ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ?
- Thread starter maik900
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η ιστορία της πρώτης μετανάστριας που έφτασε στο Ellis Island των ΗΠΑ
Ellis Island, ένα μικρό νησάκι στα ανοιχτά της Νέα Υόρκης, σε πύλη εισόδου των μεταναστών στη χώρα. Και τα όνειρα των εκατομμυρίων ανθρώπων που θα περνούσαν από το συγκεκριμένο νησί, έγιναν για πρώτη φορά πράξη από μια 17χρονη Ιρλανδή, την Annie Moore, που έφτασε στο Ellis Island πρώτη, μαζί με τα δυο μικρότερα αδερφια της.[/paste:font]
Η Annie Moore είχε φύγει από το Cork στις 20 Δεκεμβρίου του 1891. Ύστερα από 12 ημέρες στην θάλασσα ήξερε ότι σε λίγες ώρες θα έβρισκε ξανά τους γονείς της και τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια της που ζούσαν ήδη στο Manhattan. Το πλοίο έφτασε αργά την Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Οι επιβάτες της τρίτης θέσης θα ήταν οι πρώτοι που θα έμπαιναν σε βάρκα για να μεταφερθούν στο νησί.
Πράγματι η Annie Moore επιβιβάστηκε πρώτη στη βάρκα, μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα το επόμενο πρωί, υπό την σκιά του αγάλματος της Ελευθερίας. Ήταν μάλιστα η πρώτη που κατέβηκε από την βάρκα περπάτησε στους διαδρόμους και έφτασε μπροστά σε έναν άνδρα που την ρώτησε το όνομά της, όχι μόνο γιατί έπρεπε, αλλά γιατί ήθελε να θυμάται το όνομα του πρώτου μετανάστη που έφτασε στις ΗΠΑ μέσω του Ellis Island. Ακολούθησαν τα ονόματα των δυο αδερφών της.
Μόλις όλες οι πληροφορίες συμπληρώθηκαν στην αίτησή τους, μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ο τότε ομοσπονδιακός επιθεωρητής μετανάστευσης της έδωσε ένα χρυσό δεκαδόλαρο και της ευχήθηκε καλή χρονιά.
Τα επόμενα 62 χρόνια, που το Ellis Island παρέμεινε πύλη εισόδου για την μαζική μετανάστευση στην Αμερική, περισσότεροι από 12 εκατομμύρια άνθρωποι ακολούθησαν την Annie Moore. Σήμερα υπολογίζεται πως το 40% της χώρας έχει καταγωγή από κάποιον που πέρασε από εκεί.
Το γιατί η Annie Moore ήταν η πρώτη κανείς δεν γνωρίζει. Μια ιστορία λέει πως ένας Ιταλός της παραχώρησε τη θέση του στη σειρά, όταν την είδε να κλαίει. Μια άλλη ιστορία λέει πως ένας Γερμανός κατέβασε το ένα πόδι του από τη βάρκα, όταν ο βαρκάρης τον τράβηξε και του είπε «Πρώτα οι κυρίες», σκουντώντας ταυτόχρονα την Moore.
Το άγαλμα της Annie Moore στο Ellis Island
Βέβαια οι Ιρλανδοί δεν ήταν πολλοί στο πλοίο, που αποτελούνταν κυρίως από Ιταλούς και Ρώσους Εβραίους. Μια κοπέλα όμως που μιλούσε αγγλικά θα ήταν καλύτερη διαφήμιση για το νέο πρόγραμμα και για τους τίτλους των εφημερίδων, όπως αναφέρει ο Tyler Anbinder στο βιβλίο του «City of Dreams: The 400-Year Epic History of Immigrant New York». Οι εφημερίδες μάλιστα έγραψαν πως εκείνη την ημέρα ήταν τα γενέθλιά της, ενώ δεν ήταν. Έγραψαν ακόμα πως ήταν 15 ετών, με την Moore απλά να λέει ότι είναι μικρότερη για να γλιτώσει μερικά λεφτά από την μετακίνησή της.
Η δόξα της κράτησε πολύ λίγο. Η Annie Moore ξεχάστηκε με τη ν ιστορία της να ξαναέρχεται στο προσκήνιο δεκαετίες μετά τον θάνατό της και το κλείσιμο του Ellis Island. Την δεκαετία του ’80, η Moore ξαναέγινε το πρόσωπο όλων των μεταναστών, αλλά αποδείχθηκε ότι το πρόσωπο που προβλήθηκε αρχικά ήταν μια περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας.
Για χρόνια όλοι πίστευαν πως η Annie Moore παντρεύτηκε έναν απόγονο του Ιρλανδού πολιτικού Daniel O’Connell, μετακόμισε στο new Mexico και πέθανε το 1923 μετά από αυτοκινητικό ατύχημα αφήνοντας 5 παιδιά ορφανά. Οι απόγονοι της ήταν προσκεκλημένοι επί σειρά ετών σε τελετές στο Ellis Island και στην Ιρλανδία.
Το άγαλμα της Annie Moore και των δυο μικρών αδερφών της στο λιμάνι του Cobh
Το 2006 αποκαλύφθηκε πως η Annie Moore που όντως πέθανε το 1923, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Μετά από έρευνα προέκυψε πως η Annie Moore που πέρασε από το Ellis island έζησε την υπόλοιπη ζωή της στο Manhattan. Παντρεύτηκε έναν Αμερικανογερμανό και γέννησε τουλάχιστον 10 παιδιά, 5 από τα οποία πέθαναν πριν φτάσουν τα 3 τους χρόνια. Η ίδια πέθανε από ανακοπή καρδιάς στα 50 της χρόνια το 1924.
Σήμερα το άγαλμα της ίδιας και των δυο μικρών αδερφών της στέκεται στο ιρλανδικό λιμάνι του Cobh αλλά και στο Ellis Island μόνο το δικό της, δηλαδή στην αφετηρία και τον προορισμό του υπερατλαντικού τους ταξιδιού.
Ellis Island, ένα μικρό νησάκι στα ανοιχτά της Νέα Υόρκης, σε πύλη εισόδου των μεταναστών στη χώρα. Και τα όνειρα των εκατομμυρίων ανθρώπων που θα περνούσαν από το συγκεκριμένο νησί, έγιναν για πρώτη φορά πράξη από μια 17χρονη Ιρλανδή, την Annie Moore, που έφτασε στο Ellis Island πρώτη, μαζί με τα δυο μικρότερα αδερφια της.[/paste:font]
Η Annie Moore είχε φύγει από το Cork στις 20 Δεκεμβρίου του 1891. Ύστερα από 12 ημέρες στην θάλασσα ήξερε ότι σε λίγες ώρες θα έβρισκε ξανά τους γονείς της και τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια της που ζούσαν ήδη στο Manhattan. Το πλοίο έφτασε αργά την Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Οι επιβάτες της τρίτης θέσης θα ήταν οι πρώτοι που θα έμπαιναν σε βάρκα για να μεταφερθούν στο νησί.
Πράγματι η Annie Moore επιβιβάστηκε πρώτη στη βάρκα, μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα το επόμενο πρωί, υπό την σκιά του αγάλματος της Ελευθερίας. Ήταν μάλιστα η πρώτη που κατέβηκε από την βάρκα περπάτησε στους διαδρόμους και έφτασε μπροστά σε έναν άνδρα που την ρώτησε το όνομά της, όχι μόνο γιατί έπρεπε, αλλά γιατί ήθελε να θυμάται το όνομα του πρώτου μετανάστη που έφτασε στις ΗΠΑ μέσω του Ellis Island. Ακολούθησαν τα ονόματα των δυο αδερφών της.
Μόλις όλες οι πληροφορίες συμπληρώθηκαν στην αίτησή τους, μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ο τότε ομοσπονδιακός επιθεωρητής μετανάστευσης της έδωσε ένα χρυσό δεκαδόλαρο και της ευχήθηκε καλή χρονιά.
Τα επόμενα 62 χρόνια, που το Ellis Island παρέμεινε πύλη εισόδου για την μαζική μετανάστευση στην Αμερική, περισσότεροι από 12 εκατομμύρια άνθρωποι ακολούθησαν την Annie Moore. Σήμερα υπολογίζεται πως το 40% της χώρας έχει καταγωγή από κάποιον που πέρασε από εκεί.
Το γιατί η Annie Moore ήταν η πρώτη κανείς δεν γνωρίζει. Μια ιστορία λέει πως ένας Ιταλός της παραχώρησε τη θέση του στη σειρά, όταν την είδε να κλαίει. Μια άλλη ιστορία λέει πως ένας Γερμανός κατέβασε το ένα πόδι του από τη βάρκα, όταν ο βαρκάρης τον τράβηξε και του είπε «Πρώτα οι κυρίες», σκουντώντας ταυτόχρονα την Moore.
Το άγαλμα της Annie Moore στο Ellis Island
Βέβαια οι Ιρλανδοί δεν ήταν πολλοί στο πλοίο, που αποτελούνταν κυρίως από Ιταλούς και Ρώσους Εβραίους. Μια κοπέλα όμως που μιλούσε αγγλικά θα ήταν καλύτερη διαφήμιση για το νέο πρόγραμμα και για τους τίτλους των εφημερίδων, όπως αναφέρει ο Tyler Anbinder στο βιβλίο του «City of Dreams: The 400-Year Epic History of Immigrant New York». Οι εφημερίδες μάλιστα έγραψαν πως εκείνη την ημέρα ήταν τα γενέθλιά της, ενώ δεν ήταν. Έγραψαν ακόμα πως ήταν 15 ετών, με την Moore απλά να λέει ότι είναι μικρότερη για να γλιτώσει μερικά λεφτά από την μετακίνησή της.
Η δόξα της κράτησε πολύ λίγο. Η Annie Moore ξεχάστηκε με τη ν ιστορία της να ξαναέρχεται στο προσκήνιο δεκαετίες μετά τον θάνατό της και το κλείσιμο του Ellis Island. Την δεκαετία του ’80, η Moore ξαναέγινε το πρόσωπο όλων των μεταναστών, αλλά αποδείχθηκε ότι το πρόσωπο που προβλήθηκε αρχικά ήταν μια περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας.
Για χρόνια όλοι πίστευαν πως η Annie Moore παντρεύτηκε έναν απόγονο του Ιρλανδού πολιτικού Daniel O’Connell, μετακόμισε στο new Mexico και πέθανε το 1923 μετά από αυτοκινητικό ατύχημα αφήνοντας 5 παιδιά ορφανά. Οι απόγονοι της ήταν προσκεκλημένοι επί σειρά ετών σε τελετές στο Ellis Island και στην Ιρλανδία.
Το άγαλμα της Annie Moore και των δυο μικρών αδερφών της στο λιμάνι του Cobh
Το 2006 αποκαλύφθηκε πως η Annie Moore που όντως πέθανε το 1923, γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Μετά από έρευνα προέκυψε πως η Annie Moore που πέρασε από το Ellis island έζησε την υπόλοιπη ζωή της στο Manhattan. Παντρεύτηκε έναν Αμερικανογερμανό και γέννησε τουλάχιστον 10 παιδιά, 5 από τα οποία πέθαναν πριν φτάσουν τα 3 τους χρόνια. Η ίδια πέθανε από ανακοπή καρδιάς στα 50 της χρόνια το 1924.
Σήμερα το άγαλμα της ίδιας και των δυο μικρών αδερφών της στέκεται στο ιρλανδικό λιμάνι του Cobh αλλά και στο Ellis Island μόνο το δικό της, δηλαδή στην αφετηρία και τον προορισμό του υπερατλαντικού τους ταξιδιού.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ο πιο αλλόκοτος πόλεμος της ιστορίας έγινε το 1932
Όταν οι Αυστραλοί έκαναν πόλεμο με τα πουλιά εμού
Είμαστε στην Αυστραλία, στα μέσα Νοεμβρίου του 1932. Συμβαίνει το αδιανόητο!
Οι άνθρωποι κηρύσσουν πόλεμο στα Εμού (είδος στρουθοκαμήλου). Ναι καλά διαβάσατε. Ο υπερπληθυσμός των εμού είχε ξεφύγει από κάθε ελέγχο: 20.000 περίπου εμού κατέστρεφαν τις καλλιέργειες των ανθρώπων και έφερναν το απόλυτο χάος!
O στρατός επιτέθηκε στα εμού τα οποία ήταν τελικά... πολύ σκληρά για να πεθάνουν!
Μόνο ένα μικρό ποσοστό τους έπεφτε νεκρό ενώ ο στρατός τα πυροβολούσε!
Μία εβδομάδα μετά την έναρξη των μονομερών εχθροπραξιών, αποτροπιασμένος από το θέαμα ο ταγματάρχης Meredith, αποφάσισε να σταματήσει να κουράζει το στρατό του αφού τελικά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.
Όταν οι Αυστραλοί έκαναν πόλεμο με τα πουλιά εμού
Είμαστε στην Αυστραλία, στα μέσα Νοεμβρίου του 1932. Συμβαίνει το αδιανόητο!
Οι άνθρωποι κηρύσσουν πόλεμο στα Εμού (είδος στρουθοκαμήλου). Ναι καλά διαβάσατε. Ο υπερπληθυσμός των εμού είχε ξεφύγει από κάθε ελέγχο: 20.000 περίπου εμού κατέστρεφαν τις καλλιέργειες των ανθρώπων και έφερναν το απόλυτο χάος!
O στρατός επιτέθηκε στα εμού τα οποία ήταν τελικά... πολύ σκληρά για να πεθάνουν!
Μόνο ένα μικρό ποσοστό τους έπεφτε νεκρό ενώ ο στρατός τα πυροβολούσε!
Μία εβδομάδα μετά την έναρξη των μονομερών εχθροπραξιών, αποτροπιασμένος από το θέαμα ο ταγματάρχης Meredith, αποφάσισε να σταματήσει να κουράζει το στρατό του αφού τελικά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Σαν σήμερα: Όταν η Ελλάδα απαγόρευσε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους το 1856
Κράτησε μόλις για επτά χρόνια
Σαν σήμερα στις 31 Ιουλίου του 1856, ο βασιλιάς Όθωνας επέβαλλε την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το διάταγμα που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, είχε ως κύρια αιτία τον κίνδυνο πυρκαγιάς σε κτίρια.
Όπως ανέφερε ρητά, απαγορευόταν το κάπνισμα των υπαλλήλων στα δημόσια γραφεία και καταστήματα αλλά και στους επισκέπτες σε αυτά και γινόταν ειδική μνεία σε ζητήματα πρόληψης για το ξέσπασμα πυρκαγιάς. Το διάταγμα έμεινε σε ισχύ για επτά χρόνια και μετά την έξωση του Όθωνα, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο νόμος άλλαξε.
Η απαγόρευση του καπνίσματος βέβαια, αυτή τη φορά κυρίως για λόγους υγείας, άργησε να ξαναγίνει αφού πέρασε σχεδόν 1,5 αιώνας για να επιβληθεί ξανά σε κλειστούς χώρους, που όπως όλοι ξέρουμε δεν εφαρμόζεται και ιδιαίτερα αυστηρά.
Ολόκληρο το διάταγμα εκείνης της εποχής:
«ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Περί απαγορεύσεως του καπνίζειν εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.
Ο Θ Ω Ν
Ε Λ Ε Ω Θ Ε Ο Υ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Θέλοντες να προλάβωμεν όσον ένεστι τα εξ ενδεχομένων πυρκαϊών δυστυχήματα, επί τη προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάττομεν.
Α΄. Απαγορεύεται η χρήσις του καπνίζειν είτε δια καπνοσυρίγκων (τσιμπουκίων), είτε διά σιγάρων, εις πάντας εν γένει τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.
Β΄. Η απαγόρευσις αύτη επεκτείνεται και εις πάντα άλλον προσερχόμενον εις τα ειρημένα καταστήματα και γραφεία χάριν υποθέσεως ή άλλης τινός αιτίας.
Γ΄. Ο Ημέτερος επί των Εσωτερικών Υπουργός θέλει δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν Διάταγμα.
Εν Αθήναις, την 31 Ιουλίου 1856
Εν ονόματι του Βασιλέως
Η Βασίλισσα
Α Μ Α Λ Ι Α».
Κράτησε μόλις για επτά χρόνια
Σαν σήμερα στις 31 Ιουλίου του 1856, ο βασιλιάς Όθωνας επέβαλλε την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το διάταγμα που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, είχε ως κύρια αιτία τον κίνδυνο πυρκαγιάς σε κτίρια.
Όπως ανέφερε ρητά, απαγορευόταν το κάπνισμα των υπαλλήλων στα δημόσια γραφεία και καταστήματα αλλά και στους επισκέπτες σε αυτά και γινόταν ειδική μνεία σε ζητήματα πρόληψης για το ξέσπασμα πυρκαγιάς. Το διάταγμα έμεινε σε ισχύ για επτά χρόνια και μετά την έξωση του Όθωνα, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο νόμος άλλαξε.
Η απαγόρευση του καπνίσματος βέβαια, αυτή τη φορά κυρίως για λόγους υγείας, άργησε να ξαναγίνει αφού πέρασε σχεδόν 1,5 αιώνας για να επιβληθεί ξανά σε κλειστούς χώρους, που όπως όλοι ξέρουμε δεν εφαρμόζεται και ιδιαίτερα αυστηρά.
Ολόκληρο το διάταγμα εκείνης της εποχής:
«ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Περί απαγορεύσεως του καπνίζειν εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.
Ο Θ Ω Ν
Ε Λ Ε Ω Θ Ε Ο Υ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Θέλοντες να προλάβωμεν όσον ένεστι τα εξ ενδεχομένων πυρκαϊών δυστυχήματα, επί τη προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάττομεν.
Α΄. Απαγορεύεται η χρήσις του καπνίζειν είτε δια καπνοσυρίγκων (τσιμπουκίων), είτε διά σιγάρων, εις πάντας εν γένει τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.
Β΄. Η απαγόρευσις αύτη επεκτείνεται και εις πάντα άλλον προσερχόμενον εις τα ειρημένα καταστήματα και γραφεία χάριν υποθέσεως ή άλλης τινός αιτίας.
Γ΄. Ο Ημέτερος επί των Εσωτερικών Υπουργός θέλει δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν Διάταγμα.
Εν Αθήναις, την 31 Ιουλίου 1856
Εν ονόματι του Βασιλέως
Η Βασίλισσα
Α Μ Α Λ Ι Α».
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Σαν σήμερα: Το ελληνικό άλμα που γράφτηκε στο βιβλίο Γκίνες
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996, έγιναν στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Η ελληνική αποστολή κατάφερε να κάνει ρεκόρ συγκομιδής μεταλλίων (αν εξαιρέσεις τα 46 που κέρδισε στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896), κερδίζοντας τέσσερα χρυσά και τέσσερα αργυρά μετάλλια. Το ρεκόρ αυτό έσπασε δυο φορές στις επόμενες δυο διοργανώσεις, όμως η συγκομιδή του 1996 παραμένει εντυπωσιακή.
Εκτός όμως από την κατάκτηση των μεταλλίων, η Ελλάδα κατάφερε να μπει και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, χάρις σε μια αθλήτρια του στίβου. Η αθλήτρια αυτή ήταν η Νίκη Μπακογιάννη, που κατάφερε να χαρίσει το μοναδικό μετάλλιο στον στίβο, την τελευταία μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι ελπίδες για έναν μετάλλιο στον στίβο σταμάτησαν μετά την αποτυχία του Κώστα Γκατσιούδη στο τελικό του ακοντισμού. Όμως στις 3 Αυγούστου του 1996, έλαβε χώρα και ο τελικός του άλματος εις ύψος γυναικών. Η 28χρονη τότε Νίκη Μπακογιάννη, είχε έρθει 2η στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου με άλμα στο 1.96μ. και δεν είχε πολλές ελπίδες να ανέβει στο βάθρο, αν και είχε κάνει πρόσφατα πανελλήνιο ρεκόρ με 1.97μ.
Το φαβορί ήταν η Βουλγάρα Στέφκα Κονσταντίνοβα, που έχοντας πια πατήσει τα 31, δεν θα είχε άλλη ευκαιρία για χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Νίκη Μπακογιάννη ήταν αποφασισμένη να κάνει τον αγώνα της ζωής της, σπάζοντας τρείς φορές το πανελλήνιο ρεκόρ!
Πέρασε άνετα τα 1.97μ. και έκανε το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ, περνώντας τα 1.99μ. Πέρασε με την δεύτερη προσπάθεια της τα 2.01μ. και σιγούρεψε μια θέση στο βάθρο. Όμως δεν σταμάτησε τις υψηλές πτήσεις της. Πέρασε με την τρίτη της προσπάθεια τα 2.03μ. και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, πίσω από την Στέφκα Κονσταντίνοβα, που κατάφερε να «πετάξει» μέχρι τα 2.05μ.
Η Στέφκα Κονσταντίνοβα την χειροκρότησε με θαυμασμό. Όπως δήλωσε αργότερα, χάρηκε πολύ που πήρε η φίλη της το μετάλλιο. Όμως εκτός από το αργυρό μετάλλιο, το μοναδικό στον στίβο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα, η Νίκη Μπακογιάννη έκανε ένα σπουδαίο κατόρθωμα που δεν έχει ξαναγίνει από καμία άλτρια του ύψους, χαρίζοντας της μια θέση στο βιβλίο Γκίνες. Έγινε η αθλήτρια με την μεγαλύτερη διαφορά σωματικού ύψους, μόλις 1.70μ. και ύψους το οποίο υπερέβη 2.03μ., δηλαδή 33 ολόκληρα εκατοστά.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996, έγιναν στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Η ελληνική αποστολή κατάφερε να κάνει ρεκόρ συγκομιδής μεταλλίων (αν εξαιρέσεις τα 46 που κέρδισε στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896), κερδίζοντας τέσσερα χρυσά και τέσσερα αργυρά μετάλλια. Το ρεκόρ αυτό έσπασε δυο φορές στις επόμενες δυο διοργανώσεις, όμως η συγκομιδή του 1996 παραμένει εντυπωσιακή.
Εκτός όμως από την κατάκτηση των μεταλλίων, η Ελλάδα κατάφερε να μπει και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, χάρις σε μια αθλήτρια του στίβου. Η αθλήτρια αυτή ήταν η Νίκη Μπακογιάννη, που κατάφερε να χαρίσει το μοναδικό μετάλλιο στον στίβο, την τελευταία μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι ελπίδες για έναν μετάλλιο στον στίβο σταμάτησαν μετά την αποτυχία του Κώστα Γκατσιούδη στο τελικό του ακοντισμού. Όμως στις 3 Αυγούστου του 1996, έλαβε χώρα και ο τελικός του άλματος εις ύψος γυναικών. Η 28χρονη τότε Νίκη Μπακογιάννη, είχε έρθει 2η στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου με άλμα στο 1.96μ. και δεν είχε πολλές ελπίδες να ανέβει στο βάθρο, αν και είχε κάνει πρόσφατα πανελλήνιο ρεκόρ με 1.97μ.
Το φαβορί ήταν η Βουλγάρα Στέφκα Κονσταντίνοβα, που έχοντας πια πατήσει τα 31, δεν θα είχε άλλη ευκαιρία για χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Νίκη Μπακογιάννη ήταν αποφασισμένη να κάνει τον αγώνα της ζωής της, σπάζοντας τρείς φορές το πανελλήνιο ρεκόρ!
Πέρασε άνετα τα 1.97μ. και έκανε το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ, περνώντας τα 1.99μ. Πέρασε με την δεύτερη προσπάθεια της τα 2.01μ. και σιγούρεψε μια θέση στο βάθρο. Όμως δεν σταμάτησε τις υψηλές πτήσεις της. Πέρασε με την τρίτη της προσπάθεια τα 2.03μ. και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, πίσω από την Στέφκα Κονσταντίνοβα, που κατάφερε να «πετάξει» μέχρι τα 2.05μ.
Η Στέφκα Κονσταντίνοβα την χειροκρότησε με θαυμασμό. Όπως δήλωσε αργότερα, χάρηκε πολύ που πήρε η φίλη της το μετάλλιο. Όμως εκτός από το αργυρό μετάλλιο, το μοναδικό στον στίβο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα, η Νίκη Μπακογιάννη έκανε ένα σπουδαίο κατόρθωμα που δεν έχει ξαναγίνει από καμία άλτρια του ύψους, χαρίζοντας της μια θέση στο βιβλίο Γκίνες. Έγινε η αθλήτρια με την μεγαλύτερη διαφορά σωματικού ύψους, μόλις 1.70μ. και ύψους το οποίο υπερέβη 2.03μ., δηλαδή 33 ολόκληρα εκατοστά.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ο αθλητής που απέδειξε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο
Ο Terry Fox και η συγκλονιστική ιστορία του
Γεννήθηκε το 1958 και από μικρή ηλικία ανακάλυψε την κλίση του στον αθλητισμό. Ο Terry Fox, ασχολιόταν παράλληλα με το μπάσκετ, το μπέιζμπολ και το ράγκμπυ. Και σε όλα διέπρεπε, κάνοντας τους αθλητικογράφους της εποχής να μιλούν για ένα φαινόμενο.
Πράγματι ήταν φαινόμενο, όχι για τις αθλητικές του επιδόσεις, αλλά κυρίως για τη θέλησή του για ζωή, για το θάρρος του να σταθεί όρθιος, ακόμα και όταν το οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που ξεκινά κοντά στα γόνατα, του στέρησε το ένα του πόδι, από τη λεκάνη και κάτω.
Και ενώ πολλοί θα ήθελαν χρόνο για να συνέλθουν από τέτοιο χτύπημα της μοίρας, αυτός αποφάσισε να βοηθήσει το κράτος του Καναδά στη προσπάθεια που έκανε για να αναβαθμίσει το σύστημα υγείας του.
Αποφάσισε να πείσει τον κόσμο να προσφέρει όσα χρήματα μπορούσε για έναν ιερό σκοπό.
Έμαθε να ζει με το τεχνητό μέλος και το 1980 ανακοίνωσε ότι θα τρέξει όλο το Καναδά χωρίς στάση, αρκεί να δωρίσουν έστω και ένα δολάριο στο σύστημα υγείας του Καναδά. 143 ημέρες έτρεχε έχοντας στο πλευρό του χιλιάδες Καναδούς που είδαν στα μάτια έναν ήρωα, έναν άνθρωπο που ξεχνάει τα δικά του προβλήματα και παλεύει για το κοινωνικό σύνολο.
Τα κατάφερε και το ποσό που μαζεύτηκε ήταν τεράστιο και χρηματοδότησε δεκάδες έρευνες κατά του καρκίνου.
Πέθανε ένα χρόνο μετά, και δεν πρόλαβε να δει πως το 80% των ανθρώπων που νοσούν από την ασθένεια που είχε πλέον μπορεί και ζει κανονικά.
Ο Terry Fox και η συγκλονιστική ιστορία του
Γεννήθηκε το 1958 και από μικρή ηλικία ανακάλυψε την κλίση του στον αθλητισμό. Ο Terry Fox, ασχολιόταν παράλληλα με το μπάσκετ, το μπέιζμπολ και το ράγκμπυ. Και σε όλα διέπρεπε, κάνοντας τους αθλητικογράφους της εποχής να μιλούν για ένα φαινόμενο.
Πράγματι ήταν φαινόμενο, όχι για τις αθλητικές του επιδόσεις, αλλά κυρίως για τη θέλησή του για ζωή, για το θάρρος του να σταθεί όρθιος, ακόμα και όταν το οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που ξεκινά κοντά στα γόνατα, του στέρησε το ένα του πόδι, από τη λεκάνη και κάτω.
Και ενώ πολλοί θα ήθελαν χρόνο για να συνέλθουν από τέτοιο χτύπημα της μοίρας, αυτός αποφάσισε να βοηθήσει το κράτος του Καναδά στη προσπάθεια που έκανε για να αναβαθμίσει το σύστημα υγείας του.
Αποφάσισε να πείσει τον κόσμο να προσφέρει όσα χρήματα μπορούσε για έναν ιερό σκοπό.
Έμαθε να ζει με το τεχνητό μέλος και το 1980 ανακοίνωσε ότι θα τρέξει όλο το Καναδά χωρίς στάση, αρκεί να δωρίσουν έστω και ένα δολάριο στο σύστημα υγείας του Καναδά. 143 ημέρες έτρεχε έχοντας στο πλευρό του χιλιάδες Καναδούς που είδαν στα μάτια έναν ήρωα, έναν άνθρωπο που ξεχνάει τα δικά του προβλήματα και παλεύει για το κοινωνικό σύνολο.
Τα κατάφερε και το ποσό που μαζεύτηκε ήταν τεράστιο και χρηματοδότησε δεκάδες έρευνες κατά του καρκίνου.
Πέθανε ένα χρόνο μετά, και δεν πρόλαβε να δει πως το 80% των ανθρώπων που νοσούν από την ασθένεια που είχε πλέον μπορεί και ζει κανονικά.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η ξένη χώρα όπου οι κάτοικοι της μιλάνε Ελληνικά
Δεν είναι απλά φιλέλληνες αλλά ελληνολάτρες
Και όμως υπάρχει μια μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής όπου πάνω από 6000 κάτοικοι της μιλούν Ελληνικά.Ο λόγος για την Ουρουγουάη όπου σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, με την πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό να είναι η Ελλάδα.
Μάλιστα η "λατρεία" για την Ελλάδα δεν σταματάει εκεί αφού στο σχολείο μαθαίνουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό και γιορτάζουν τόσο την 25η Μαρτίου όσο και την 28η Οκτωβρίου. Επιπλέον με μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του Μοντεβίδεο αλλά και σε άλλες πόλης της Ουρουγουάης των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων κάποιος θα καταλάβει ότι αυτό δεν είναι μια υπερβολή αφού υπάρχουν δρόμοι και πλατείες (πάνω από 23 μόνο στο Μοντεβίδεο) με ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων.
Φυσικά αυτό δεν έχει γίνει τυχαία αφού υπάρχει η επιρροή των Ελλήνων μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στην χώρα την δεκαετία του 20 του 50 και του 60. Ως αποτέλεσμα σήμερα ζουν πάνω από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνικά.
Και η αγάπη για την Ελλάδα δεν φαίνεται να σταματάει εκεί αφού ακόμα και σε μικρά βιβλιοπωλεία κάποιος μπορεί να βρει βιβλία του Καββαδία και του Καβάφη ενώ η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό ρυθμό.
Επιπλέον η Ουρουγουάη ήταν μια από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1821, ενώ το 1916 το La Colectividad Helénica de Montevideo ιδρύθηκε στο Μοντεβιδέο ως κέντρο για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού.
Δεν είναι απλά φιλέλληνες αλλά ελληνολάτρες
Και όμως υπάρχει μια μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής όπου πάνω από 6000 κάτοικοι της μιλούν Ελληνικά.Ο λόγος για την Ουρουγουάη όπου σύμφωνα με έρευνα της «Eurostat», το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων απάντησε ότι ταυτίζεται πολιτιστικά με την Ευρώπη, με την πρώτη χώρα που να τους έρχεται στο μυαλό να είναι η Ελλάδα.
Μάλιστα η "λατρεία" για την Ελλάδα δεν σταματάει εκεί αφού στο σχολείο μαθαίνουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό και γιορτάζουν τόσο την 25η Μαρτίου όσο και την 28η Οκτωβρίου. Επιπλέον με μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του Μοντεβίδεο αλλά και σε άλλες πόλης της Ουρουγουάης των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων κάποιος θα καταλάβει ότι αυτό δεν είναι μια υπερβολή αφού υπάρχουν δρόμοι και πλατείες (πάνω από 23 μόνο στο Μοντεβίδεο) με ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων.
Φυσικά αυτό δεν έχει γίνει τυχαία αφού υπάρχει η επιρροή των Ελλήνων μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στην χώρα την δεκαετία του 20 του 50 και του 60. Ως αποτέλεσμα σήμερα ζουν πάνω από 3.500 χιλιάδες Έλληνες μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός αυτοχθόνων που μιλούν την ελληνικά.
Και η αγάπη για την Ελλάδα δεν φαίνεται να σταματάει εκεί αφού ακόμα και σε μικρά βιβλιοπωλεία κάποιος μπορεί να βρει βιβλία του Καββαδία και του Καβάφη ενώ η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό δωρικό ρυθμό.
Επιπλέον η Ουρουγουάη ήταν μια από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1821, ενώ το 1916 το La Colectividad Helénica de Montevideo ιδρύθηκε στο Μοντεβιδέο ως κέντρο για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού.
KostasT
old member
.... σε ολα τα μερη του κοσμου θα βρεις καποιον ελληνα και ..... απ΄ολες τις φυλες του κοσμου θα βρεις δειγμα στο 'ελλαντα' ...!
Πάλι καλά γιατί εδώ είμαστε ένα ....δελο
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η γυναίκα που έβγαλε εκατομμύρια πουλώντας παιδιά σε διάσημους και παιδόφιλους
Απήγαγε περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια
Η Georgia Tann ήταν μια γυναίκα που σέβονταν οι περισσότεροι. Κυκλοφορούσε σε αριστοκρατικούς κύκλους και είχε υψηλές γνωριμίες. Ήταν φίλη με την πρώτη κυρία Έλενορ Ρούσβελτ, είχε καλεστεί στην ορκωμοσία του προέδρου Τρούμαν και μια διάσημη συγγραφέας της είχε ζητήσει να συνεργαστούν για ένα βιβλίο που αφορούσε την υιοθεσία παιδιών. Ωστόσο η Georgia Tann υπήρξε ο εγκέφαλος ίσως της μεγαλύτερης μαύρης αγοράς παιδιών στις ΗΠΑ, κλέβοντας και πουλώντας περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια.
Γεννήθηκε στην πολιτεία του Μισισιπή το 1891. Ο πατέρας της ήταν δικαστής, ένας από τους πιο σημαντικούς άνδρες της περιοχής. Ο πατέρας της ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή της. Η Georgia προσπαθούσε συνεχώς να του αποδείξει πως είναι ικανή, αγαπώντας τον και μισώντας τον ταυτόχρονα. Ήθελε κι εκείνη να ασχοληθεί με τα νομικά, αλλά ο πατέρας της την αποθάρρυνε, ζητώντας της επανειλημμένα να αφοσιωθεί στο πιάνο. Εκείνη παρόλο που δεν ήθελε, τελικά αποφοίτησε από το Martha Washington College το 1913 με πτυχίο στη μουσική.
Πέρασε τις εξετάσεις για να γίνει δικηγόρος αλλά τελικά έγινε κοινωνική λειτουργός, μετά από δυο χρόνια σπουδών στο Columbia University. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, αποφάσισε πως τα υποχρεωτικά μαθήματα πιάνου τόσων ετών έπρεπε να βγάλουν αντίδραση. Και ποια ήταν αυτή; Η παράνομη εμπορία παιδιών.
Το 1922 έπιασε δουλειά στο Mississippi Children’s Home Society, απ’ όπου απολύθηκε λόγω αμφίβολων κριτηρίων για την υιοθεσία παιδιών, με τα επίσημα έγγραφα να μην δίνουν περισσότερες πληροφορίες. Έφυγε για το Μέμφις του Τένεσι, όπου έπιασε μια σημαντική θέση στο αντίστοιχο τοπικό ίδρυμα. Τότε οι υιοθεσίες δεν ήταν τόσο συχνές, ούτε επικερδής. Μπορούσε κάποιος να υιοθετήσει ένα παιδί με 7 δολάρια, λίγο περισσότερα από 100 δολάρια σε σημερινά λεφτά.
Η Tann σκέφτηκε τον τρόπο να βγάλει χρήματα. Να πουλάει ακριβά τα παιδιά σε υιοθεσίες εκτός της πολιτείας. Το μόνο της πρόβλημα ήταν να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών για υιοθεσία. Η πολιτεία δεν είχε όσα ορφανά παιδιά χρειαζόταν για το διαβολικό σχέδιο της. Οπότε άρχισε να τα κλέβει. Το δίκτυο της επεκτάθηκε σε νοσοκομεία, με γιατρούς και νοσοκόμες να τη βοηθούν να κλέβει τα παιδιά μονογονεϊκών ή φτωχών οικογενειών. Το ποσοστό θνησιμότητας βρεφών του Τενεσί έγινε σταδιακά το υψηλότερο σε ολόκληρη την χώρα. Μόνο που τα παιδιά αυτά δεν πέθαιναν, αλλά μέσω της Georgia Tann, πωλούνταν σε πλούσιες οικογένειες.
Αρκετοί διάσημοι, όπως οι ηθοποιοί Joan Crawford και Mary Pickford, υιοθέτησαν παιδιά από την Georgia Tann. Αν ήταν τυχερά, τα βρέφη στέλνονταν σε πλούσιες οικογένειες της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια. Ωστόσο, πολλές φορές η Tann συνεργάστηκε και με παιδόφιλους, αφού η ίδια κακομεταχειριζόταν τα νεογέννητα όσο βρίσκονταν στο άντρο της στο Τενεσί.
Τα στοιχεία καταστρέφονταν επιμελώς με την ίδια να κερδίζει εκατομμύρια. Οι βιολογικοί γονείς των παιδιών ήταν άγνωστοι, όπως και η διαδρομή των κλεμμένων βρεφών. Η Tann από την άλλη είχε γίνει διάσημη για το έργο που προσέφερε στα ορφανά παιδιά. Μετέτρεψε την υιοθεσία σε κάτι πιο συνηθισμένο, ενώ με την επιμονή της τα παιδιά να καταλήγουν σε πλούσιες οικογένειες, απέκτησε γνωριμίες και έκανε την υιοθεσία «της μόδας».
Το 1950, η πολιτεία του Τενεσί ξεκίνησε έρευνα για την δράση της. Ωστόσο τρεις μέρες πριν ην έναρξη της, η Georgia Tann πέθανε από καρκίνο στα 59 της χρόνια. Το κύκλωμα της αποτελούνταν από γιατρούς, δικαστές, πολιτικούς, δικηγόρους, νοσοκόμους και κοινωνικούς λειτουργούς που δρούσαν όλοι ως κατάσκοποι για απαγωγές παιδιών. Πολύ λίγα παιδιά κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τους βιολογικούς τους γονείς. Από τότε, η διαδικασία της υιοθεσίας έχει γίνει πολύ πιο αυστηρή, με τους υποψήφιους γονείς να απευθύνονται πλέον σε νόμιμους οργανισμούς
Παλιο@τανα
Απήγαγε περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια
Η Georgia Tann ήταν μια γυναίκα που σέβονταν οι περισσότεροι. Κυκλοφορούσε σε αριστοκρατικούς κύκλους και είχε υψηλές γνωριμίες. Ήταν φίλη με την πρώτη κυρία Έλενορ Ρούσβελτ, είχε καλεστεί στην ορκωμοσία του προέδρου Τρούμαν και μια διάσημη συγγραφέας της είχε ζητήσει να συνεργαστούν για ένα βιβλίο που αφορούσε την υιοθεσία παιδιών. Ωστόσο η Georgia Tann υπήρξε ο εγκέφαλος ίσως της μεγαλύτερης μαύρης αγοράς παιδιών στις ΗΠΑ, κλέβοντας και πουλώντας περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια.
Γεννήθηκε στην πολιτεία του Μισισιπή το 1891. Ο πατέρας της ήταν δικαστής, ένας από τους πιο σημαντικούς άνδρες της περιοχής. Ο πατέρας της ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή της. Η Georgia προσπαθούσε συνεχώς να του αποδείξει πως είναι ικανή, αγαπώντας τον και μισώντας τον ταυτόχρονα. Ήθελε κι εκείνη να ασχοληθεί με τα νομικά, αλλά ο πατέρας της την αποθάρρυνε, ζητώντας της επανειλημμένα να αφοσιωθεί στο πιάνο. Εκείνη παρόλο που δεν ήθελε, τελικά αποφοίτησε από το Martha Washington College το 1913 με πτυχίο στη μουσική.
Πέρασε τις εξετάσεις για να γίνει δικηγόρος αλλά τελικά έγινε κοινωνική λειτουργός, μετά από δυο χρόνια σπουδών στο Columbia University. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, αποφάσισε πως τα υποχρεωτικά μαθήματα πιάνου τόσων ετών έπρεπε να βγάλουν αντίδραση. Και ποια ήταν αυτή; Η παράνομη εμπορία παιδιών.
Το 1922 έπιασε δουλειά στο Mississippi Children’s Home Society, απ’ όπου απολύθηκε λόγω αμφίβολων κριτηρίων για την υιοθεσία παιδιών, με τα επίσημα έγγραφα να μην δίνουν περισσότερες πληροφορίες. Έφυγε για το Μέμφις του Τένεσι, όπου έπιασε μια σημαντική θέση στο αντίστοιχο τοπικό ίδρυμα. Τότε οι υιοθεσίες δεν ήταν τόσο συχνές, ούτε επικερδής. Μπορούσε κάποιος να υιοθετήσει ένα παιδί με 7 δολάρια, λίγο περισσότερα από 100 δολάρια σε σημερινά λεφτά.
Η Tann σκέφτηκε τον τρόπο να βγάλει χρήματα. Να πουλάει ακριβά τα παιδιά σε υιοθεσίες εκτός της πολιτείας. Το μόνο της πρόβλημα ήταν να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών για υιοθεσία. Η πολιτεία δεν είχε όσα ορφανά παιδιά χρειαζόταν για το διαβολικό σχέδιο της. Οπότε άρχισε να τα κλέβει. Το δίκτυο της επεκτάθηκε σε νοσοκομεία, με γιατρούς και νοσοκόμες να τη βοηθούν να κλέβει τα παιδιά μονογονεϊκών ή φτωχών οικογενειών. Το ποσοστό θνησιμότητας βρεφών του Τενεσί έγινε σταδιακά το υψηλότερο σε ολόκληρη την χώρα. Μόνο που τα παιδιά αυτά δεν πέθαιναν, αλλά μέσω της Georgia Tann, πωλούνταν σε πλούσιες οικογένειες.
Αρκετοί διάσημοι, όπως οι ηθοποιοί Joan Crawford και Mary Pickford, υιοθέτησαν παιδιά από την Georgia Tann. Αν ήταν τυχερά, τα βρέφη στέλνονταν σε πλούσιες οικογένειες της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια. Ωστόσο, πολλές φορές η Tann συνεργάστηκε και με παιδόφιλους, αφού η ίδια κακομεταχειριζόταν τα νεογέννητα όσο βρίσκονταν στο άντρο της στο Τενεσί.
Τα στοιχεία καταστρέφονταν επιμελώς με την ίδια να κερδίζει εκατομμύρια. Οι βιολογικοί γονείς των παιδιών ήταν άγνωστοι, όπως και η διαδρομή των κλεμμένων βρεφών. Η Tann από την άλλη είχε γίνει διάσημη για το έργο που προσέφερε στα ορφανά παιδιά. Μετέτρεψε την υιοθεσία σε κάτι πιο συνηθισμένο, ενώ με την επιμονή της τα παιδιά να καταλήγουν σε πλούσιες οικογένειες, απέκτησε γνωριμίες και έκανε την υιοθεσία «της μόδας».
Το 1950, η πολιτεία του Τενεσί ξεκίνησε έρευνα για την δράση της. Ωστόσο τρεις μέρες πριν ην έναρξη της, η Georgia Tann πέθανε από καρκίνο στα 59 της χρόνια. Το κύκλωμα της αποτελούνταν από γιατρούς, δικαστές, πολιτικούς, δικηγόρους, νοσοκόμους και κοινωνικούς λειτουργούς που δρούσαν όλοι ως κατάσκοποι για απαγωγές παιδιών. Πολύ λίγα παιδιά κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τους βιολογικούς τους γονείς. Από τότε, η διαδικασία της υιοθεσίας έχει γίνει πολύ πιο αυστηρή, με τους υποψήφιους γονείς να απευθύνονται πλέον σε νόμιμους οργανισμούς
Παλιο@τανα
thanosgp
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 11.519
- Ηλικία
- 52
- Περιοχή
- Τρίκαλα
- Μοτοσυκλέτα
- Τίγρης ξεδοντιασμένος 220 τελική
- Όνομα
- Θάνος
- Περιοχή
- Τρίκαλα
Όταν το χρήμα κυριεύει την ψυχή σου. ..Η γυναίκα που έβγαλε εκατομμύρια πουλώντας παιδιά σε διάσημους και παιδόφιλους
Απήγαγε περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια
Η Georgia Tann ήταν μια γυναίκα που σέβονταν οι περισσότεροι. Κυκλοφορούσε σε αριστοκρατικούς κύκλους και είχε υψηλές γνωριμίες. Ήταν φίλη με την πρώτη κυρία Έλενορ Ρούσβελτ, είχε καλεστεί στην ορκωμοσία του προέδρου Τρούμαν και μια διάσημη συγγραφέας της είχε ζητήσει να συνεργαστούν για ένα βιβλίο που αφορούσε την υιοθεσία παιδιών. Ωστόσο η Georgia Tann υπήρξε ο εγκέφαλος ίσως της μεγαλύτερης μαύρης αγοράς παιδιών στις ΗΠΑ, κλέβοντας και πουλώντας περισσότερα από 5.000 παιδιά μέσα σε 26 χρόνια.
Γεννήθηκε στην πολιτεία του Μισισιπή το 1891. Ο πατέρας της ήταν δικαστής, ένας από τους πιο σημαντικούς άνδρες της περιοχής. Ο πατέρας της ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ζωή της. Η Georgia προσπαθούσε συνεχώς να του αποδείξει πως είναι ικανή, αγαπώντας τον και μισώντας τον ταυτόχρονα. Ήθελε κι εκείνη να ασχοληθεί με τα νομικά, αλλά ο πατέρας της την αποθάρρυνε, ζητώντας της επανειλημμένα να αφοσιωθεί στο πιάνο. Εκείνη παρόλο που δεν ήθελε, τελικά αποφοίτησε από το Martha Washington College το 1913 με πτυχίο στη μουσική.
Πέρασε τις εξετάσεις για να γίνει δικηγόρος αλλά τελικά έγινε κοινωνική λειτουργός, μετά από δυο χρόνια σπουδών στο Columbia University. Όταν τελείωσε τις σπουδές της, αποφάσισε πως τα υποχρεωτικά μαθήματα πιάνου τόσων ετών έπρεπε να βγάλουν αντίδραση. Και ποια ήταν αυτή; Η παράνομη εμπορία παιδιών.
Το 1922 έπιασε δουλειά στο Mississippi Children’s Home Society, απ’ όπου απολύθηκε λόγω αμφίβολων κριτηρίων για την υιοθεσία παιδιών, με τα επίσημα έγγραφα να μην δίνουν περισσότερες πληροφορίες. Έφυγε για το Μέμφις του Τένεσι, όπου έπιασε μια σημαντική θέση στο αντίστοιχο τοπικό ίδρυμα. Τότε οι υιοθεσίες δεν ήταν τόσο συχνές, ούτε επικερδής. Μπορούσε κάποιος να υιοθετήσει ένα παιδί με 7 δολάρια, λίγο περισσότερα από 100 δολάρια σε σημερινά λεφτά.
Η Tann σκέφτηκε τον τρόπο να βγάλει χρήματα. Να πουλάει ακριβά τα παιδιά σε υιοθεσίες εκτός της πολιτείας. Το μόνο της πρόβλημα ήταν να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών για υιοθεσία. Η πολιτεία δεν είχε όσα ορφανά παιδιά χρειαζόταν για το διαβολικό σχέδιο της. Οπότε άρχισε να τα κλέβει. Το δίκτυο της επεκτάθηκε σε νοσοκομεία, με γιατρούς και νοσοκόμες να τη βοηθούν να κλέβει τα παιδιά μονογονεϊκών ή φτωχών οικογενειών. Το ποσοστό θνησιμότητας βρεφών του Τενεσί έγινε σταδιακά το υψηλότερο σε ολόκληρη την χώρα. Μόνο που τα παιδιά αυτά δεν πέθαιναν, αλλά μέσω της Georgia Tann, πωλούνταν σε πλούσιες οικογένειες.
Αρκετοί διάσημοι, όπως οι ηθοποιοί Joan Crawford και Mary Pickford, υιοθέτησαν παιδιά από την Georgia Tann. Αν ήταν τυχερά, τα βρέφη στέλνονταν σε πλούσιες οικογένειες της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια. Ωστόσο, πολλές φορές η Tann συνεργάστηκε και με παιδόφιλους, αφού η ίδια κακομεταχειριζόταν τα νεογέννητα όσο βρίσκονταν στο άντρο της στο Τενεσί.
Τα στοιχεία καταστρέφονταν επιμελώς με την ίδια να κερδίζει εκατομμύρια. Οι βιολογικοί γονείς των παιδιών ήταν άγνωστοι, όπως και η διαδρομή των κλεμμένων βρεφών. Η Tann από την άλλη είχε γίνει διάσημη για το έργο που προσέφερε στα ορφανά παιδιά. Μετέτρεψε την υιοθεσία σε κάτι πιο συνηθισμένο, ενώ με την επιμονή της τα παιδιά να καταλήγουν σε πλούσιες οικογένειες, απέκτησε γνωριμίες και έκανε την υιοθεσία «της μόδας».
Το 1950, η πολιτεία του Τενεσί ξεκίνησε έρευνα για την δράση της. Ωστόσο τρεις μέρες πριν ην έναρξη της, η Georgia Tann πέθανε από καρκίνο στα 59 της χρόνια. Το κύκλωμα της αποτελούνταν από γιατρούς, δικαστές, πολιτικούς, δικηγόρους, νοσοκόμους και κοινωνικούς λειτουργούς που δρούσαν όλοι ως κατάσκοποι για απαγωγές παιδιών. Πολύ λίγα παιδιά κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τους βιολογικούς τους γονείς. Από τότε, η διαδικασία της υιοθεσίας έχει γίνει πολύ πιο αυστηρή, με τους υποψήφιους γονείς να απευθύνονται πλέον σε νόμιμους οργανισμούς
Παλιο@τανα
Στάλθηκε από το POCO F2 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ο μποξέρ από τη Θεσσαλονίκη που βρέθηκε στο Αουσβιτς και αρνήθηκε να πεθάνει
Μια συγκλονιστική ιστορία θέλησης και επιβίωσης
Η ιστορία του Σολομόν Αρούχ είναι μια από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες επιβίωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τόσο συναρπαστική, που πέρασε και στον κινηματογράφο το 1989, στην ταινία με τίτλο «Triumph of the Spirit» σε σκηνοθεσία Robert Young και με πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe.
Ο Σολομόν Αρούχ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1923. Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας της πόλης και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το μποξ. Ήταν αθλητής του Άρη Θεσσαλονίκης και στα πρώτα του 24 ματς ήταν αήττητος. Μάλιστα ήταν και στην προεπιλογή της ελληνικής αποστολής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940, που όμως δεν έγιναν λόγω του πολέμου.
Κατά την διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό, όπου ταυτόχρονα ήταν μέλος της πυγμαχικής ομάδας των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1943 οι Ναζί ξεκίνησαν τον εκτοπισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο Σολομόν Αρούχ και η οικογένειά του μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Το 24-0 που είχε μέχρι εκείνη την στιγμή σαν ρεκόρ στην σύντομη καριέρα του στην πυγμαχία, έμελλε να γίνει πολύ μεγαλύτερο, αλλά με διαφορετικό έπαθλο. Την ίδια του την ζωή.
Την στιγμή που έφτασε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας φρούραρχος σταμάτησε τον ίδιο και μερικούς άλλους και τους ρώτησε αν κάποιος από αυτούς είναι μποξέρ. Ο Αρούχ σήκωσε το χέρι του. Ήταν 20 ετών και είχαν περάσει ήδη έξι χρόνια από τότε που είχε κερδίσει τον πρώτο του αγώνα. Του έδωσαν γάντια και έβαλαν απέναντί του έναν άλλο νεαρό Εβραίο.
Ο Αρούχ ήταν φοβισμένος, το ίδιο και ο αντίπαλός του. Ωστόσο, έπρεπε να παλέψουν. Ο Έλληνας Εβραίος κατάφερε να νικήσει μετά από λίγα λεπτά. Δεν πέρασε πολύ ώρα και οι Γερμανοί έφεραν μπροστά του έναν Τσέχο που το ύψος του ξεπερνούσε το 1.80. Ο Αρουχ τον νίκησε και αυτόν.
Αυτοί ήταν μόλις οι πρώτοι δυο αγώνες. Τα επόμενα δυο χρόνια, έδωσε εκατοντάδες αγώνες με έπαθλο την επιβίωσή του. Αν αρνιόταν να αγωνιστεί, ο ίδιος και η οικογένειά του θα εκτελούνταν. Αν έχανε θα τον οδηγούσαν στον θάλαμο αεριών, ενώ αν κέρδιζε θα λάμβανε μεγαλύτερες ποσότητες φαγητού. Σε αυτά τα δυο χρόνια ο Αρούχ έβλεπε τους συγκρατούμενούς του να εξαφανίζονται ο ένα μετά τον άλλο. Εκείνος δεν έπρεπε να χάσει. Και τα κατάφερε. Κατάφερε να κάνει 208 νοκ άουτ. Μια φορά παραλίγο να χάσει από έναν Γερμανό Εβραίο, αλλά τελικά κατάφερε να τον νικήσει.
Σε αυτά τα δυο χρόνια έχασε τον πατέρα του και τον αδερφό του και μεταφέρθηκε σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου τον Απρίλιο του 1945 ελευθερώθηκε από τους Βρετανούς. Ο Σολομόν Αρούχ βρέθηκε μαζί με την σύζυγό του στην Παλαιστίνη. Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, πολέμησε με τον ισραηλινό στρατό. Το ίδιο έκανε και στον πόλεμο των έξι ημερών, το 1966. Δεν παράτησε ποτέ την πυγμαχία και το 1955 αγωνίστηκε στον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα στο Ισραήλ. Ζούσε στο Τελ Αβίβ, όπου δημιούργησε μια επιτυχημένη ναυτιλιακή εταιρεία.
Το 1989, έδινε συμβουλές κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας για την ζωή του. Ήταν τότε που επέστρεψε στο Άουσβιτς, σε ένα μέρος όπου είχε ζήσει την πιο φρικτή περίοδο της ζωής του και που σίγουρα έφερε ξανά στο προσκήνιο δυσάρεστες αναμνήσεις. «Ήταν μια φρικτή εμπειρία. Είδα στο μυαλό μου τους γονείς μου και άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα, έκλαιγα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ», είχε δηλώσει όταν επέστρεψε.
Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό το 1994, από το οποίο δεν επανήλθε ποτέ πλήρως. Πέθανε τον Απρίλιο του 2009 στο Τελ Αβίβ, σε ηλικία 86 ετών. Η ιστορία του είναι παράδειγμα θέλησης και επιβίωσης, ένας πραγματικός «θρίαμβος του πνεύματος» που μπορεί να εμπνεύσει τον καθένα μας.
Μια συγκλονιστική ιστορία θέλησης και επιβίωσης
Η ιστορία του Σολομόν Αρούχ είναι μια από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες επιβίωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τόσο συναρπαστική, που πέρασε και στον κινηματογράφο το 1989, στην ταινία με τίτλο «Triumph of the Spirit» σε σκηνοθεσία Robert Young και με πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe.
Ο Σολομόν Αρούχ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1923. Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας της πόλης και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το μποξ. Ήταν αθλητής του Άρη Θεσσαλονίκης και στα πρώτα του 24 ματς ήταν αήττητος. Μάλιστα ήταν και στην προεπιλογή της ελληνικής αποστολής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940, που όμως δεν έγιναν λόγω του πολέμου.
Κατά την διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό, όπου ταυτόχρονα ήταν μέλος της πυγμαχικής ομάδας των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1943 οι Ναζί ξεκίνησαν τον εκτοπισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο Σολομόν Αρούχ και η οικογένειά του μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Το 24-0 που είχε μέχρι εκείνη την στιγμή σαν ρεκόρ στην σύντομη καριέρα του στην πυγμαχία, έμελλε να γίνει πολύ μεγαλύτερο, αλλά με διαφορετικό έπαθλο. Την ίδια του την ζωή.
Την στιγμή που έφτασε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας φρούραρχος σταμάτησε τον ίδιο και μερικούς άλλους και τους ρώτησε αν κάποιος από αυτούς είναι μποξέρ. Ο Αρούχ σήκωσε το χέρι του. Ήταν 20 ετών και είχαν περάσει ήδη έξι χρόνια από τότε που είχε κερδίσει τον πρώτο του αγώνα. Του έδωσαν γάντια και έβαλαν απέναντί του έναν άλλο νεαρό Εβραίο.
Ο Αρούχ ήταν φοβισμένος, το ίδιο και ο αντίπαλός του. Ωστόσο, έπρεπε να παλέψουν. Ο Έλληνας Εβραίος κατάφερε να νικήσει μετά από λίγα λεπτά. Δεν πέρασε πολύ ώρα και οι Γερμανοί έφεραν μπροστά του έναν Τσέχο που το ύψος του ξεπερνούσε το 1.80. Ο Αρουχ τον νίκησε και αυτόν.
Αυτοί ήταν μόλις οι πρώτοι δυο αγώνες. Τα επόμενα δυο χρόνια, έδωσε εκατοντάδες αγώνες με έπαθλο την επιβίωσή του. Αν αρνιόταν να αγωνιστεί, ο ίδιος και η οικογένειά του θα εκτελούνταν. Αν έχανε θα τον οδηγούσαν στον θάλαμο αεριών, ενώ αν κέρδιζε θα λάμβανε μεγαλύτερες ποσότητες φαγητού. Σε αυτά τα δυο χρόνια ο Αρούχ έβλεπε τους συγκρατούμενούς του να εξαφανίζονται ο ένα μετά τον άλλο. Εκείνος δεν έπρεπε να χάσει. Και τα κατάφερε. Κατάφερε να κάνει 208 νοκ άουτ. Μια φορά παραλίγο να χάσει από έναν Γερμανό Εβραίο, αλλά τελικά κατάφερε να τον νικήσει.
Σε αυτά τα δυο χρόνια έχασε τον πατέρα του και τον αδερφό του και μεταφέρθηκε σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου τον Απρίλιο του 1945 ελευθερώθηκε από τους Βρετανούς. Ο Σολομόν Αρούχ βρέθηκε μαζί με την σύζυγό του στην Παλαιστίνη. Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, πολέμησε με τον ισραηλινό στρατό. Το ίδιο έκανε και στον πόλεμο των έξι ημερών, το 1966. Δεν παράτησε ποτέ την πυγμαχία και το 1955 αγωνίστηκε στον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα στο Ισραήλ. Ζούσε στο Τελ Αβίβ, όπου δημιούργησε μια επιτυχημένη ναυτιλιακή εταιρεία.
Το 1989, έδινε συμβουλές κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας για την ζωή του. Ήταν τότε που επέστρεψε στο Άουσβιτς, σε ένα μέρος όπου είχε ζήσει την πιο φρικτή περίοδο της ζωής του και που σίγουρα έφερε ξανά στο προσκήνιο δυσάρεστες αναμνήσεις. «Ήταν μια φρικτή εμπειρία. Είδα στο μυαλό μου τους γονείς μου και άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα, έκλαιγα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ», είχε δηλώσει όταν επέστρεψε.
Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό το 1994, από το οποίο δεν επανήλθε ποτέ πλήρως. Πέθανε τον Απρίλιο του 2009 στο Τελ Αβίβ, σε ηλικία 86 ετών. Η ιστορία του είναι παράδειγμα θέλησης και επιβίωσης, ένας πραγματικός «θρίαμβος του πνεύματος» που μπορεί να εμπνεύσει τον καθένα μας.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Το διάσημο ελληνικό νησί που δόθηκε για προίκα
Μια άγνωστη ιστορία
Είναι ένα απο τα νησιά που αποτελούν κάθε χρόνο δημοφιλή προορισμό για διακοπές, ένα νησί που ξεχωρίζει για την ομορφιά του και την ηρεμία που προσφέρει. Η αγαπημένη σε όλους Αντίπαρος έχει μια ξεχωριστή ενέργεια που μαγεύει τους ταξιδιώτες και τους κάνει να επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Τον 15ο αιώνα οι πειρατές είχαν τον έλεγχο των θαλασσών και η Αντίπαρος ήταν γνωστή για το κάστρο της που χτίστηκε από τους Ενετούς. Ήταν ένα από τα πιο ασφαλή νησιά και δημοφιλής προορισμός για όσους ασχολιούνταν με το εμπόριο.
Την ασφάλεια του νησιού είχε αναλάβει ο Τζιοβάννι Λορεντάνο, ενετός, που κατάφερε και αντιμετώπισε την πειρατεία. Μάλιστα ο Τζιοβάννι Λορεντάνο είχε πάρει το νησί για προίκα από το γάμο του με τη Μαρία Σομαρρίπα που ήταν κόρη πλούσιας οικογένειας της Πάρου.
Σαράντα χρόνια αργότερα η Αντίπαρος αποτέλεσε ξανά αντικείμενο προίκας. Αυτή τη φορά δόθηκε σαν προίκα στον Ντομένικο Πιζάνι, γιο του Δούκα της Κρήτης για τον γάμο του με την κόρη του δούκα της Νάξου, πριγκίπισσα Φιορέντζα. Εκτός δε από την Αντίπαρο, ο Πιζάνι είχε πάρει προίκα και τη Σαντορίνη.
Μια άγνωστη ιστορία
Είναι ένα απο τα νησιά που αποτελούν κάθε χρόνο δημοφιλή προορισμό για διακοπές, ένα νησί που ξεχωρίζει για την ομορφιά του και την ηρεμία που προσφέρει. Η αγαπημένη σε όλους Αντίπαρος έχει μια ξεχωριστή ενέργεια που μαγεύει τους ταξιδιώτες και τους κάνει να επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Τον 15ο αιώνα οι πειρατές είχαν τον έλεγχο των θαλασσών και η Αντίπαρος ήταν γνωστή για το κάστρο της που χτίστηκε από τους Ενετούς. Ήταν ένα από τα πιο ασφαλή νησιά και δημοφιλής προορισμός για όσους ασχολιούνταν με το εμπόριο.
Την ασφάλεια του νησιού είχε αναλάβει ο Τζιοβάννι Λορεντάνο, ενετός, που κατάφερε και αντιμετώπισε την πειρατεία. Μάλιστα ο Τζιοβάννι Λορεντάνο είχε πάρει το νησί για προίκα από το γάμο του με τη Μαρία Σομαρρίπα που ήταν κόρη πλούσιας οικογένειας της Πάρου.
Σαράντα χρόνια αργότερα η Αντίπαρος αποτέλεσε ξανά αντικείμενο προίκας. Αυτή τη φορά δόθηκε σαν προίκα στον Ντομένικο Πιζάνι, γιο του Δούκα της Κρήτης για τον γάμο του με την κόρη του δούκα της Νάξου, πριγκίπισσα Φιορέντζα. Εκτός δε από την Αντίπαρο, ο Πιζάνι είχε πάρει προίκα και τη Σαντορίνη.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ο λόγος που η χειραψία καθιερώθηκε στην αρχαία Ελλάδα
Είχατε αναρωτηθεί ποτέ;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι σε ολόκληρο τον κόσμο για να χαιρετήσεις κάποιον. Στο Θιβέτ, καλωσορίζουν τους ανθρώπους βγάζοντας έξω την γλώσσα,ενώ οι Μαορί στην Νέα Ζηλανδία, ακουμπούν τις μύτες τους. Στην Αιθιοπία, οι άνδρες ακουμπούν τους αγκώνες τους, ενώ στο Κονγκό, τα μέτωπά τους.
Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (όπως και την Ελλάδα) αλλά και σε κάποιες αραβικές, οι αγκαλιά και τα σταυρωτά φιλιά είναι συνηθισμένα. Αλλά παρολ’ αυτά, η πιο κοινή χειρονομία χαιρετισμού είναι η χειραψία. Μπορεί τώρα εν μέσω της πανδημίας να έχει μειωθεί κατά πολύ η χρήση της, αλλά ήταν πάντα ο πιο δημοφιλής τρόπος.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί; Η απάντηση στο γιατί η χειραψία επικράτησε βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα, του 5ου αιώνα π.Χ. Η χειραψία λοιπόν συμβόλιζε την ειρήνη, δείχνοντας πως κανένας από τους δυο που ένωναν τα χέρια τους δεν κρατούσε όπλο. Έτσι η χειραψία έκανε το ξεκίνημα της με έναν παρόμοιο με τον σημερινό τρόπο. Δίνοντας τα χέρια οι άνθρωποι κάνουν τον άλλον να αισθανθεί ασφάλεια και οικεία.
Οι Ρωμαίοι αργότερα την διαφοροποίησαν ελαφρώς, αφού αρπάζαν τον πήχη και όχι την παλάμη, ώστε να είναι σίγουροι πως κανένας από τους δυο δεν είχε κρυμμένο κάποιο μαχαίρι μέσα στο μανίκι του. Από εκεί και πέρα, το κούνημα των χεριών στην χειραψία λέγεται πως ξεκίνησε τον Μεσαίωνα, όταν οι ιππότες κουνούσαν τα χέρια εκείνου που βρισκόταν απέναντί τους, ώστε κάθε κρυμμένο όπλο να έπεφτε στο έδαφος.
Στην Δύση τα τελευταία χρόνια βέβαια, η χειραψία μπορεί να παραμένει η πιο διαδεδομένη μορφή χαιρετισμού, αλλά έχει δώσει σε πολλές περιπτώσεις την θέση της στο λεγόμενο high-five, η σε αυτό που λέμε εμείς «κόλλα το». Επίσης και η ένωση δυο γροθιών ήταν αρκετά διαδεδομένη, κάτι που στην πανδημία, μαζί με την ένωση των αγκώνων, ίσως η κυρίαρχη μορφή χαιρετισμού. Ωστόσο, ειδικά στην εργασία, η χειραψία παρέμενε μέχρι πρόσφατα κυρίαρχη, ως ένδειξη ειρηνικής και ευχάριστης διάθεσης.
Είχατε αναρωτηθεί ποτέ;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι σε ολόκληρο τον κόσμο για να χαιρετήσεις κάποιον. Στο Θιβέτ, καλωσορίζουν τους ανθρώπους βγάζοντας έξω την γλώσσα,ενώ οι Μαορί στην Νέα Ζηλανδία, ακουμπούν τις μύτες τους. Στην Αιθιοπία, οι άνδρες ακουμπούν τους αγκώνες τους, ενώ στο Κονγκό, τα μέτωπά τους.
Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (όπως και την Ελλάδα) αλλά και σε κάποιες αραβικές, οι αγκαλιά και τα σταυρωτά φιλιά είναι συνηθισμένα. Αλλά παρολ’ αυτά, η πιο κοινή χειρονομία χαιρετισμού είναι η χειραψία. Μπορεί τώρα εν μέσω της πανδημίας να έχει μειωθεί κατά πολύ η χρήση της, αλλά ήταν πάντα ο πιο δημοφιλής τρόπος.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί; Η απάντηση στο γιατί η χειραψία επικράτησε βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα, του 5ου αιώνα π.Χ. Η χειραψία λοιπόν συμβόλιζε την ειρήνη, δείχνοντας πως κανένας από τους δυο που ένωναν τα χέρια τους δεν κρατούσε όπλο. Έτσι η χειραψία έκανε το ξεκίνημα της με έναν παρόμοιο με τον σημερινό τρόπο. Δίνοντας τα χέρια οι άνθρωποι κάνουν τον άλλον να αισθανθεί ασφάλεια και οικεία.
Οι Ρωμαίοι αργότερα την διαφοροποίησαν ελαφρώς, αφού αρπάζαν τον πήχη και όχι την παλάμη, ώστε να είναι σίγουροι πως κανένας από τους δυο δεν είχε κρυμμένο κάποιο μαχαίρι μέσα στο μανίκι του. Από εκεί και πέρα, το κούνημα των χεριών στην χειραψία λέγεται πως ξεκίνησε τον Μεσαίωνα, όταν οι ιππότες κουνούσαν τα χέρια εκείνου που βρισκόταν απέναντί τους, ώστε κάθε κρυμμένο όπλο να έπεφτε στο έδαφος.
Στην Δύση τα τελευταία χρόνια βέβαια, η χειραψία μπορεί να παραμένει η πιο διαδεδομένη μορφή χαιρετισμού, αλλά έχει δώσει σε πολλές περιπτώσεις την θέση της στο λεγόμενο high-five, η σε αυτό που λέμε εμείς «κόλλα το». Επίσης και η ένωση δυο γροθιών ήταν αρκετά διαδεδομένη, κάτι που στην πανδημία, μαζί με την ένωση των αγκώνων, ίσως η κυρίαρχη μορφή χαιρετισμού. Ωστόσο, ειδικά στην εργασία, η χειραψία παρέμενε μέχρι πρόσφατα κυρίαρχη, ως ένδειξη ειρηνικής και ευχάριστης διάθεσης.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η ανατριχιαστική ιστορία της λοβοτομής
Μια μαύρη στιγμή της ιστορίας
40.000 Αμερικανοί έπεσαν θύματα μιας πρακτικής ιατρών που ήθελαν να θεραπεύσουν "λανθάνουσες" συμπεριφορές με τη μέθοδο της λοβοτομής. Πρόκειται για μια ακραία και ανατριχιαστική επέμβαση που πρωτοεμφανίστηκε το 1939.
Μάλιστα ο άνθρωπος που την τελειοποίησε βραβεύτηκε και με βραβείο Νόμπελ. Μιλάμε για τον Egas Moniz, Πορτογάλος στην καταγωγή, ο οποίος τελειοποιήσε την λοβοτομή πάνω σε χιμπατζήδες και όταν βρήκε χρηματοδότες προχώρησε και σε επεμβάσεις σε ανθρώπους.
Τα πιο διάσημα θύματα αυτής της επέμβασης ήταν η Εύα Περόν και η αδελφή του Τζον Κένεντι, Ρόζμαρι Κένεντι.
Το σκεπτικό της λοβοτομής ήταν να διορθώσεις τα κακώς κείμενα του εγκεφάλου. Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να αφήνει πίσω της έναν ασθενή απαθή, σχεδόν φυτό, που δεν νιώθει πόνο, άγχος, και που είναι σε μία μόνιμη καταστολή.
Το τρομακτικό είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι που λοβοτομήθηκαν δεν είχαν τίποτα, και οι οικογένειες τους προχωρούσαν σε αυτή τη μέθοδο, για ασήμαντους λόγους. Αν ένα παιδί ήταν υπερκινητικό, είχε διάσπαση προσοχής, δεκάδες περιπτώσεις όπου ομοφυλόφιλοι λοβοτομήθηκαν για να θεραπευτεί η "ασθένεια", όπως αποκαλούσαν τότε την ομοφυλοφιλία.
Η μέθοδος ξέφυγε από τα όριά της με τον Αμερικανό νευροψυχίατρο Walter Freeman, όταν αυτός υιοθέτησε την τεχνική τροποποιώντας τη, χωρίς να είναι πραγματικός χειρουργός.
Έχωνε μ’ ένα σφυράκι στον εγκέφαλο του νοσούντος, πάνω από την οφθαλμική κόγχη, ένα μυτερό εργαλείο που ο ίδιος είχε ονομάσει «παγοκόφτη» και το στριφογύριζε ώστε να διακόψει την επαφή των μετωπιαίων λοβών. Η όλη επιχείρηση δεν διαρκούσε πάνω από δέκα λεπτά. Ούτε ο πιο στοιχειώδης χειρουργικός κανόνας δεν γινόταν σεβαστός.
Το εξωφρενικό είναι ότι οι οικογένειες των ασθενών πλήρωναν για να γίνει λοβοτομή στους συγγενείς τους, επειδή ήθελαν να γλυτώσουν τα χρήματα που έδιναν στις ψυχιατρικές κλινικές και προτιμούσαν να τους έχουν σε ένα καροτσάκι, σχεδόν φυτά στο σπίτι τους.
Η πρακτική αυτή σταμάτησε το 1970, με εντολή της κυβέρνησης, αν και έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι στη Βοστώνη συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια αργότερα τέτοιου είδους επεμβάσεις.
Φυσικά το νόμπελ Ιατρικής αφαιρέθηκε από τον Egas Moniz, μετά από απαίτηση του κόσμου όταν είδε τα πραγματικά αποτελέσματα της λοβοτομής.
Το μόνο καλό που έφερε η λοβοτομή είναι ότι για πρώτη φορά πέφτει στο τραπέζι των ιατρών ο όρος ψυχική υγεία, και ουσιαστικά ήταν η αρχή για να έχουμε σήμερα δεκάδες θεραπείες που προσφέρουν μια αξιοπρεπή ζωή σε άτομα που πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο.
Μια μαύρη στιγμή της ιστορίας
40.000 Αμερικανοί έπεσαν θύματα μιας πρακτικής ιατρών που ήθελαν να θεραπεύσουν "λανθάνουσες" συμπεριφορές με τη μέθοδο της λοβοτομής. Πρόκειται για μια ακραία και ανατριχιαστική επέμβαση που πρωτοεμφανίστηκε το 1939.
Μάλιστα ο άνθρωπος που την τελειοποίησε βραβεύτηκε και με βραβείο Νόμπελ. Μιλάμε για τον Egas Moniz, Πορτογάλος στην καταγωγή, ο οποίος τελειοποιήσε την λοβοτομή πάνω σε χιμπατζήδες και όταν βρήκε χρηματοδότες προχώρησε και σε επεμβάσεις σε ανθρώπους.
Τα πιο διάσημα θύματα αυτής της επέμβασης ήταν η Εύα Περόν και η αδελφή του Τζον Κένεντι, Ρόζμαρι Κένεντι.
Το σκεπτικό της λοβοτομής ήταν να διορθώσεις τα κακώς κείμενα του εγκεφάλου. Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να αφήνει πίσω της έναν ασθενή απαθή, σχεδόν φυτό, που δεν νιώθει πόνο, άγχος, και που είναι σε μία μόνιμη καταστολή.
Το τρομακτικό είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι που λοβοτομήθηκαν δεν είχαν τίποτα, και οι οικογένειες τους προχωρούσαν σε αυτή τη μέθοδο, για ασήμαντους λόγους. Αν ένα παιδί ήταν υπερκινητικό, είχε διάσπαση προσοχής, δεκάδες περιπτώσεις όπου ομοφυλόφιλοι λοβοτομήθηκαν για να θεραπευτεί η "ασθένεια", όπως αποκαλούσαν τότε την ομοφυλοφιλία.
Η μέθοδος ξέφυγε από τα όριά της με τον Αμερικανό νευροψυχίατρο Walter Freeman, όταν αυτός υιοθέτησε την τεχνική τροποποιώντας τη, χωρίς να είναι πραγματικός χειρουργός.
Έχωνε μ’ ένα σφυράκι στον εγκέφαλο του νοσούντος, πάνω από την οφθαλμική κόγχη, ένα μυτερό εργαλείο που ο ίδιος είχε ονομάσει «παγοκόφτη» και το στριφογύριζε ώστε να διακόψει την επαφή των μετωπιαίων λοβών. Η όλη επιχείρηση δεν διαρκούσε πάνω από δέκα λεπτά. Ούτε ο πιο στοιχειώδης χειρουργικός κανόνας δεν γινόταν σεβαστός.
Το εξωφρενικό είναι ότι οι οικογένειες των ασθενών πλήρωναν για να γίνει λοβοτομή στους συγγενείς τους, επειδή ήθελαν να γλυτώσουν τα χρήματα που έδιναν στις ψυχιατρικές κλινικές και προτιμούσαν να τους έχουν σε ένα καροτσάκι, σχεδόν φυτά στο σπίτι τους.
Η πρακτική αυτή σταμάτησε το 1970, με εντολή της κυβέρνησης, αν και έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι στη Βοστώνη συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια αργότερα τέτοιου είδους επεμβάσεις.
Φυσικά το νόμπελ Ιατρικής αφαιρέθηκε από τον Egas Moniz, μετά από απαίτηση του κόσμου όταν είδε τα πραγματικά αποτελέσματα της λοβοτομής.
Το μόνο καλό που έφερε η λοβοτομή είναι ότι για πρώτη φορά πέφτει στο τραπέζι των ιατρών ο όρος ψυχική υγεία, και ουσιαστικά ήταν η αρχή για να έχουμε σήμερα δεκάδες θεραπείες που προσφέρουν μια αξιοπρεπή ζωή σε άτομα που πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο.
thanosgp
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 11.519
- Ηλικία
- 52
- Περιοχή
- Τρίκαλα
- Μοτοσυκλέτα
- Τίγρης ξεδοντιασμένος 220 τελική
- Όνομα
- Θάνος
- Περιοχή
- Τρίκαλα
Να σε φυλάει ο Θεός εδώ πραγματικά ,από τέτοιους συναδελφους....Η ανατριχιαστική ιστορία της λοβοτομής
Μια μαύρη στιγμή της ιστορίας
40.000 Αμερικανοί έπεσαν θύματα μιας πρακτικής ιατρών που ήθελαν να θεραπεύσουν "λανθάνουσες" συμπεριφορές με τη μέθοδο της λοβοτομής. Πρόκειται για μια ακραία και ανατριχιαστική επέμβαση που πρωτοεμφανίστηκε το 1939.
Μάλιστα ο άνθρωπος που την τελειοποίησε βραβεύτηκε και με βραβείο Νόμπελ. Μιλάμε για τον Egas Moniz, Πορτογάλος στην καταγωγή, ο οποίος τελειοποιήσε την λοβοτομή πάνω σε χιμπατζήδες και όταν βρήκε χρηματοδότες προχώρησε και σε επεμβάσεις σε ανθρώπους.
Τα πιο διάσημα θύματα αυτής της επέμβασης ήταν η Εύα Περόν και η αδελφή του Τζον Κένεντι, Ρόζμαρι Κένεντι.
Το σκεπτικό της λοβοτομής ήταν να διορθώσεις τα κακώς κείμενα του εγκεφάλου. Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να αφήνει πίσω της έναν ασθενή απαθή, σχεδόν φυτό, που δεν νιώθει πόνο, άγχος, και που είναι σε μία μόνιμη καταστολή.
Το τρομακτικό είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι που λοβοτομήθηκαν δεν είχαν τίποτα, και οι οικογένειες τους προχωρούσαν σε αυτή τη μέθοδο, για ασήμαντους λόγους. Αν ένα παιδί ήταν υπερκινητικό, είχε διάσπαση προσοχής, δεκάδες περιπτώσεις όπου ομοφυλόφιλοι λοβοτομήθηκαν για να θεραπευτεί η "ασθένεια", όπως αποκαλούσαν τότε την ομοφυλοφιλία.
Η μέθοδος ξέφυγε από τα όριά της με τον Αμερικανό νευροψυχίατρο Walter Freeman, όταν αυτός υιοθέτησε την τεχνική τροποποιώντας τη, χωρίς να είναι πραγματικός χειρουργός.
Έχωνε μ’ ένα σφυράκι στον εγκέφαλο του νοσούντος, πάνω από την οφθαλμική κόγχη, ένα μυτερό εργαλείο που ο ίδιος είχε ονομάσει «παγοκόφτη» και το στριφογύριζε ώστε να διακόψει την επαφή των μετωπιαίων λοβών. Η όλη επιχείρηση δεν διαρκούσε πάνω από δέκα λεπτά. Ούτε ο πιο στοιχειώδης χειρουργικός κανόνας δεν γινόταν σεβαστός.
Το εξωφρενικό είναι ότι οι οικογένειες των ασθενών πλήρωναν για να γίνει λοβοτομή στους συγγενείς τους, επειδή ήθελαν να γλυτώσουν τα χρήματα που έδιναν στις ψυχιατρικές κλινικές και προτιμούσαν να τους έχουν σε ένα καροτσάκι, σχεδόν φυτά στο σπίτι τους.
Η πρακτική αυτή σταμάτησε το 1970, με εντολή της κυβέρνησης, αν και έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι στη Βοστώνη συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια αργότερα τέτοιου είδους επεμβάσεις.
Φυσικά το νόμπελ Ιατρικής αφαιρέθηκε από τον Egas Moniz, μετά από απαίτηση του κόσμου όταν είδε τα πραγματικά αποτελέσματα της λοβοτομής.
Το μόνο καλό που έφερε η λοβοτομή είναι ότι για πρώτη φορά πέφτει στο τραπέζι των ιατρών ο όρος ψυχική υγεία, και ουσιαστικά ήταν η αρχή για να έχουμε σήμερα δεκάδες θεραπείες που προσφέρουν μια αξιοπρεπή ζωή σε άτομα που πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο.
Στάλθηκε από το POCO F2 Pro μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η τραγική ιστορία του πιο έξυπνου ανθρώπου που έζησε ποτέ
Υπολογίζεται πως το IQ του ήταν μεταξύ 250 και 300
To 1898 γεννήθηκε στις ΗΠΑ ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έζησε ποτέ. Ονομαζόταν William James Sidis και το IQ του υπολογίζεται πως έφτανε κάπου μεταξύ 250 και 300. Οι γονείς του ήταν κι αυτοί ευφυείς. Ο πατέρας του ήταν ψυχολόγος και η μητέρα του γιατρός. Κάποιες πηγές αναφέρουν πως οι γονείς του, Ουκρανοί μετανάστες, πήγαν στην Νέα Υόρκη ενώ άλλες αναφέρουν την Βοστώνη ως σπίτι της οικογένειας.
Οι γονείς του είδαν τα σημάδια ευφυίας στον γιο τους και του αγόραζαν βιβλία και χάρτες, για να μάθει όσα γίνεται περισσότερα. Αλλά η ταχύτητα που τα μάθαινε ήταν εντελώς απρόσμενη. Όταν ήταν 18 μηνών, μπορούσε να διαβάσει εφημερίδα. Στα 6 του χρόνια, μιλούσε επτά γλώσσες. Αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, γαλλικά, τουρκικά, εβραϊκά και αρμένικα. Μάλιστα ο William Sidis κατάφερε να φτιάξει και μια δική του γλώσσα που χρησιμοποιούσε όσο ήταν παιδί. Τα επόμενα χρόνια έγραψε ποιήματα, ένα μυθιστόρημα αλλά και ένα σύνταγμα για μια πιθανή ουτοπία. Το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον έκανε δεκτό μόλις στα 9 του χρόνια, αλλά δεν του επέτρεπε να παρευρίσκεται μέσα στην τάξη μέχρι που έκλεισε τα 11.
Στα 12 έδωσε διάλεξη στην Μαθηματική Λέσχη του Χάρβαρντ για το εξαιρετικά δύσκολο θέμα των σωμάτων τεσσάρων διαστάσεων. Οι περισσότεροι που βρέθηκαν σε αυτή, βρήκαν την διάλεξη ακατανόητη, αλλά για όσους κατάλαβαν, ήταν μια αποκάλυψη. Τέσσερα χρόνια αργότερα αποφοίτησε. Μόλις στα 16 του χρόνια.
Το IQ του συζητήθηκε πολύ τα επόμενα χρόνια. Τα αρχεία του υπολογισμού του IQ του έχουν χαθεί με τους ιστορικούς να αναγκάζονται να υπολογίσουν. Το 100 στον δείκτη IQ θεωρείται ως μέσος όρος, ενώ το 130 θεωρείται προικισμένο. Το IQ του Albert Einstein υπολογίστηκε σε 160, του Leonardo Da Vinci σε 180 και Isaac Newton σε 190. Για τον William James Sidis, ο υπολογισμός αυτός έφτανε το 250 με 300.
Ωστόσο παρόλη την ευφυία του, ο Sidis δυσκολεύτηκε να ζήσει σε έναν κόσμο που η πλειοψηφία δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Μετά την αποφοίτησή του στα 16, είπε στους δημοσιογράφους πως «Θέλω να ζήσω την τέλεια ζωή. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω είναι να το κάνω στην απομόνωση. Πάντα μισούσα το πλήθος».
Για ένα μικρό διάστημα δίδασκε μαθηματικά στο Ινστιτούτο Rice στο Τέξας, αλλά κάποια στιγμή εκδιώχθηκε αφού ήταν νεότερος από τους μαθητές του. Στα 21 συνελήφθη στην Βοστώνη ενώ συμμετείχε στην διαδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά. Καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση, για επεισόδια και για επίθεση σε αστυνομικό. Δεν είχε κάνει τίποτα από τα δυο.
Αργότερα, θέλησε να ζήσει πιο απομονωμένα κάνοντας απλές δουλειές για εκείνον, όπως λογιστής. Αλλά όταν οι συνάδελφοί του καταλάβαιναν ποιος είναι, αποφάσιζε να παραιτηθεί. «Μόνο η όψη μια μαθηματικής εξίσωσης με αρρωσταίνει. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να διαχειρίζομαι μια αριθμομηχανή, αλλά δεν με αφήνουν ήσυχο», είχε δηλώσει κάποια στιγμή.
Το 1937 βρέθηκε στο επίκεντρο για τελευταία φορά, όταν το «The New Yorker», δημοσίευσε ένα άρθρο που τον υποστήριζε. Έκανε μήνυση για παραβίαση της ιδιωτικότητας, αλλά απορρίφθηκε. Πέθανε επτά χρόνια αργότερα, μόλις στα 46 του χρόνια από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε νεκρό η σπιτονοικοκυρά του. Ο πιο έξυπνος άνθρωπος που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη πέθανε φτωχός, κάνοντας δουλειά κλητήρα.
Υπολογίζεται πως το IQ του ήταν μεταξύ 250 και 300
To 1898 γεννήθηκε στις ΗΠΑ ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έζησε ποτέ. Ονομαζόταν William James Sidis και το IQ του υπολογίζεται πως έφτανε κάπου μεταξύ 250 και 300. Οι γονείς του ήταν κι αυτοί ευφυείς. Ο πατέρας του ήταν ψυχολόγος και η μητέρα του γιατρός. Κάποιες πηγές αναφέρουν πως οι γονείς του, Ουκρανοί μετανάστες, πήγαν στην Νέα Υόρκη ενώ άλλες αναφέρουν την Βοστώνη ως σπίτι της οικογένειας.
Οι γονείς του είδαν τα σημάδια ευφυίας στον γιο τους και του αγόραζαν βιβλία και χάρτες, για να μάθει όσα γίνεται περισσότερα. Αλλά η ταχύτητα που τα μάθαινε ήταν εντελώς απρόσμενη. Όταν ήταν 18 μηνών, μπορούσε να διαβάσει εφημερίδα. Στα 6 του χρόνια, μιλούσε επτά γλώσσες. Αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, γαλλικά, τουρκικά, εβραϊκά και αρμένικα. Μάλιστα ο William Sidis κατάφερε να φτιάξει και μια δική του γλώσσα που χρησιμοποιούσε όσο ήταν παιδί. Τα επόμενα χρόνια έγραψε ποιήματα, ένα μυθιστόρημα αλλά και ένα σύνταγμα για μια πιθανή ουτοπία. Το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον έκανε δεκτό μόλις στα 9 του χρόνια, αλλά δεν του επέτρεπε να παρευρίσκεται μέσα στην τάξη μέχρι που έκλεισε τα 11.
Στα 12 έδωσε διάλεξη στην Μαθηματική Λέσχη του Χάρβαρντ για το εξαιρετικά δύσκολο θέμα των σωμάτων τεσσάρων διαστάσεων. Οι περισσότεροι που βρέθηκαν σε αυτή, βρήκαν την διάλεξη ακατανόητη, αλλά για όσους κατάλαβαν, ήταν μια αποκάλυψη. Τέσσερα χρόνια αργότερα αποφοίτησε. Μόλις στα 16 του χρόνια.
Το IQ του συζητήθηκε πολύ τα επόμενα χρόνια. Τα αρχεία του υπολογισμού του IQ του έχουν χαθεί με τους ιστορικούς να αναγκάζονται να υπολογίσουν. Το 100 στον δείκτη IQ θεωρείται ως μέσος όρος, ενώ το 130 θεωρείται προικισμένο. Το IQ του Albert Einstein υπολογίστηκε σε 160, του Leonardo Da Vinci σε 180 και Isaac Newton σε 190. Για τον William James Sidis, ο υπολογισμός αυτός έφτανε το 250 με 300.
Ωστόσο παρόλη την ευφυία του, ο Sidis δυσκολεύτηκε να ζήσει σε έναν κόσμο που η πλειοψηφία δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Μετά την αποφοίτησή του στα 16, είπε στους δημοσιογράφους πως «Θέλω να ζήσω την τέλεια ζωή. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω είναι να το κάνω στην απομόνωση. Πάντα μισούσα το πλήθος».
Για ένα μικρό διάστημα δίδασκε μαθηματικά στο Ινστιτούτο Rice στο Τέξας, αλλά κάποια στιγμή εκδιώχθηκε αφού ήταν νεότερος από τους μαθητές του. Στα 21 συνελήφθη στην Βοστώνη ενώ συμμετείχε στην διαδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά. Καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση, για επεισόδια και για επίθεση σε αστυνομικό. Δεν είχε κάνει τίποτα από τα δυο.
Αργότερα, θέλησε να ζήσει πιο απομονωμένα κάνοντας απλές δουλειές για εκείνον, όπως λογιστής. Αλλά όταν οι συνάδελφοί του καταλάβαιναν ποιος είναι, αποφάσιζε να παραιτηθεί. «Μόνο η όψη μια μαθηματικής εξίσωσης με αρρωσταίνει. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να διαχειρίζομαι μια αριθμομηχανή, αλλά δεν με αφήνουν ήσυχο», είχε δηλώσει κάποια στιγμή.
Το 1937 βρέθηκε στο επίκεντρο για τελευταία φορά, όταν το «The New Yorker», δημοσίευσε ένα άρθρο που τον υποστήριζε. Έκανε μήνυση για παραβίαση της ιδιωτικότητας, αλλά απορρίφθηκε. Πέθανε επτά χρόνια αργότερα, μόλις στα 46 του χρόνια από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε νεκρό η σπιτονοικοκυρά του. Ο πιο έξυπνος άνθρωπος που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη πέθανε φτωχός, κάνοντας δουλειά κλητήρα.
- Δημοσιεύσεις
- 26.318
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Ποιά ήταν η γυναίκα στο εξώφυλλο του πακέτου τσιγάρων Sante;
Mια όμορφη ξανθιά γυναίκα, με κατακόκκινο κραγιόν...
Στο θρυλικό πακέτο των Sante απεικονίζεται μια όμορφη ξανθιά γυναίκα με κατακόκκινο κραγιόν.
Η Ζωζώ Νταλμάς (Ζωή Σταυρίδου) γεννήθηκε το 1905 στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μετακόμισε στο Μιλάνο για να γίνει τραγουδίστρια της Όπερας. Η ζωή της ήταν ταραχώδης και μάλιστα γνώρισε και ερωτεύτηκε με μεγάλους και σπουδαίους άντρες, πρίγκιπες και πολιτικούς ηγέτες . Μάλιστα, ήταν ερωμένη του Κεμάλ Ατατούρκ και κοιμόταν για καιρό στο Παλάτι Ντολμά Μπαχτσέ.
Γνωρίστηκαν σε ένα νυχτερινό μαγαζί που χόρευε η Ζωζώ και πέρασαν τη νύχτα μαζί. Το επόμενο πρωί, ο Κεμάλ είχε αποχωρήσει, αφήνοντας ένα χαρτονόμισμα χιλίων λιρών στο κομοδίνο.
Η Ελληνίδα ντίβα το εξέλαβε ως τρομερή προσβολή και άφησε στο κομοδίνο το χαρτονόμισμα αφού είχε κόψει το σημείο στο οποίο ήταν η εικόνα του αφήνοντας σημείωμα που έλεγε: «Από αυτό που μου αφήσατε πήρα μόνο αυτό που μου χρειαζόταν. Το υπόλοιπο σας το επιστρέφω γιατί μου είναι εντελώς άχρηστο».
Tο βράδυ της έστειλε στο θέατρο λουλούδια κι ένα πανάκριβο κόσμημα. Η Ζωζώ τα γύρισε πίσω. Mε τα πολλά, τον συγχώρησε και έγιναν ζευγάρι.
Η Ζωζώ αγαπούσε την γαλλική σαμπάνια, προτιμούσε χιώτικη μαστίχα, γευόταν πολίτικο λουκούμι και έκανε μπάνιο με απόσταγμα από ροδοπέταλα ενώ άκουγε στο γραμμόφωνο οπερέτες και αμανέδες !
Mια όμορφη ξανθιά γυναίκα, με κατακόκκινο κραγιόν...
Στο θρυλικό πακέτο των Sante απεικονίζεται μια όμορφη ξανθιά γυναίκα με κατακόκκινο κραγιόν.
Η Ζωζώ Νταλμάς (Ζωή Σταυρίδου) γεννήθηκε το 1905 στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μετακόμισε στο Μιλάνο για να γίνει τραγουδίστρια της Όπερας. Η ζωή της ήταν ταραχώδης και μάλιστα γνώρισε και ερωτεύτηκε με μεγάλους και σπουδαίους άντρες, πρίγκιπες και πολιτικούς ηγέτες . Μάλιστα, ήταν ερωμένη του Κεμάλ Ατατούρκ και κοιμόταν για καιρό στο Παλάτι Ντολμά Μπαχτσέ.
Γνωρίστηκαν σε ένα νυχτερινό μαγαζί που χόρευε η Ζωζώ και πέρασαν τη νύχτα μαζί. Το επόμενο πρωί, ο Κεμάλ είχε αποχωρήσει, αφήνοντας ένα χαρτονόμισμα χιλίων λιρών στο κομοδίνο.
Η Ελληνίδα ντίβα το εξέλαβε ως τρομερή προσβολή και άφησε στο κομοδίνο το χαρτονόμισμα αφού είχε κόψει το σημείο στο οποίο ήταν η εικόνα του αφήνοντας σημείωμα που έλεγε: «Από αυτό που μου αφήσατε πήρα μόνο αυτό που μου χρειαζόταν. Το υπόλοιπο σας το επιστρέφω γιατί μου είναι εντελώς άχρηστο».
Tο βράδυ της έστειλε στο θέατρο λουλούδια κι ένα πανάκριβο κόσμημα. Η Ζωζώ τα γύρισε πίσω. Mε τα πολλά, τον συγχώρησε και έγιναν ζευγάρι.
Η Ζωζώ αγαπούσε την γαλλική σαμπάνια, προτιμούσε χιώτικη μαστίχα, γευόταν πολίτικο λουκούμι και έκανε μπάνιο με απόσταγμα από ροδοπέταλα ενώ άκουγε στο γραμμόφωνο οπερέτες και αμανέδες !