη γεμίζει μόνο χρέη.
Όμως ένας νεκροθάφτης κυριολεκτικά τον ανέστησε. Πιάνει το 12αρι κερδίζει ένα τεράστιο ποσό και οι εφημερίδες λόγω του ποσού και της ιδιότητας του νικητή τον κάνουν πρωτοσέλιδο.

Από εκείνη την στιγμή οι Ιταλοί κόλλησαν με το 1- Χ- 2. Η Ιταλική κυβέρνηση εθνικοποιεί την εταιρεία του και αυτός μένει χωρίς λεφτά και εταιρεία. Όμως οι συνάδελφοι του δημοσιογράφοι ξεκινούν πόλεμο με το Υπουργείο και το θέμα παίρνει τεράστιες διαστάσεις.

Τα ιταλικά δικαστήρια τον δικαιώνουν με μια τεράστια για την εποχή αποζημίωση, χρήματα που έφταναν για να μην εργαστεί ποτέ ξανά.

 

[maik900]

Η ιστορία της πιο γνωστής φωτογραφίας από Ολυμπιακούς Αγώνες​

Οι αθλητές και η αντιμετώπισή τους​

Υπάρχουν πολλές στιγμές που απαθανατίστηκαν γενικά στον αθλητισμό που παραμένουν αξέχαστες. Το ίδιο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια από αυτές, ίσως η πιο γνωστή, έχει από πίσω της μια πολύ σκληρή ιστορία.​

Ήταν μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία της διαμαρτυρίας μέσα από τον αθλητισμό. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην Πόλη του Μεξικού, αφού κέρδισαν χρυσό και χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα στον αγώνα των 200 μέτρων, οι Αμερικανοί δρομείς Tommie Smith και John Carlos σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια καθώς έπαιζε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η φωτογραφία που τραβήχτηκε έμεινε στην ιστορία και έγινε σύμβολο.


Οι υψωμένες γροθιές τους αναγνωρίστηκαν ευρέως ως σύμβολο του κινήματος «Black Power» και είχαν σκοπό να δείξουν αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους μαύρους σε όλο τον κόσμο. Αλλά στο έντονο πολιτικό κλίμα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Smith και ο Carlos δυσφημίστηκαν και απομακρύνθηκαν βίαια από τα αθλητικά δρώμενα.

@wikipedia.org
Τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ένα σημαντικό ζήτημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ μαινόταν και η Νότια Αφρική συνέχιζε να εφαρμόζει το βάναυσο καθεστώς του Απαρτχάιντ. Τόσο ο Smith όσο και ο Carlos ήταν μπροστάρηδες στο Olympic Project for Human Rights και γνώριζαν ότι ήθελαν να κάνουν κάποια μορφή δήλωσης στους αγώνες, ειδικά μετά τη δολοφονία εκατοντάδων φοιτητών - διαδηλωτών από τον μεξικανικό στρατό μόλις 10 ημέρες πριν από την άρχισαν οι αγώνες.

Όταν ανέβηκαν στο βάθρο, κανένας από τους δύο δεν φορούσε παπούτσια και ο Carlos κάλυψε το «ΗΠΑ» στη στολή του για να δείξει την απογοήτευσή του για τον αργό ρυθμό της χώρας του στην προώθηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Ο Αυστραλός δρομέας Peter Norman κέρδισε το ασημένιο και μαζί τους, φορώντας τα σήματα του Olympic Project for Human Rights, έδειξε την υποστήριξη του.

Ο Smith και ο Carlos αντιμετώπισαν συνέπειες για αυτή τους την κίνηση και σχεδόν αμέσως και αποβλήθηκαν από την Ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ. Αντιμετώπισαν επίσης απειλές θανάτου όταν επέστρεψαν στις ΗΠΑ και ο Smith διαπίστωσε ότι η στρατιωτική του καριέρα είχε τελειώσει.

Οι μελετητές έχουν διατυπώσει τη θεωρία ότι οι συνέπειες ήταν τόσο σοβαρές επειδή οι Αμερικανοί ηγέτες ένιωσαν ότι είχαν ντροπιαστεί μπροστά σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο. Η υποστήριξη για τη συμβολική κίνηση του Smith και του Carlos αυξήθηκε μόνο με την πάροδο του χρόνου και οι δυο τους τιμήθηκαν από τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα το 2016.

 

[jliordos]

Είμαστε στο 2024 και ο ρατσισμός καλά κρατεί.
Όσα και να έχουν γίνει, ότι και να προσπαθεί ο καθένας, όταν σε μια οικογένεια διδάσκεται να μισούν τα άλλα φύλα-χρώματα-εθνικότητες κλπ κλπ, τότε είναι απλά να είχαμε να λέγαμε.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να είμαστε και αρμονική κοινωνία, πράγμα που εμείς δεν θα το προλάβουμε να το ζήσουμε

 

[maik900]

Η σκουριασμένη πόλη που η θάλασσα εξαφανίζει λίγο λίγο κάθε μέρα​

Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε​

Θα μπορούσε να είναι σκηνικό από μετα αποκαλυπτική ταινία του Χόλιγουντ, όμως αποτελεί πόλη που κατοικείται ακόμα και σήμερα και παρουσιάζει σημάδια εγκατάλειψης.​

Ανοιχτά των ακτών του Αζερμπαϊτζάν, στη Κασπία Θάλασσα, βρίσκεται η πόλη Neft Dashlari.

Πρόκειται για μια πόλη που μοιάζει με τεράστια πλατφόρμα εξόρυξης και σήμερα φιλοξενεί 2500 κατοίκους.

Κατασκευάστηκε από το σοβιετικό καθεστώς, επί εποχής Στάλιν και δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί εργαζόμενους που βοήθουσαν στην εξόρυξη πετρελαίου στην περιοχή.

Το 1949 οι μηχανικοί της Ρωσίας βρήκαν τεράστια αποθέματα πετρελαίου στην περιοχή και αμέσως ξεκίνησε το χτίσιμο της πόλης, που περισσότερο μοιάζει με ένα δίκτυο τεχνητών νησιών.

'Ηταν τόσο μεγάλη η παραγωγή που στη πόλη κατασκεύαστηκαν, γήπεδα, κινηματογράφοι, δάση, εργοστάσια παραγωγής τροφίμων, οτιδήποτε χρειαζόταν για να είναι ικανοποιημένοι οι εργάτες στην εξόρυξη πετρελαίου.

Εκεί ζούσαν περίπου 5000 εργαζόμενοι με τις οικογένειες του και πριν διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση, ήταν από τις πόλεις που προσέφεραν πολλά στην οικονομία του καθεστώτος.

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ αφέθηκε στη μοίρα του, με πολλά από τα τμήματα να καταρρέουν και να βυθίζονται στη θάλασσα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της πόλης σήμερα είναι σκουριασμένο.

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι περίπου 30 εκατομμύρια τόνοι πετρελαϊκών πόρων εξακολουθούν να εξορύσσονται και πως η τοποθεσία μπορεί να λειτουργήσει για περίπου 10 χρόνια.

 

[maik900]

Τι είναι το Σύνδρομο Πικα και πόσο επικίνδυνο είναι​

Οι επιστήμονες εφιστούν την προσοχή των γονέων​

Η Pica είναι μια διατροφική διαταραχή κατά την οποία ένα άτομο τρώει πράγματα που συνήθως δε θεωρούνται τροφή. Τα μικρά παιδιά συχνά βάζουν στο στόμα τους μη φαγητά (όπως γρασίδι ή παιχνίδια) επειδή είναι περίεργα για τον κόσμο γύρω τους. Αλλά τα παιδιά με pica (PIE-kuh) κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό ...​

Ποιους επηρεάζει η Pica;
Το Pica μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά τείνει να συμβεί σε τρεις συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

• Μικρά παιδιά, ιδιαίτερα αυτά κάτω των 6 ετών.
• Άτομα που είναι έγκυες.
• Άτομα με ορισμένες παθήσεις ψυχικής υγείας, ιδιαίτερα διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, διανοητικές αναπηρίες ή σχιζοφρένεια.

Πόσο κοινό είναι το pica;
Το Pica είναι μια σχετικά κοινή πάθηση, αλλά οι ειδικοί δεν είναι σίγουροι πόσο συχνή είναι. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι οι ερευνητικές μελέτες συχνά δεν χρησιμοποιούν τον ίδιο ορισμό για αυτήν την πάθηση.

Είναι επίσης σύνηθες για τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης να αγνοούν εντελώς την πάθηση. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν οι άνθρωποι δεν το λένε στον γιατρό τους ή δεν αναφέρουν σημάδια στα παιδιά τους.

Ένας ακόμη λόγος είναι ότι τα βρέφη και τα μικρά παιδιά βάζουν συχνά πράγματα στο στόμα τους, κάτι που αποτελεί μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξής τους. Αυτό το είδος pica συνήθως εξαφανίζεται από μόνο του πολύ γρήγορα.

Ποια είναι τα σημάδια και τα συμπτώματα του Pica;
Τα άτομα με pica ποθούν και τρώνε μη διατροφικά είδη όπως:

• βρωμιά
• πηλός
• βράχους
• χαρτί
• πάγος
• κραγιόνια
• μαλλιά
• κιμωλία
• περιττώματα (κοπράνα)

Προβλήματα υγείας μπορεί να εμφανιστούν σε παιδιά με pica, ανάλογα με το τι τρώνε. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Σιδηροπενική αναιμία
• δηλητηρίαση από μόλυβδο, από κατανάλωση βρωμιάς ή τσιπς βαφής με μόλυβδο
• δυσκοιλιότητα ή διάρροια, από την κατανάλωση πραγμάτων που το σώμα δεν μπορεί να αφομοιώσει (όπως τρίχες)
• εντερικές λοιμώξεις, από την κατανάλωση χώματος ή περιττωμάτων που έχουν παράσιτα ή σκουλήκια
• εντερική απόφραξη, από την κατανάλωση πραγμάτων που φράζουν τα έντερα
• τραυματισμοί στο στόμα ή στα δόντια

Πώς αντιμετωπίζεται το Pica;
Οι γιατροί μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς να διαχειριστούν και να σταματήσουν συμπεριφορές που σχετίζονται με το pica. Για παράδειγμα, μπορούν να συνεργαστούν με τους γονείς για τρόπους για να αποτρέψουν τα παιδιά από το να πάρουν τα μη φαγητά που τρώνε. Μπορεί να προτείνουν κλειδαριές για παιδιά και ψηλά ράφια για να κρατάτε τα αντικείμενα μακριά από την πρόσβαση.
Μερικά παιδιά με pica χρειάζονται βοήθεια από ψυχολόγο ή άλλο επαγγελματία ψυχικής υγείας. Εάν αυτές οι θεραπείες δεν έχουν αποτέλεσμα, οι γιατροί μπορούν επίσης να συνταγογραφήσουν φάρμακα.

 

[maik900]

Αντι Φαν ντερ Μέιντε: Ίσως μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες αυτοκαταστροφής​

Ένα ταλέντο που χάθηκε στους εθισμούς​

Όταν έρθει η επιτυχία, που συνήθως συνοδεύεται από μερικά εκατομμύρια ευρώ, στο ποδόσφαιρο, πρέπει να είσαι ικανός να την διαχειριστείς. Εκεί ξεχωρίζουν οι καλοί παίκτες από τους σπουδαίους.​

Όταν ο Άντι Φαν ντερ Μέιντε πάτησε χορτάρι, όλοι μιλούσαν για ένα παικταρά που θα αφήσει ιστορία. Ο Ολλανδικός τύπος έγραφε για αυτόν ότι είναι το επόμενο χρυσό παιδί του ολλανδικού ποδοσφαίρου. Πράγματι ήταν μέλος μιας ομάδας με τρομερούς συμπαίκτες που τη σεζόν 2002-2003 έκανε την Ευρώπη να παραμιλά με το ποδόσφαιρο που έπαιζε, φθάνοντας στους 8 του Champions League.

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Γούεσλι Σνάιντερ, Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ, Μίντο, Κρίστιαν Κίβου και ο Μέιντε εξαργύρωσαν τις εκπληκτικές εμφανίσεις τους με μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων.

Ο Μέιντε πήγε στην Ίντερ όπου έμεινε για δύο χρόνια και μετά με ένα συμβόλαιο "χρυσάφι" βρέθηκε στην Έβερτον.

Εκεί ξεκίνησε και η κατηφόρα. Στο Λίβερπουλ, συνάπτει σχέση με μια strip club, που τον μυεί στο κόσμο του αλκοόλ και της κοκαίνης. Μάλιστα η γυναίκα του προσέλαβε ιδιωτικό ντετέκτιβ για να έχει αποδεικτικά στοιχεία και σε μια παρακολούθηση βρέθηκε να κάνει σeξ μέσα στο πανάκριβο αμάξι του σε δημόσιο χώρο.

Για ποδόσφαιρο ούτε λόγος, αφού στις προπονήσεις εμφανίζοταν είτε μεθυσμένος είτε άυπνος από τα ξενύχτια. Μάλιστα συνελήφθη από τους υπεύθυνους της ομάδος να κλέβει υπνωτικά χάπια από τον γιατρό της Έβερτον, για να μπορέσει να κοιμηθεί, αφού η κοκαίνη τον κρατούσε ξάγρυπνο.

Στα 26 του έτη θεωρούνταν πρώην ποδοσφαιριστής. Παίρνει μεταγραφή για την Αϊντχόφεν, όπου στους 6 μήνες που τον ανέχτηκαν, δεν έπαιξε ούτε λεπτό.

Στα 31 του βρίσκεται να παίζει σε ερασιτεχνική κατηγορία της Ολλανδίας.

Αφού αποσύρεται δοκιμάζει την τύχη του στις πολεμικές τέχνες, όπου οι επιδόσεις του ήταν κωμικοτραγικές.

Η τελευταία φορά που απασχόλησε τον τύπο ήταν όταν αναίσθητος μεταφέρθηκε σε κλινική αποτοξίνωσης, έχοντας καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ και ναρκωτικών.

 

[maik900]

Ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής που έπαιξε στο εξωτερικό​

Μάλλον δεν είναι αυτός που είχατε στο μυαλό σας​

Η πρώτη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό έγινε πολύ πιο πριν απ’ όσο νομίζουμε. Ίσως να νομίζατε ότι ξέρατε την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, αλλά αν δεν έχετε ψάξει βαθιά μέσα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε μάλλον πέσατε έξω.​

Η ποδοσφαιρική ιστορία του Κώστα Χούμη μοιάζει έτσι και αλλιώς σαν παραμύθι. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1913 και σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Πειραιωτών, μεγάλωσε σε πλούσιο περιβάλλον, με τον πατέρα του να είναι βιομήχανος σιδήρου. Το ποδόσφαιρο του άρεσε πολύ και έπαιξε αρχικά στον Ποσειδώνα Γλυφάδας.

Όταν πείστηκε από έναν φίλο του να δοκιμαστεί στον Παναθηναϊκό, ένας άλλος φίλος του που αγωνιζόταν στον Εθνικό Πειραιώς, πρόλαβε να τον να στραφεί προς τα εκεί. Αμέσως κατάλαβαν το ταλέντο του και αγωνίστηκε στην ομάδα από 1934 μέχρι το 1936. Είχε καλή ντρίμπλα, ήταν γρήγορος και πολύ καλός στο ψηλό παιχνίδι.

Δεν άργησε να κλιθεί και στην Εθνική Ελλάδας. Και η μοίρα τον έφερε να αγωνιστεί με το εθνόσημο στους Βαλκανικούς Αγώνες που έγιναν στο Βουκουρέστι. Εκεί τον είδαν μάτια από τη Βένους Βουκουρεστίου, ομάδας που διεκδικούσε το πρωτάθλημα της χώρας της κάθε χρόνο εκείνη την περίοδο, αν και διαλύθηκε εν τέλει το 1949.

Του προσέφεραν γη και ύδωρ για να μετακομίσει στη Ρουμανία και σε εκείνον άρεσε σαν ιδέα. Η οικογένειά του όμως αντέδρασε επίμονα. Η Βένους όμως κατάλαβε τον λόγο που καθυστερούσε η υπόθεσή του και απέστειλε στον Πειραιά δυο εκπροσώπους της για να τον πείσουν. Κάτι που και έγινε.

Ο Χούμης τον Αύγουστο του 1936 μετακόμισε στον Βουκουρέστι, έναντι του εξωφρενικού για την εποχή ποσού του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Ήταν ένα ποσό που ακόμα και εύρωστοι άνθρωποι δεν είχαν στους λογαριασμούς τους, με το μεροκάματο τότε να είναι 60 δραχμές. Αυτό σήμαινε πως ένας εργαζόμενος έβγαζε 21.600 δραχμές το χρόνος και χρειαζόταν σχεδόν μισό αιώνα να κερδίσει ένα εκατομμύριο δραχμές.

Το επόμενο καλοκαίρι πήρε 40 ημέρες άδεια για να τις περάσει με τους δικούς του στην Ελλάδα. Ο Εθνικός έκανε ότι μπορούσε για να τον πείσει να επιστρέψει. Και ο Χούμης μετά τη λήξη της άδειάς ρου δεν επέστρεψε. Η Βένους τον εντόπισε και του προσέφερε ακόμα 300 χιλιάδες για να επιστρέψει στην ομάδα. Ο Εθνικός τον κράτησε αλλά μόλις μερικές ημέρες. Ο αντιπρόεδρος της ρουμανικής ομάδας ταξίδεψε αυτοπροσώπως στον Πειραιά και προσέφερε άλλο 1 εκατομμύριο δραχμές. Και έτσι ο Χούμης επέστρεψε.

Με τη φανέλα της Βένους κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Ρουμανίας. Ύστερα αγωνίστηκε για έναν χρόνο στη Ραπίντ Βουκουρεστίου, ύστερα στην Γκαζ Μετάν για δυο χρόνια και έναν ακόμα στην Αράντ, όπου και κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 37 ετών.

Αγωνίστηκε 9 φορές με το εθνόσημο σκοράροντας 7 γκολ, ενώ είχε και δυο συμμετοχές στην Εθνική Ρουμανίας, πετυχαίνοντας ένα γκολ, όταν πήρε τη ρουμανική υπηκοότητα. Ύστερα ασχολήθηκε και λίγο με την προπονητική, περνώντας από τους πάγκους του Αιγάλεω, του Εθνικού, του ΠΑΣ Γιάννινα και της Εθνικής Ερασιτεχνικής Ομάδας.

Πέθανε από εγκεφαλικό στις 20 Ιουλίου του 1981, σε ηλικία 68 ετών. Πολλοί τον ξέχασαν αλλά η ιστορία όχι. Γιατί γι’ αυτήν δεν ήταν μόνο ο πρώτος Έλληνας που πήρε μεταγραφή στο εξωτερικό αλλά και ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

 

[stelios62]

"....Ο Χούμης τον Αύγουστο του 1936 μετακόμισε στον Βουκουρέστι, έναντι του εξωφρενικού για την εποχή ποσού του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Ήταν ένα ποσό που ακόμα και εύρωστοι άνθρωποι δεν είχαν στους λογαριασμούς τους, με το μεροκάματο τότε να είναι 60 δραχμές. Αυτό σήμαινε πως ένας εργαζόμενος έβγαζε 21.600 δραχμές το χρόνος και χρειαζόταν σχεδόν μισό αιώνα να κερδίσει ένα εκατομμύριο δραχμές....."

Α! Ενταξει βρε παιδι μου ο τιμαριθμος ψιλο-διπλασιαστηκε ..... γιατι π.χ. τωρα για το ιδιο αριθμητικο ποσον με μεροκαματο 26 ευρω εναν ολοκληρο αιωνα και κατι ψιλα θα τον χρειαστεις .... για μια δευτεραντζα παικτη ......!

Μπάτζετ ελληνικών ομάδων 2024: Πώς διαμορφώνεται σήμερα η χρηματιστηριακή τους αξία

Ποια είναι η χρηματιστηριακή αξία των 14 ομάδων της Stoiximan Super League την αγωνιστική περίοδο 2023/24; Ποιοι είναι οι ποδοσφαιριστές με τη μεγαλύτερη αξία!

www.foxbet.gr

 

[maik900]

7 παράξενες αλήθειες που ισχύουν για κάποιες χώρες​

Μάλλον δεν τις γνωρίζατε​

Υπάρχουν 195 χώρες στον κόσμο. Κάποια πράγματα για αυτές τα ξέρουμε πολύ καλά, ενώ κάποιες άλλες δεν τις γνωρίζουμε καθόλου, ίσως ούτε καν την ύπαρξή τους.​

Κάποια πράγματα που συμβαίνουν σε αυτές μάλλον δεν τα έχουμε ακούσει. Όπως τα παρακάτω επτά. Που όντως είναι αρκετά παράξενα. Αλλά στον κόσμο μόνο παράξενα συμβαίνουν, οπότε η εντύπωση δεν είναι μεγάλη, Αλλά υπάρχει. Και προκαλεί σίγουρα ενδιαφέρον…

• Τα περισσότερα αυτοκινητιστικά ατυχήματα ανά κάτοικο, γίνονται στην Εσθονία. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
• Η Σαουδική Αραβία δεν έχει ούτε ένα φυσικό ποτάμι.
• Η πιο αραιοκατοικημένη χώρα στον κόσμο είναι η Μογγολία, με μόλις 4 κατοίκους ανά 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
• Στην Παπούα Νέα Γουινέα, ομιλούνται πάνω από 800 διαφορετικές γλώσσες.
• Στην γειτονική Τουρκία, το χρώμα για το πένθος δεν είναι το μαύρο, αλλά το βιολετί.
• Το έδαφος της Λιβύης αποτελείται κατά 99% από έρημο, και την καθιστούν την πιο άγονη χώρα στον κόσμο.
• Η Νέα Ζηλανδία ήταν η πρώτη χώρα που έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, το 1893.

 

[maik900]

Ποια είναι η σιωπηλή γενιά: Zoυν ανάμεσά μας​

Τα Χρόνια Γέννησης της Σιωπηλής Γενιάς​

Φωτογραφία από JoEllen Moths

Πριν υπάρξουν οι Baby Boomers, υπήρχε η Silent Generation - η σιωπηλή γενιά - μια ομάδα ανθρώπων της οποίας η ισχύς δεν πρέπει να υποτιμηθεί.​

Αναμφίβολα είστε εξοικειωμένοι με τους Millennials, τον όρο που χρησιμοποιείται για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 και 1996 που φαίνεται να κυριαρχούν στους τίτλους των εφημερίδων λόγω των γενετικών τους χαρακτηριστικών όπως είναι γνώστες της τεχνολογίας, ζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ασχολούνται με την πολιτική, αγαπούν τα ταξίδια και είναι προσεκτικοί με τα λεφτά τους.

Πιθανότατα έχετε ακούσει επίσης για τη Generation Z (παλαιότερα γνωστή ως Post-Millennials), που γεννήθηκαν μεταξύ 1997 και 2012, και πλέον και τη Generation Alpha, που περιλαμβάνει όσους γεννήθηκαν μετά το Gen Z και έως το 2025. Εχουμε όμως και τη Generation X, οι οποίοι γεννήθηκαν μεταξύ 1965 και 1980.

Αλλά υπάρχει ένα άλλο κύμα γενεών που ζει ανάμεσά μας - η Σιωπηλή Γενιά. Και παίζουν βασικό ρόλο στη σύγχρονη κουλτούρα.

Τα Χρόνια Γέννησης της Σιωπηλής Γενιάς
Η Silent Generation αποτελείται από ανθρώπους που γεννήθηκαν πριν από το 1946 και έχουν διαμορφωθεί και διαμορφωθεί από ένα μοναδικό σύνολο συνθηκών. Η πρώιμη ζωή για τη Silent Generation επηρεάστηκε από τα γεγονότα και τις συνέπειες τόσο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όσο και της Μεγάλης Ύφεσης, οδυνηρά κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας που ενημέρωσαν τα συναισθήματά τους για την εγχώρια ζωή και την οικονομική ασφάλεια.

Εξαιτίας αυτού, η Silent Generation συνήθως αντιμετωπίζει πολύ καλά τον χειρισμό των αντιξοοτήτων. Μια έρευνα του 2020 έδειξε ότι οι ερωτηθέντες στην κατηγορία ζούσαν στην πανδημία του COVID-19 με μια στωική αισιοδοξία, με μόλις 23 τοις εκατό να αναφέρει ότι ανησυχούσε για την ψυχολογική τους ανταπόκριση, σε σύγκριση με το 56 τοις εκατό της Γενιάς Ζ. Ενώ η Σιωπηλή Γενιά μπορεί να αισθάνεται τη συναισθηματική πίεση, είναι πιο κατάλληλοι να μην την εκφράζουν, έτσι πήρε το όνομά της η Silent Generation.

Τα κοινά χαρακτηριστικά της σιωπηλής γενιάς​

Σε γενικές γραμμές, η Σιωπηλή Γενιά εκτιμά τη σταθερότητα της ειρήνης, ασπάζεται τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες και θεωρεί λίγα ως δεδομένα. Στη δουλειά, είναι αποτελεσματικοί παίκτες της ομάδας. Είναι μια γενιά που μεγάλωσαν ως παιδιά και έφηβοι με καταπίεση και βίωσαν σε ακραίο βαθμό τον φόβο του πολέμου. Οι χαρές και οι απολαύσεις της ζωής ήταν για αυτούς λέξεις και έννοιες παντελώς ξένες.

Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς εργάστηκαν σκληρά και έχτισαν τα θεμέλια του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε σήμερα. Είναι η τελευταία γενιά που δεν επηρεάστηκε (εργασιακά) από την τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων χρόνων, καθώς είχαν ήδη αποσυρθεί από την αγορά εργασίας. Το σημαντικότερο, ίσως, για τους ανθρώπους της Σιωπηλής Γενιάς, εξάλλου, είναι να νιώθουν χρήσιμοι. Παρά το παρατσούκλι, η Silent Generation έχει φωνή, και είναι μια φωνή που έχει μέσα της, εμπειρία δεκαετιών.

 

[maik900]

Η έννοια της παραδοσιακής οικογένειας αλλάζει: Τι να περιμένουμε​

Tα παιδιά που γεννιούνται τώρα θα συναντήσουν τους περισσότερους από τους προπάππους τους, αλλά δεν θα έχουν πολλά αδέρφια ή ξαδέρφια και περισσότερες γυναίκες θα πεθάνουν μόνες​

Γράφει η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΟΥ Δημοσίευση 17/1/2024 | 15:42​

Σχολιάστε

Σε όλο τον κόσμο, οι οικογένειες συρρικνώνονται. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 2024 δεν θα έχει σχεδόν καθόλου αδέρφια ή ξαδέρφια.​

Ταυτόχρονα, οι οικογένειες γίνονται όλο και πιο κάθετες, οπότε θα γνωρίζει όλους τους παππούδες και τη γιαγιά της και τους περισσότερους προπαππούδες της.

Εάν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, το ίδιο το παιδί θα έχει μόνο ένα παιδί ή ίσως και κανένα παιδί. Η οικογένεια αραιώνει και «πλευρικά», δηλαδή όσον αφορά στα αδέλφια, τα ξαδέλφια και τους θείους. «Αυτό που ονομάζουμε πλευρική συγγένεια πρόκειται να αλλάξει. Ο αριθμός των αδερφών, των ξαδέρφων, των θείων, των θείων και των ανιψιών θα μειωθεί», τονίζει και προσθέτει: «θα βλέπουμε όλο και περισσότερες οικογένειες με το πέρασμα των γενεών, με περισσότερους ηλικιωμένους και μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας μεταξύ των “κάθετων” συγγενών».

Μέχρι τα 35 της, το συγγενικό της δίκτυο θα είναι το μικρότερο στη σύγχρονη εποχή. Και όταν φύγει από τη ζωή, σε μεγάλη ηλικία, μάλλον θα πεθάνει μόνη της. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη, τέτοιες είναι οι συνέπειες της δυναμικής που οι δημογράφοι έχουν παρατηρήσει και έχουν προβάλει από τώρα έως το τέλος του αιώνα.
Οι ερευνητές δεν αμφιβάλλουν ότι η οικογένεια - ανεξάρτητα από το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι στο μέλλον - θα συνεχίσει να εκτελεί τις λειτουργίες του καταφυγίου και της υποστήριξης που εκπληρώνει από την αρχή της ανθρώπινης εξέλιξης. Αλλά προσθέτουν ότι είναι απαραίτητο να ενισχυθούν οι θεσμοί και οι λειτουργίες δημόσιας βοήθειας όπου υπάρχουν και, στις περισσότερες χώρες, να αρχίσει η οικοδόμησή τους.

Το δίκτυο συγγένειας που αποτελείται από τον αριθμό των εν ζωή προπαππούδων, παππούδων, γονέων, παιδιών, εγγονιών και δισέγγονων, καθώς και θειών, θειών, ξαδέρφων και ανιψιών και ανιψιών, το μέγεθος της οικογένειας συρρικνώνεται σταθερά από το 1950.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό PNAS, μια γυναίκα που ήταν 65 ετών στα μέσα του περασμένου αιώνα είχε 41 συγγενείς κατά μέσο όρο παγκοσμίως. Μόλις 150 χρόνια αργότερα, το 2095, μια άλλη γυναίκα της ίδιας ηλικίας θα έχει μόνο 25 συγγενείς.

Οι χώρες δεν έχουν ακολουθήσει τις ίδιες τάσεις παγκοσμίως: οι πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες έχουν ήδη κάνει την κλασική δημογραφική τους μετάβαση (από τα υψηλά ποσοστά γεννήσεων και θνησιμότητας στα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων και θνησιμότητας), ενώ πολλά άλλα έθνη βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια αυτής της επανάστασης.

Ορισμένες χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία και η Ισπανία, φαίνεται να έχουν εισέλθει σε ένα είδος μετάβασης. Δύο παραδείγματα καταδεικνύουν ξεκάθαρα τη διαστρέβλωση του μέσου όρου: το 1950, μια γυναίκα που έφτασε στην ηλικία των 65 ετών στη Ζιμπάμπουε είχε πολλούς συγγενείς να τη φροντίζουν: 82 άτομα, μεταξύ των οποίων αδέρφια, ξαδέρφια, παιδιά, εγγόνια, ανίψια... ακόμη και ένα ή δύο παππούδες.

Η Clara Cortina, ερευνήτρια στην Ομάδα Κοινωνικοδημογραφικής Έρευνας (DemoSoc) του Πανεπιστημίου Pompeu Fabra, προσφέρει δύο πειστικά στοιχεία: «Το ένα τέταρτο των γυναικών που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1970 δεν έχουν κάνει παιδιά και βιολογικά δεν μπορούν πλέον να κάνουν. Το ποσοστό των άτεκνων ανδρών είναι ακόμη υψηλότερο, έως και 30%. Δεν ξέρουμε ακόμα τι θα συμβεί με την επόμενη γενιά, τη γενιά του 1980», λέει. Σε τρεις δεκαετίες, όταν πλησιάσουν στο τέλος της ζωής τους, ίσως θα έχουν ένα αδερφάκι ή ανιψιά ή ανιψιό κοντά, αλλά πιθανότατα δε θα έχουν κανέναν.
Η γενιά σάντουιτς ονομάζεται έτσι επειδή ουσιαστικά «στριμώχνεται» μεταξύ της υποχρέωσης να φροντίζει τους γονείς της και τους απογόνους της
Στην Κίνα όμως συμβαίνει κάτι άλλο - βρίσκεται στο άκρο μιας παγκόσμιας τάσης: οι οικογένειες επιμηκύνονται σε σημείο που θα είναι σύνηθες φαινόμενο τα δισέγγονα και οι προπαππούδες να συνταντιούνται για αρκετά χρόνια, κάτι που σήμερα είναι σπάνιο στις σύγχρονες κοινωνίες.

Η γενιά σάντουιτς είναι μια ομάδα μεσήλικων ενηλίκων που φροντίζουν τόσο τους ηλικιωμένους γονείς τους όσο και τα δικά τους παιδιά. Η γενιά σάντουιτς ονομάζεται έτσι επειδή ουσιαστικά «στριμώχνεται» μεταξύ της υποχρέωσης να φροντίζει τους γονείς της, οι οποίοι μπορεί να είναι άρρωστοι, ανίκανοι να εκτελέσουν διάφορες εργασίες ή χρειάζονται οικονομική υποστήριξη, και των παιδιών που χρειάζονται οικονομική, σωματική, και συναισθηματική υποστήριξη...

H συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον.
Με πληροφορίες από την El Pais

 

[maik900]

Πως κάνουν τατουάζ οι φυλακισμένοι;​

Ο περιορισμός τους κάνει όλο και πιο εφευρετικούς​

Οι φυλακισμένοι γενικά έχουν αρκετά τατουάζ, σωστά; Ίσως έχουν κάνει τατουάζ στους κροτάφους και φτάνουν πάνω από το μέτωπο. Ίσως έχουν κάνει κάτι πιο καλαίσθητο στο στήθος, το χέρι, την πλάτη, κ.λπ.​

Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις, τίθεται το ερώτημα: Πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν πραγματικά τατουάζ στη φυλακή; Δεν υπάρχουν αίθουσες τατουάζ σε χώρους φυλακών αναμεμειγμένες με προγράμματα αποκατάστασης εργασίας, βιβλιοθήκες και αυλές γεμάτες μάγκες με που χρησιμοποιούν πλάκες από σκυρόδεμα για να σηκώνουν βάρη ή οτιδήποτε άλλο.

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αρκετά εφευρετικοί, ειδικά όταν πιέζονται και αφήνονται με ελάχιστες επιλογές. Τελικά, τι χρειαζόμαστε για να χτυπήσουμε τα τατουάζ; Χρειαζόμαστε ένα υγρό που να μπορεί να εγχυθεί υποδερμικά, αλλά μόνο μερικά χιλιοστά σε βάθος. Χρειαζόμαστε επίσης ένα εργαλείο βελόνας που μπορεί να σπρώξει το υγρό κάτω από το δέρμα και δεν χρειάζεται να είναι πραγματικά ηλεκτρικό (όπως η παραδοσιακή μέθοδος με σφυρί και ραβδί των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας, Tā moko). Πέρα από αυτό, απλά πρέπει να βεβαιωθείτε ότι η πληγή δεν θα μολυνθεί.

Όπως περιέγραψε ο Leon Kingsley (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) στο Business Insider το 2012, οι κρατούμενοι μπορούσαν να ξεκινήσουν με ένα ισιωμένο και ακονισμένο ελατήριο από ένα συρραπτικό που περνούσε μέσα από ένα περίβλημα στυλό και να το συνδέσουν σε έναν κινητήρα από κάτι σαν CD player , που τότε πουλήθηκε στην επιτροπεία. Το μελάνι, εν τω μεταξύ, μπορεί να προέρχεται από κάποια έξυπνη χημεία που χρησιμοποιεί βερνίκι για μπότες, baby oil και ένα φυτίλι για να πάρει αιθάλη, η οποία στη συνέχεια μπορεί να αναμιχθεί με νερό για να γίνει μελάνι. Αυτή η μέθοδος, όμως, είναι μόνο μία από τις πολλές.

Απορρίψτε βέβαια οποιεσδήποτε ιδέες έχετε σχετικά με τυποποιημένες και αμοιβαία αποδεκτές διαδικασίες που χρησιμοποιούν οι κρατούμενοι για να εμποτίσουν ο ένας τον άλλον με μελάνι στο δέρμα. Οι μέθοδοι και τα υλικά διαφέρουν από τόπο σε τόπο, χρόνο σε χρόνο και από περίσταση σε περίσταση. Αρκεί να πούμε ότι η πανταχού παρουσία των τατουάζ στη φυλακή δείχνει ακριβώς πόσο σημαντικά είναι για τους κρατούμενους, τις αισθήσεις τους και τους πολιτισμούς που εμφανίζονται πίσω από τα κάγκελα. Τι άλλο εκτός από την τέχνη θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο κρίσιμο για την έκφραση και την αποκατάσταση;

Ο καταδικασμένος δολοφόνος Chris Dankovich έγραψε στο Prison Writers, έναν ιστότοπο που περιλαμβάνει ιστορίες γραμμένες από κρατούμενους, «Η τέχνη του τατουάζ είναι ένας πυλώνας της παραοικονομίας και η κατανόηση των τατουάζ στη φυλακή είναι σημαντικό μέρος για να επιζήσεις στη φυλακή. Γίνεται κρυφά, με διαλείμματα για να κρυφτούν από τους φύλακες, και επιδεικνύονται περήφανα απ’ όσους τα έχουν». Τα τατουάζ είναι επίσης ένας τρόπος για να δείξουν το υπόβαθρο, τους οικογενειακούς δεσμούς και τις πεποιθήσεις κάποιου.

Και το πιο σημαντικό, όπως επισημαίνει εμμέσως ο Dankovich, είναι ότι δεν υπάρχει κανένας καλλιτέχνης τατουατζής πίσω από τα κάγκελα. Έχει κάνει πάνω του τατουάζ, λέει, όπως έχει κάνει και σε άλλους.

Ανατρέχοντας στο αρχικό παράδειγμα του Leon Kingsley, ο ίδιος περιγράφει λεπτομερώς την κατασκευή ενός πιστολιού και μελανιού για τατουάζ. Όπως αναφέραμε, ξεκινάνε με ένα ελατήριο συρραπτικού, το ισιώνουν και το επιμηκύνουν χρησιμοποιώντας θερμότητα. Εναλλακτικά, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ελατήριο από μια κλειδαριά συνδυασμού. Στη συνέχεια, χρησιμοποιούν γυαλόχαρτο για να κάνουν τη βελόνα πιο αιχμηρή. Τέλος, βάζουν τη βελόνα σε ένα άδειο στυλό και τη στερεώνουν σε κάποιο είδος περιστροφικού κινητήρα.

Για το μελάνι, γεμίζουν ένα κουτάκι με βερνίκι για μπότες με baby oil και κολλούν μέσα ένα φυτίλι. Σε περίπτωση απουσίας φωτιάς, το λάδι καίει χημικά το φυτίλι και παράγει αιθάλη. Αυτή η αιθάλη αποξέεται και τοποθετείται προσεκτικά στο άνοιγμα ενός άδειου σωλήνα οδοντόκρεμας. Στη συνέχεια, προστίθεται νερό. Έτοιμη η στιγμιαία μελάνη. Εντάξει, όχι και πολύ στιγμιαία. Σε αυτό το σημείο, οι κρατούμενοι στις φυλακές ακούγονται πιο έξυπνοι από τους πιστοποιημένους μηχανολόγους μηχανικούς. Και πάλι, κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι πιστοποιημένοι μηχανολόγοι μηχανικοί.

Οι κινητήρες από μηχανές κοπής γενειάδας είναι μια καλή επιλογή για να τροφοδοτήσουν το πιστόλι του τατουάζ και οι χορδές κιθάρας μπορούν να μετατραπούν σε βελόνες. Οποιοδήποτε έγχρωμο μελάνι μπορεί να προέρχεται από μέλη της οικογένειας που στέλνουν πακέτα «χειροτεχνίας».

Για το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ, τα τατουάζ πίσω από τα κάγκελα παραμένουν όχι μόνο παράνομα αλλά και επικίνδυνα για την υγεία. Ο πρώην θεραπευτής ψυχαγωγίας στη φυλακή Manny Vargas πάντως είπε, ότι τα τατουάζ δεν κατατάσσονται σε υψηλή θέση στη λίστα των απαγορευμένων πραγμάτων πίσω από τα κάγκελα, όχι σε σύγκριση με ναρκωτικά ή πυροβόλα όπλα.

Ορισμένες εγκαταστάσεις όπως στο Οντάριο του Καναδά άνοιξαν στην πραγματικότητα ένα ινστιτούτο τατουάζ το 2005 (το οποίο ήταν πολύ ακριβό για τη συντήρηση), αλλά το έκαναν για να ρυθμίσουν την εξάπλωση ασθενειών μέσω χρησιμοποιημένων βελόνων, σύμφωνα με το The New York Times. Οι τρόφιμοι εκεί θα μπορούσαν απλώς να κάτσουν μέσα για να κάνουν τα τατουάζ τους. Μια άλλη φυλακή της Μινεσότα έκανε ένα έξυπνο βήμα και μόλις έκανε την τέχνη του τατουάζ μέρος των επαγγελματικών του προγραμμάτων.

Αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα των φυλακισμένων στον κόσμο, το να κάνουν ένα τατουάζ στη φυλακή δεν είναι και τόσο εύκολο έργο, ανεξάρτητα από το πόσο προσεγμένες είναι οι μέθοδοι. Οι φρουροί περιφέρονται στους διαδρόμους και τους χώρους και παρακολουθούν την παράνομη συμπεριφορά. Και ανεξάρτητα από τον ισχυρισμό του Leon Kingsley, ότι οι μολύνσεις είναι σπάνιες, συμβαίνουν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια φυλακή της Νέας Υόρκης λέει ότι οι απαγορεύσεις στα τατουάζ υπάρχουν για να «διαφυλαχθεί η υγεία των έγκλειστων ατόμων και του προσωπικού, καθώς και η ασφάλεια της εγκατάστασης». Η σωφρονιστική νοσοκόμα λέει ότι τα προβλήματα συνοψίζονται στην έλλειψη αποστειρωμένων βελόνων και στην επακόλουθη εξάπλωση του HIV, της ηπατίτιδας Β και της ηπατίτιδας C.