Stara Varos
new member
- Δημοσιεύσεις
- 220
- Όνομα
- Γιώργος
Μέρα 1η: Θεσσαλονίκη – Niš
Φοιτούσα στο δημοτικό σχολείο όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, αλλά θυμάμαι ακόμα τις εικόνες εκείνης της εποχής που παρουσιάστηκαν από τα ΜΜΕ. Το όνομα «Σεράγεβο» χαράχτηκε στη μνήμη μου τότε. Παρόλο που είχα ήδη επισκεφθεί την πόλη δύο φορές, είχα περιορισμένο χρόνο για να την εξερευνήσω όπως θα ήθελα. Αυτές οι σκέψεις με κινητοποίησαν και μάζεψα μερικά βασικά πράγματα και ανέβηκα στη μοτοσυκλέτα μου.
Από τη Θεσσαλονίκη, για να φτάσω στο Σεράγεβο απαιτούνταν περίπου 850 χλμ. και 11 ώρες οδήγησης. Το βρήκα πολύ για μια φθινοπωρινή μέρα, όταν η διαφορά ώρας και η διάρκεια της ημέρας θα με ανάγκαζαν να οδηγήσω νύχτα, γι 'αυτό αποφάσισα να περάσω ένα βράδυ στη Σερβία, στην ιστορική πόλη Niš.
Ο δρόμος μέχρι τη Σερβία είναι ως επί το πλείστον αυτοκινητόδρομος και δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο για να δει κανείς, εκτός από ένα μικρό τμήμα κατά μήκος της κοιλάδας του Βαρδάρη, γι' αυτό και οδηγούσα εκτελεστικά ώστε να φτάσω το συντομότερο στον προορισμό μου.
Φτάνοντας Niš, η πρώτη μου εντύπωση από ψηλά ήταν η βιομηχανική υποδομή της πόλης και αργότερα το γιουγκοσλαβικής εποχής «Ambassador Hotel», ακριβώς στη μέση του πολεοδομικού συγκροτήματος. Άνοιξε το 1968 και λέγεται ότι είναι το δεύτερο ψηλότερο κτήριο στη Σερβία, εκτός Βελιγραδίου.
Δίπλα του βρισκόταν το «Μνημείο των απελευθερωτών της Niš» και απέναντι από τον ποταμό Nišava, το «Φρούριο της Niš». Κατασκευάστηκε στο χώρο παλαιότερων οχυρώσεων και κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου καταλήφθηκε από Βούλγαρους που το χρησιμοποίησαν ως φυλακή. Σε αυτή τη φυλακή Σέρβοι πατριώτες φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Από το 1966 διεξάγεται εδώ το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Niš.
Περισσότερα σχετικά με το φρούριο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ. Αν βρεθείτε ποτέ στην πόλη, δεν πρέπει να χάσετε το πάρκο Bubanj, όπου βρίσκονται οι διάσημες «γροθιές» (σχετικό τυγχάνει το ποστ μου «Alone in central Balkans»), τον «Πύργο των κρανίων» (Ćele Kula), το στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί «Crveni Krst» και τον αρχαιολογικό χώρο «Mediana». Πέρασα την υπόλοιπη μέρα μου περπατώντας γύρω από τους κεντρικούς πεζοδρόμους και πίνοντας καφέ σε ένα «kafana», κάτι, ας πούμε, σαν ένα τοπικό bistro.
Τελευταία επεξεργασία: